هنر نیوز - بی توجهی به ادبیات کودک و نوجوان بی توجهی به ریشه های تکاملی جامعه است

حمایت مسئولین از نویسندگان و شاعران کودک و نوجوان در بوته نقد؛/1/

بی توجهی به ادبیات کودک و نوجوان بی توجهی به ریشه های تکاملی جامعه است

تاکنون به موجب بسیاری چالش های بنیادی در فهم ماهیت ادبیات کودک و نوجوان به این حوزه از منظر رسمی پرداخته نشده است. مباحث زیادی در رابطه با الگو برداری ادبیات کودک و اصول روانشناسی مطرح شده است که به نوعی طرح آسیب های این حوزه بوده است.
شهرام اقبال زاده در این خصوص نوشته است:« سهم ادبیات از رسانه ملی محدود شده به یکی دو نفر نویسنده این حوزه و بس؛ در حالیکه در این حوزه اتفاقات ارزشمندی رخ می‌دهد که با نگاهی بی‌سمت و سو به سادگی می‌توان هرکدام آنها را دستمایه تولید برنامه‌های متنوع تلویزیونی کرد.
از دیگر نشانه‌های بی‌توجهی به ادبیات کودک و نوجوان، ورود رشته ادبیات کودک و نوجوان به دانشگاه بعد از این همه سال و با تلاش و زحمت بسیار اهالی ادبیات کودک است.
مشکل عمده ادبیات و کتاب و بخصوص ادبیات کودک و نوجوان این است که درگیر سیاست‌زدگی و حواشی سیاست می‌شود. »
جعفر ابراهیمی (شاهد) می گوید: «پیشترها آثار نویسندگان و شاعران و تصویرگران، غالباً ابتدا در مجله چاپ می‌شد و در صورت توفیق، ناشران را وا می‌داشت تا به سوی صاحبان آثار موفق بروند و پیشنهاد انتشار چاپ آن آثار را به شاعران و نویسندگان بدهند و این همکاری‌های داوطلبانه همه‌جانبه از سوی آن‌ها و کوشش بی‌دریغ نویسندگان و شاعران دست به دست هم دادند و ایران را صاحب ادبیات کودک و نوجوان کردند.»
گرچه ما امروز صاحب ادبیات کودک و نوجوان هستیم اما کم توجهی مسئولین سبب آن شده است که وضعیت افرادی که به قلم و کوشش موجبات رشد و پویش این فضا هستند با تنش هایی توامان گردد. همینکه این فضا از رسمیت درونی برخوردار نیست و گرچه به اسم است به رسم نیست.
این مسئله در ظاهر شباهت زیادی به دیگر مسائل موجود در جامعه دارد که همواره با مسامحه از کنار آن گذشته اند.
آنچه مبرهن است اینکه نظام هنجارمند درباره شاخص های اصیل یک جامعه به سهولت در روند کلی آن موثر و مشهود است اما از آنجا که در وجه کل بسیاری از ریشه ها نادیده انگاشته می شود لذا پرداخت به آن شاخص های نیز تحت الشعاع قرار می گیرد.
در مسئله ادبیات کودک و نوجوان نیز قصورها منجر به چالش هایی شده است وگرچه نویسندگان کودک و نوجوان ما همواره دلسوزانه و بدون دلسردی به فعالیت های خویش ادامه داده اند اما از ناهمواری راه سخن باید از اهل راه جویا شد.
پنداشت ما در این پروسه خبری پرداخت به کم و کیف این موارد و شناسایی مولفه های نامناسب این فضا است و تغییر باور مسئولین اگر شود.
زیرا اگر قرار است به ریشه یابی چالش ها پرداخته شود آن بهتر است که از ابتدا نگاهی نظامند به قضایا داشته باشیم.