در ابتدای نشست کارگردان نمایش افسانه ماهیان به این موضوع اشاره کرد و گفت: از یک سال و نیم قبل با مهین صدری نویسنده نمایش تلاش کردیم تا این نمایش را کامل کنیم و به روی صحنه ببریم اما با ترافیک عظیمی از کار‌های پشت در مانده مواجه شدیم ابتدا در مورد تالار وحدت با دوستان صحبت کردیم و بعد قرار شد که به سمت تئا‌تر شهر بیاییم که باز هم نشد دوستدارم این موضوع را بگویم که تالار حافظ به لحاظ امکانات از سالن‌های کوچک تئا‌تر شهر بهتر است و جغرافیای آن هم برای ما مناسب بود گرچه همه می‌دانیم که تالار حافظ ایراداتی دارد که مدیران آن مجموعه هم به این موضوع اشراف دارند.

وی در ادامه گفت: موضوع مطرح شده در این نمایش برایم خیلی جالب است و به نظرم یک مستند کامل از زندگی افرادی است که به طور واقعی در بین ما حضور داشته اندو زندگی کرده‌اند و فکر می‌کنم که این موضوع دغدغه مردم هم باشد و برایشان جذابیت داشته باشد. این موضوع از واقعیت‌های تلخ جامعه ما است که متاسفانه وجود هم داشته است.

ماهیان در ادامه گفت: نوع روایت را نویسنده بسیار با جزییات نوشته است و این موضوع خودش به مستند گونه کردن این کاراکتر‌ها کمک کرده است. و این نمایش و نگرشش برای من هیجان انگیز بود.

وی درباره انتخاب بازیگر‌ها گفت: بنده از قبل که با شتاره اسکندری در نمایش «۳۳ درصد نیل سایمون» همکاری داشتم ایشان قرار بود در آن کار بازی کنند که نشد و تهیه کننده ما در آن کار بودند. در ارتباط با سارا بهرامی باید بگویم که من دوست داشتم بازیگر جدیدی را وارد کار کنم و  با توجه به شناختم از ایشان استفاده کنم.

ستاره اسکندری در ادامه گفت: با توجه به اینکه بنده نمی‌توانم هم زمان در دو کار حضور داشته باشم در کار قبلی به دلیل فعالیتم در کار تصویر نتوانستم در آن بازی کنم و تصمیم گرفتم که تهیه کننه نمایش باشم. نمایش در تئا‌تر برای اینکه به سود برسد باید بیش از ۳۰ اجرا داشته باشد حده اقل ۴۵ اجرا اما در کشور ما این گونه است که تا مخاطب می‌آید نمایشی را بشناسد زمان اجرای آن تمام شده است و باید سالن را تحویل دهد.

وی در ادامه افزود: من مدتی بود که با تئا‌تر قهر کرده بودم و اعتراض خودم را این گونه نشان می‌دادم و امروز خوش حالم که بعد از گذشت زمانی در تئا‌تر مشغول فعالیت شده‌ام اما لازم است بگویم که امروز نیز با کار‌های تصویری قهر هستم و کاری انجام نمی‌دهم و دوست دارم صدای اعتراض بنده را بشنوند.

بهرامی نیز گفت: بنده خیلی خوش حالم که با همچین گروهی کار می‌کنم و دوست دارم که بتوانم تلاش خودم را برای اجرای درست نقشی که به بنده محول شده است انجام دهم با شنیدن نام الهام کردا و کارگردان این نمایش و سایر دوستان نمی‌توانستم قبول نکنم که در این کار حضور نداشته باشم. درباره نویسنده نمایش هم که باید بگویم که صدری کارش را بلد است و می‌داند که چکار می‌کند. در واقع ذوق زده شدم که با این گرو مشغول به کار شدم.

الهام کردا گفت: زمانی که از من برای بازی در این نمایش دعوت شد اصلاً نمی‌دانستم که قرار است کدام نقش را بازی کنم و به دلیل اعتمادی که به نویسنده و کارگردان داشتم تصمیم گرفتم که این کار را قبول کنم. بنده اعتقاد دارم این نمایش مستند گونه نیست و نویسنده با توجه به خلاقیت خودش برخی از موضوعات را پرداخت کرده و به آن بار دراماتیک تری داده است

نویسنده این نمایش مهین صدری در آخر گفت: بنده همچنین باید این موضوع را بگویم که این نمایش یک موضوع مستند گونه نیست ولی باید این نکته را بگویم که بسیار تحقیق کردم و تقریباً سه سال زمان برای نوشتنش گذاشتم و برای رسیدن به مطالب گوناگون و درست و دقیق در مورد هر کدام از کاراک‌تر‌ها تلاش کردم تا با نزدیک‌ترین بستگانشان حرف بزنم و فقط به دست نوشته‌های خبرنگار‌ها درباره آن‌ها اکتفا نکنم.

هنر نیوز