هنر ابزار همیشگی بیان نکاتی است که ذکر آن به کلام دشوار است. در هنر ایرانی مفاهیم عرفانی و هنر قدسی به سبب همین؛ خاصیت معنایی در هنر و به زبان هنر قابل بیان است و تظاهر آن را بارها در هنر ایرانی در توالی زمان دیده ایم.
هنر همیشه زبان ناگفته های تاریخ بوده و هست و هر آنچه در کلام جای نگیرد به مدد آن رخ می نماید. اما گاه این زبان ابزاری برای کاستن عیار از مفاهیم متعالی می شود و آن گاهی‌ست که باید به مخالفت با آن برخاست!

چندی‌ست که پیامبر اعظم اسلام (ص) از سوی برخی محافل هنری غرب مورد توهین واقع می شود. تصویر کردن کاریکاتور هایی هتاکاته از سوی برخی محافل صهیونیستی و هم چنین ساختن فیلم های سخیف که رویه توهین آمیز خود را به سوی پیامبر اکرم (ص) نشانه رفته اند؛ یکی از دغدغه های امروز فرهنگی در کشوریست که بر پرچمش نام الله نوشته شده و آن را اسلامی می خوانند.

اما اتفاقاتی که اکنون رخ می دهد هیچ یک بر وفق مراد یک مسلمان نیست و با کمال تعجب سکوت برخی محافل اسلامی و دولت های مسلمان را در مورد هتاکی به ساحت رسول خدا (ص) مشهود است. جایی که درست نقطه مبارزه با کفر است و باید در مقابل دشمنی که قلب مسلمانان را نشانه گرفته شمشیر کشید؛ هیچ خبری از سوی دولت و ارگان های وابسته به آن ها نمی بینیم.

این واقعه سوال برانگیز و این سکوت هر آن چه که هست باید این نکته را یادآور شد که ارگان های مرتبط با فرهنگ و هنر موظف به پاسخ این توحین ها هستند. در شرایطی که جهان غرب به زبان هنر با اسلام درآویخته؛ شایسته نیست که هنرمندان ایرانی سکوت اختیار کنند و توهین به عقایدشان را بپذیرند.

سال گذشته از سوی خانه کاریکاتور و در پاسخ به کاریکاتور هتاکانه علیه پیامبر رحمت (ص) مسابقه «شيطان در مقابله با كتاب‌هاي مقدس» برگزار شد و 1830 اثر ازسوی هنرمندان 52 کشور جهان به نشانه اعتراض به این کاریکاتور حتاکانه  برای این مسابقه خلق و ارسال شد.

امسال این توهین دوباره و به ابزار هنری دیگر یعنی سینما دوباره تکرار شد. و هنرمندان خوشنویس در پاسخ به این اقدام زشت دست به قلم بردند و درباره پیامبر نوشتند. اما نکته ای جالب توجه است و آن که شنیده ها از عدم همکاری و یا حمایت از این گروه حکایت می کند. در حالی که هیچ نهاد یا ارگان دولتی از این حرکت حمایت نکرده است؛ شنیده می شود که فرهنگستان هنر برای در اختیار نهادن گالری خیال از هنرمندان خوشنویس هزینه هایی را طلب کرده و در انتها به سی درصد از درآمد حاصل از فروش آثار اکتفا کرده است. در حالی که علی معلم قول هایی مبنی بر منتفی شدن پرداخت 30 درصد از درآمد حاصل از فروش آثار را عنوان کرده است؛ اما باید این سوال را پرسید که چرا به هنگام رخداد چنین حرکات خود جوشی هیچ نهادی چتر حمایت خود را نمی گشاید و از هنرمندانی که خود به تنهایی بار سنگین حرکتی را بر دوش می کشند که مسولیت واقعی آن بر دوش دولت است؛ حمایت نمی کنند؟

یادداشت: مینا عبدی

هنر نیوز