این در بر همین پاشنه می‌چرخید تا اینکه اتحادیه تهیه کنندگان که صنفی قانونی است و هم از وزرات ارشاد و هم از وزارت کشور ثبت شده است وارد این معادله یک سویه خانه سینما شد و بازی را به نفع خودش تغییر داد. شاید روزی که اتحادیه تهیه کنندگان کارت هدیه برای عیدی به هنرمندان می‌داد کسی فکرش را نمی‌کرد که به تمام بخش‌های سینما از یک منظر و به صور مساوی نگاه شود. این امر امروز نمایان شده که عید سال ۹۳ هنرمندان بدون عیدی ماندند (دریغ از یک شاخه گل!!) و بسیاری از آن‌ها آشکار و نهان اعلان کردند که دوران شمقدری دست کم به همه توجه می‌شد حتی اگر بضاعت بودجه‌ای کم بود.
این کار تنها یکی از فعالیت فراگیر اتحادیه بود. قرار داد بیمه طلایی برای سینماگران فعالیت بسیار مهم دیگری بود که توسط اتحادیه انجام شد و خانه سینما هنوز دلش را خوش کرده به برگزاری جلسه با وزارت ارشاد و صندوق حمایت برای رسیدن به راهکاری که هنرمندان خانه سینما بیمه شوند.
دریغ که تا خانه سینما به خودش حرکت بدهد اتحادیه باقی کارهای مانده روی زمین را در خدمت رسانی به سینماگران انجام می‌دهد و پزش را و قیافه گرفتن‌هایش را می‌گذارد برای خانه سنیما.
اما افرادی که خانه سینما را خانه‌ای برای سینماگران نمی‌پندارند چه رویکردی دارند. آن‌ها حرف معمولی، سهل الممتنع و ساده‌ای می‌زنند؛ آن‌ها می‌گویند این چه طور خانه‌ای است که نمی‌تواند از یک بازیگر سالخورده که دیگر نمی‌تواند کار کند و تمام عمر خودش را هم پای این کار گذاشته حتی حمایت بیمه‌ای کند. ماه پیش هم که شاهد این بودیم اعضا خانه سینما به اتحادیه مراجعه می‌کردند تا بیمه تکمیلی شوند.
حال این پرسش پیش می‌آید که با وجود چند سال فعالیت خانه سینما چطور اتحادیه تهیه کنندگان با عمر کمی از حضورش می‌گذرد میزان خدمت رسانی بیشتر به سینماگران دارد.

هنر نیوز