پیکر فریدون حافظی آهنگساز برجسته موسیقی اصیل ایرانی دیروز از مقابل تالار وحدت تشییع شد. به سبب ارزش‌های موسیقایی آثار این هنرمند از هنرمندان دیگر موسیقی سنتی خواستیم تا درباره این هنرمند بزرگ سخن بگویند.

کیوان ساکت درباره منش استاد فریدون حافظی می‌گوید: یکی از موضوعاتی که استاد حسین تهرانی بدان اسرار می‌ورزید؛ اخلاق بود. او معتقد بود هنرمند نود و نه درصد اخلاق و انسانیت و معرفت داشته باشد و یک درصد هنر کافیست. استاد حافظی به باور من مصداق بارز این کلام استاد حسین تهرانی بودند. 

ساکت تاکید می کند: هرگز کسی را پیدا نخواهید کرد که ی بار با او هم‌نشین شده باشد و  جز این چیزی بگوید. علاوه بر آن‌که نوازنده‌ای بسیار ارزشمند برای ساز دلنواز تار بودند ؛ نمونه کامل انسانی والا بودند.

استاد سریر درباره استاد حافظی می‌گوید: هنرمندانی که در حلقه تاریخی موسیقی ما بودند متعدد نیستند. یکی از برجسته‌ترین و نخستین هنرمندانی که از اوایل تشکیل رادیو که نخستین گام در راه نشر موسیقی صوتی بود حضور داشتند؛ استاد حافظی بودند. از سال 1322 در رادیو فعالیت کردند و به همین طریق آثارشان به میان عامه مردم راه پیدا کرد. در قطعاتی که از ایشان به یادگار مانده، آن‌چه می‌تواند سرمشق دیگران باشد؛ حفظ انگیزه او چه در خلق و چه در ارائه آثار بوده است. علاوه بر این پیگیری آثار دیگران و حضور مداوم در مجامع هنری درباره او اتفاق افتاد و  این انگیزه در معرفی موسیقی ایرانی و موسیقی ردیف دستگاهی در کنار آن معرفی کار او نقش بسزایی داشت. این موضوع سبب می‌شد تا دیگران قادر باشند از ظرفیت‌های هنری او استفاده کنند.

سریر اضافه می‌کند:  به باور من حافظی شخصیت شاخصی داشت. علاوه بر آن‌که او تحصیلات دیگری در زمینه موسیقی غربی در ایتالیا داشت و در این حوزه نیز دانش عمیقی داشت. «رقص گیسو» یکی از آثاریست که با توجه به ریتم والس که ریتمی مردمی در ایتالیاست؛ در موسیقی دستگاهی ایران ساخته شد؛ که قطعه‌ای ماندگار در آثار او به شمار می‌رود. در واقع نگاه او نگاهی جامع به موسیقی ایرانی و موسیقی دستگاهی بود.

پر امید آهنگساز و شاعر درباره استاد حافظی می‌گوید: استاد حافظی از نسلی بود شریف. نسلی که میانه سال‌های 1310 و 1320 متولد شدند و در این نسل بزرگان موسیقی هم‌چون استاد حسن کسایی،  همایون خرم، تجویدی، شهناز، برادران لشکری، استاد نقیبی و استاد حافظی از این نسل برآمدند و تربیت یافته دوران شکل گیری و قوام موسیقی ایرانی هستند که با ورود ژانر غربی  به موسیقی ایرانی گونه‌ای را آفریدند که امروز آن‌را با نام موسیقی گل‌ها می شناسیم. شاگردان خالقی و تجویدی به این نسل متعلق اند.

این استاد ادبیات اضافه می‌کند: از نظر اجرای موسیقی استاد حافظی حتی نسبت به استاد شهناز نیز مقدم‌تر است. او از بهترین شاگردان استاد معروفی بود و تنها سازهایی که استاد جواد معروفی  به شاگردانش داد؛ یکی به استاد حافظی بود و دیگری به هوشنگ ظریف. این سند شاهدی بر این مدعاست که آن‌ها را شاهدان صادقی برای انتقال مفاهیم می‌دانستند. برای انتقال خلوص موسیقی که در معرض دستبردها و مسائل جنبی و غیر موسیقایی بوده است. 

استاد برومند آهنگساز درباره حافظی این‌گونه می‌گوید: حافظی از پیشکسوتان موسیقی، نوازنده تار و آهنگساز تار بود و از متقدمین ورود به عرصه رادیو به حساب می‌آمد. علاوه بر این او از شخصیت والایی برخوردار بود و علاوه بر موسیقی تحصیل‌کرده حقوق نیز بود. دوره‌ای نیز در اپرا دیده بود و گذشته‌ از این چیزی که در وجود او بسیار جالب بود؛ خصوصیات اخلاقی او بود. او مردی وارسته و مهربان و متشخص بود و این ویژگی بسیار قابل توجه بود.
 

هنر نیوز