کاپیتان فیلیپس بیش از هر چیز دیگری یک ماجراجویی دریانوردی و یک اکشن است. و این تام هنکس است که در قسمت دوم فیلم، به طور ویژه، فیلم را سرپا نگه می دارد فیلم نه قهرمان های عضلانی دارد و نه کشت و کشتار. شاید کسانی که تیزر و یا پوستر کار را دیده باشند از فیلم انتظار چیز دیگری را داشته باشند و اگر این طور باشد مطمئنا در طول زمان 2 ساعت و 15 دقیقه ای فیلم بالاخره جایی خسته خواهند شد.

فیلمنامه فیلم را «بیلی ری» بر مبنای خاطرات «ریچارد فیلیپس» کاپیتان کشتی « Alabama Maersk» که در سال 2009 توسط دزدان دریایی ربوده شد ساخته شده است. «استفان تالی» نویسنده کتاب داستان ورود 4 دزد سومالیایی را روایت کرده که به کشتی ای باری حمله می کنند و پس از درگیری هایی که بین خدمه کشتی و دزدان شکل می گیرد. کاپیتان برای حفظ جان اعضای گروه خود مجبور می شود همراه با دزدان سوار با قایق نجاتی به سمت سواحل سومالی حرکت کند. کار به جایی می رسد که نیروی دریایی ارتش آمریکا مجبور به مداخله می شود و...

گرین گراس یک نوع فیلم را بهتر از بقیه کارگردانها هدایت می کند و کاپیتان فیلیپس دقیقا از آن نوع است. تریلری با تعلیق لحظه به لحظه. او استاد تنشهای جادویی و تعلیق در سناریوهایی از زندگی واقعی است که برای همه از قبل شناخته شده هستند در این زمینه می توان به «یونایتد93» و «یک شنبه خونین» اشاره کرد. پل گرین گراس به دوربین روی دست و گرفتن سکانسهای طولانی با استفاده از 2 یا 3 دوربین و کلوزآپ علاقه زیادی دارد که این مولفه های در این کار به شدت خودنمایی می کنند. او فیلم را با چند بازیگر شناخته شده و چند بازیگر ناشناخته و بی تجربه ساخته که همه اینها از سبک فیلمسازی او نشات گرفته است. گرین گراس علاقه مند به موقعیت های اجتماعی ظریف است. همانطور که خودش گفته «نیروهای بزرگی در حال شکل دادن دنیای ما هستند» و او به دنبال این نیروهاست.

در مقایسه با آن فیلمها کاپیتان فیلیپس خشونت کمتری دارد. صحنه های ورود دزدها به کشتی هیجان انگیز و بسیار خلاقانه است. در این فیلم چیزی وجود ندارد تا آزادی بیش از حد «برتری بورن» را به چالش بکشد، اینجا گرین گراس کمی بیشتر کنترل کار را در دست دارد. با این حال در قسمتهایی از فیلم، خصوصا در سکانسهای ابتدایی که نیازی نیست، که نیازی به دوربین روی نیست، او این کار را انجام داده. فیلم به دو بخش تقسیم شده بخش اول آن به بازی موش و گربه کاپیتان فیلیپس، خدمه و دزدان تقسیم می شود و بخش دوم هم پس از ربودن فیلیپس اتفاق می افتد و کشمکشهای بین او و دزدان و چالشهای درونی گروه دزدان را ،برای نجات خود، در بر می گیرد.

آن قدر به بازی های خوب تام هنکس،که به عنوان نماد صبوی و نجابت آمریکایی شناخته می شود، عادت کرده ایم که کاپیتان فیلیپس خیلی شگفت انگیز نیست. او بازیگر قابل اعتمادی است او تعاریف مختلفی از چگونگی واکنش یک فرد معمولی و در یک موقعیت نامعمول دارد. او می تواند در قالب انواع مردهای آمریکایی فرو رود، نوعی از «جیمز استیوارت» مدرن. همانطور که استیوارت کاراکترهایی با نیمه های تاریک، خشن و انتقام جو را در فیلمهای وسترن آخرش با «آنتونی مان» ساخت، هنکس هم در نقش شخصیتهایی به مراتب پیچیده تر در رومنسهای «نورا افرون» ظاهر شده.

«بری آکروید» همکار دیرینه گرین گراس تصویربرداری این فیلم را انجام داده کار او خصوصا در فضای بسته قایق نجات بسیار زنده و تحسین برانگیز است. گراس در مورد سختی کار او گفته «فکر می کنم اگر یوگا تمرین نمی کرد نمی توانست این فیلم را بسازد.» بازی «برخاد عبدی» تازه وارد هم در نقش «موسی» شگفت آور است که با آن هیکل استخوانی، چشمهای درشتش، چه در صحنه هایی که مشغول جویدن قات است، چه آنجا که با تمسخر فیلیپس را ایرلندی خطاب می کند و چه آنجا که از قالب خونسردش بیرون می آید و با اسلحه اش ضربه ای بر سر فیلیپس وارد می کند، دیدنی است.

گرین گراس با کاپیتان فیلیپس نشان می دهد که نگرانی های انسانی و سرانجام های تراژیک کشمکشها دور از ذهن نیست و جنبه ناامید کننده فیلم این است که از قراردادهای مرسوم فیلمهای اکشن فراتر نمی رود و احتمالا بعد از چند سال به فراموشی سپرده می شود.

هنر نیوز