اکبر عبدی گفت: ما در گذشته اگر کاری انجام می دادیم آن را زندگی می کردیم. ادا و اطفار در نمی آوردیم.
اکبر عبدی در پاسخ به این سوال خبرنگار هنرنیوز مبنی بر اینکه چرا بازیگران پیشکسوت در حال حاضر خیلی علاقه ندارند همانند شما در تلویزیون حضور داشته باشند؛ گفت: من همواره به مخاطب اهمیت دادم و در حال حاضر هم کارهایی دارم که از تلویزیون پخش می‌شود. البته این تلویزیون است که باید پاسخ گو باشد که چرا بازیگرهای خوب در حال حاضر کمتر استقبال می‌کنند تا در کارهای تلویزیونی حضور پیدا کنند.
عبدی در پاسخ به این سوال که چه چیز‌هایی برای شما ملاک است تا قبول کنید در کاری حضور داشته باشید؛ گفت: فیلمنامه، کارگردان و گروهی که قرار است کار کنند و البته دستمزد هم بسیار مهم است. بیشتر فیلمنامه‌هایی که به دست بنده می‌رسد تا بخوانم بسیار ضعیف هستند. فیلم نامه نویسی بسیار کار سختی است. کسی که به این معقوله علاقه دارد باید بداند که نمی‌تواند به راحتی وارد این حوزه بشود. در ابتدا بایدبه صورت آکادمیک تحصیلات این حرفه را در دانشگاه بگذراند و در فضاهای مختلف کسب تجربه کند. در همه جای دنیا همین گونه است.
وی در ادامه افزود: فیلمنامه نویس باید امتحان خود را پس داده باشد. فیلمنامه نویسی بحث بسیار جدی است. هر کسی که از راه برسد نمی‌تواند اسم خود را فیلمنامه نویس بگذارد. شاید کسی از راه نرسیده برای مدتی به عنوان بازیگر جلوی دوربین بیاید اما نمی‌تواند برای زمانی حتی اندک پشت دوربین فیلم برداری بایستد و فیلم برداری کند. در مورد فیلمنامه نویسی هم این گونه است کسی نمی‌تواند از راه نرسیده کاغذ و قلم دست بگیرد و بگوید من فیلمنامه نویس هستم. یک فیلمنامه نویس ویژگی‌هایی دارد. او باید هم سواد این کار را داشته باشد و هم تجربه و اطلاعات زیادی در حوزه‌های مختلف بدست بیاورد.
بازیگر فیلم سینمایی «مادر» در بیان این مطلب که چرا تعداد نیروی متخصص در کارهای تولید شده کم است؛ گفت: ما نیروی خوب و کاربلد در این حوزه کم نداریم اما باید تحقیق کنیم که چرا این افراد مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. مگر می‌شود که ما در این مملکت آدم باسواد و کار بلد نداشته باشیم. حالا عده‌ای هم هستند که خودشان کار نمی‌کنند. باید به سراغ آن‌ها هم رفت و ریشه یابی کرد. باید از هر دو طرف بپرسیم که علت این فاصله‌ای که افتاده است در چیست. طرف اول که تلویزیون است و طرف دوم هم هنرمند، باید با این دو طرف وارد گفتگو شد.
عبدی در پاسخ به این سوال که چرا سریال‌هایی که در گذشته ساخته می‌شد برای مخاطب باور پذیر‌تر از کارهای ساخته شده امروزی است؛ گفت: اگر هر دو کار را کنار هم بگذارید و ببینید به راحتی می‌شود دلیلش را فهمید. تفاوت ما که در سریال‌های آن زمان حضور پیدا می‌کردیم با افراد دیگری که در حال حاضر فعالیت می‌کنند در این است؛ که ما زندگی می‌کردیم و ادا و اطفار در نمی‌آوردیم. خیلی‌ها امروزه در هنگام کار کردن ادا در می‌آورند و با دل و جان کار نمی‌کنند. اینکه در سال‌های دور ما در سن بیست سالگی در نقش یک بچه مدرسه‌ای بازی می‌کردیم بسیار باورپذیر بودچون با عشق و علاقه این کار را انجام می‌دادیم. هنرمندان زیادی هم آن دوران این گونه با عشق و علاقه کار می‌کردند هنرمندانی مانند: حمید جبلی و آتیلا پسیانی که وقتی در نقش یک کودک ظاهر می‌شدند قابل باور بود. آن‌ها هم زندگی می‌کردند؛ اما امروزه کارهای این چنینی که ساخته می‌شود چنگی به دل نمی‌زند و باور پذیر نیست.
وی در ادامه افزود: اینکه افراد دنبال رو هم دیگر می‌شوند یکی دیگر از ایراد‌هایی است که در حال حاضر وجود دارد. این کار خلاقیت را از بین می‌برد. مثلاً کافی است یک فیلم که مثلث عشقی دارد بفروشد همه به یک باره هجوم می‌برند به آن سمت. از کارگردان و تهیه کننده گرفته تا فیلم نامه نویس خوب به همین راحتی همه ساخته‌های ما شبیه هم می‌شود و آثار ساخته شده برای مخاطب تکراری می‌شود. کسی به فکر این نمی‌افتد که نوع آوری کند.
عبدی در آخر به جوان‌های علاقه‌مند به بازیگری این گونه توصیه کرد و گفت: مهم‌ترین چیزی که این جوان‌ها باید داشته باشند این است که راستگو باشند. اگر راستگو باشند اولین کسی که متوجه می‌شود برای این کار مناسب نیست خود فرد است. در نتیجه این کار را کنار می‌گذارد و وقت خودش و بقیه را نمی‌گیرد. اگر راست گو نباشید این چیز ها را نمی‌توان فهمید و قبول کرد.
