بخش عمده کتاب‌هایی که در حوزه کودک و نوجوان در بازار می بینیم فاقد استانداردهای بصری هستند. به نظر می رسد رنگ و فرم در آن ها فاقد ویژگی‌های یک اثر متناسب برای کودکان است. این بخش که از قضا بدنه غالب بر تصویرگری کتاب‌ها را در بر می‌گیرد؛ اغلب توسط تصویرگران خلق نمی‌شود. ناشران این دسته از کتاب‌ها با عرضه گسترده و قیمت پایین‌تر این دسته از کتاب‌ها را در تهداد زیاد تکثیر و منتشر می کنند. عدم اثرگذاری هنرمندان تصویرگر بر آثار چاپی به صورت گسترده از سوالات اساسی درباره تصویرگری معاصر است.  علی هاشمی شهرکی مدیر انجمن تصویرگران ایران و هم چنین دبیر علمی ششمین دوسالانه تصویرگری درباره اثر دوسالانه بر جامعه تصویرگری و بدنه تصویرگری معاصر به سوالات هنرنیوز پاسخ داد.
 
دوسالانه راهی برای عدم انتشار و یا دست کم استقبال از کتاب‌های کم کیفیت با وسعت زیاد به حساب می‌آید؟ 
 ما به یقین نمی توانیم در زمینه عدم انتشار کتاب‌های ارزان قیمت؛ با تصاویر غیر حرفه‌ای بیانیه‌ای صادر کنیم. حتی نمی توانیم این حکم را صادر کنیم که این کتاب ها کتاب‌های بدی هستند. چراکه اگر به طور مطلق بد بودند بازار فروش نداشتند و در مقابل ناشران راضی به چاپ آن ها نمی‌شدند.
 
فکر می کنید دوسالانه تا چه حد قادر به آسیب‌شناسی تصویرگری معاصر است و تا چه حد قادر است بخش بیمار بدنه تصویرگری معاصر را که در تصویرگری کتاب های کودک و نوجوان شاهد آن هستیم اصلاح کند؟ 
 تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که نمونه های بهتر را معرفی کنیم. بدین معنا که نمونه‌های بهتر را در معرض نمایش بگذاریم و این موضوع را اطلاع رسانی کنیم که در چه صورت یک اثر از نظر کارشناسی بهتر خواهد بود. اما در مقابل نمی‌توانیم مانع کسی که کتاب هایی با خصوصیات بیان شده شویم. نکته این‌جاست که مسئله‌ای که در مورد این دسته از کتاب‌ها با آن روبرو هستیم یک مسئله اجتماعی‌ست نه یک مسئله فرهنگی به شکل کلان! بله همه ما می‌دانیم که کتاب‌های هنری تر و فرهنگی‌تر احتمالاً مخاطبان کمتری در جامعه ما داشته باشند. حال باید بررسی جامعه شناختی انجام شود تا علت این امر آشکار شود که چرا کتاب‌هایی که فرهنگی‌تر و از نظر اصول مبانی درست‌تر هستند؛ کم‌فروش‌ترند و کتاب هایی که از نظر فرهنگی و بصری کم ضعیف‌ترند پر فروش‌ترند.
 
فکر می‌کنید علت این نیست که این دسته از کتب به سبب قیمت پایین‌تر پر فروش‌تر هستند؟ 
 همیشه‌ مسئله قیمت نیست. خیلی وقت‌ها خانواده‌ها حاضرند برای فرزندانشان هزینه‌های زیادی را متقبل شوند. پس نمی‌توان گفت چون این کتاب‌ها ارزان است؛ بیشتر به فروش می‌رسند. در مجموع باید این مشکل را به صورت جامعه شناختی مورد بررسی قرار داد. چرا این جنس کتاب بیشتر فروش می‌رود؟ چرا بیشتر با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند و چرا بیشتر مورد اقبال مخاطبان قرار می‌گیرد؟ در نهایت برگزاری دوسالانه ها می‌توانند بهترین نمونه‌ها را معرفی کنند و تا بخشی آسیب‌شناسی کنند. اما نمی‌توانیم حکم صادر کنیم. ما قادر به معالجه درد اقبال مخاطبان به کتاب‌هایی ازین دست نیستیم. ما تنها می‌توانیم توصیه‌هایی در این زمینه کنیم.
 
دوسالانه قادر است چه بازخوردهایی بر جامعه تصویرسازی داشته باشد؟ 
بیش از هر چیز احساس می کنم دوسالانه اعتماد به نفس هنرمندان تصویرگر را بالا می‌برد تا احساس نکنند از یاد رفته‌اند. چراکه حس نخوت و از یاد رفتگی تصویرگران را احاطه کرده است. همه دوسالانه‌ها به طور پی در پی برگزار می شوند اما دوسالانه تصویرگری 11 سال به تعویق افتاده و این به یقین اثرات نامطلوبی بر روحیه هنرمندان دارد. یکی از اثرات دوسالانه ایجاد شادی و شور در تصویرگران است. نکته دیگر این است که چرخ حرفه‌ای تصویرسازی پویاتر می‌شود. چندین و چند سال است که جشنواره‌ها دیگر تصویرگری را به رشته‌های خود اضافه کرده‌اند. اما این جشنواره‌ها تصویرگری را با حساسیت دوسالانه مورد بررسی قرار نداده‌اند. دوسالانه در مجموع بدین سبب برگزار نمی شود که جواب یا بیلان کاری ارائه دهد. دوسالانه به این سبب برگزار می‌شود که آثار هنری را به شکل جدی و حرفه ای بررسی کند و حسن و قبح آن ها را از نظر هنری تشریح کند. به یقین برگزاری دوسالانه فضا را جدی‌تر و پویاتر می‌کند و اگر این اتفاق هر دو سال یکبار تکرار شود؛ هنرمندان تصویرگر را قدری جدی‌تر کند. چرا که در آن صورت هر دو سال یکبار آثارشان را به صورت حرفه ای ارائه می‌کنند و در نتیجه رقابت را افزایش می‌دهد و سطح کیفی آثار را بالا می‌برد.

هنر نیوز