به نظر می‌رسد که پیش بینی بسیاری از کار‌شناسان سینمایی و منتقدین حرفه‌ای سینما که معتقد بودند اکران‌های بعد از نوروز، اکران‌های پررونقی نخواهند بود بتدریج در حال محقق شدن است چرا که نمایش فیلم‌های روی پرده کنونی نتوانتسه‌اند به لحاظ جذب مخاطب، چنگی به دل بزنند. هرچند که فیلم «پنج ستاره» با درونمایه طنز و به کارگردانی مهشید افشارزاده که خود او زمانی یکی از زنان سوپراستار سینمای ایران بود توانسته از مرز نیم میلیارد تومان هم عبور کند اما بزرگان سینمای ایران همچون مسعود کیمیایی با فیلم پرسر و صدای «متروپل» و با در اختیار داشتن حتی ۵۰ سینما در تهران و داریوش مهرجویی نیز با ساخت فیلم «اشباح» نتوانستند به فروش قابل اعتنایی دست پیدا کنند و فروش فعلی این دو فیلم حتی کمتر از فروش فیلم «پنج ستاره» یک فیلمساز تازه وارد باشد.
اینکه فیلم‌های بزرگان سینمای ایران دیگر نمی‌تواند به فروش‌های قابل قبولی برسد جای تامل دارد و باید این سینماگران نگاه دوباره‌ای به سوژه‌های انتخابی خود و مخاطبین داشته باشند. بی‌تردید ساخت فیلم‌هایی صرفا شخصی و با زاویه دید انحصاری دیگر نمی‌تواند هیجانی در میان مریدان آنان ایجاد کند. زمانی که کیمیایی و مهرجویی قهرمانان فیلم‌هایشان را از میان توده مردم واقعی – نه مردمی که در ذهن نویسنده وجود دارد- توانسته‌اند از استقبال خوب مخاطبین هم برخوردار شوند. با نگاهی به فیلم‌هایی همچون قیصر، گوزن‌ها، سلطان، تجارت، گاو، اجاره نشین‌ها، هامون و... می‌توان به صدق چنین ادعای اعتراف کرد.
وجود یک قصه خوب و مستحکم که از چارچوب‌های لازم سینمایی برخوردار باشد و حضور قهرمان و ضد قهرمان و همچنین پایان قابل قبول و صد البته با یک ساختار قوی و متناسب با سوژه می‌تواند تماشاگران فراری از سینما‌ها را باری دیگر به سالن سینما‌ها بکشاند و خاطره سال‌های دور را برای این سینماگران زنده سازد. ساخت فیلم‌های شخصی و توجه به دغدغه‌های فردی فیلمساز- که گاهی با دغدغه‌های مخاطب، فاصله نجومی دارند - نمی‌تواند مردم را به سینما‌ها بکشاند حتی اگر سازنده این فیلم‌ها نام‌هایی همچون مسعود کیمیایی یا داریوش مهرجویی داشته باشند. مخاطب بعد از آشنایی چندین دهه‌ای با این فیلمسازان، انتظار ساخت فیلم‌های بهتر از قبل را از آنان دارد نه اینکه شاهد فیلم‌های ضعیف‌تر از آنان باشد.
بی‌تردید، مخاطبین سینمای ایران هرگز احترام بزرگان سینما را که سال‌ها برای سینمای ایران افتخار آفرینی کردند و ساخت فیلم در وطن را به دیگر کشور‌ها ترجیح دادند فراموش نخواهند کرد و همواره به وجود چنین فیلمسازانی به خود بالیده‌اند. اما این فیلمسازان هم باید قدر این مخاطبین را بدانند و با ساخت فیلم‌های پُرمخاطب، در اوج بودن خود را حفظ کنند. شاید یکی از راه‌های در اوج ماندن این باشد که این سینماگران نباید هرساله فیلم بسازند و می‌باید بعد از ساخت هر فیلمی چند سالی را برای انتخاب سوژه و نگارش فیلمنامه‌های بعدی خود اختصاص دهند.
خیلی تمایلی به نوشتن این جمله ندارم اما هنگامی که فیلمنامه‌های این سینماگران در برخی از دوره‌ها از سوی ارشاد مورد قبول قرار نمی‌گیرد و آنان در دوره‌ای نمی‌توانند فیلم‌های مورد علاقه خود را بسازند بلافاصله جو سازی از سوی برخی از رسانه براه می‌افتد که چرا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی جلوی فیلمسازی بزرگان سینمای ایران را گرفته است و مخاطبین را از دیدن فیلم‌های آنان محروم کرده است؟ اما همین که فضا برای تولید آثار آنان فراهم می‌شود اولین کسانی که به نقد فیلم‌های این سینماگران می‌پردازند و آثار آنان را فاقد عناصر سینمایی می‌دانند همین افراد هستند.
بزرگان سینما اگر می‌خواهند همچنان نامشان با افتخار در ذهن و قلب مخاطبین باقی بماند باید عجله‌ای برای ساخت فیلم – به صورت هر ساله - نداشته باشند و از تولید فیلم‌های شخصی خود داری کنند چرا که سینما صنعتِ گرانی است و کشاندن مخاطب به سینما با وجود در دست بودن انبوهی از فیلم‌های مطرح در جهان، نیازمند هوشیاری و نگاه دقیق به مخاطب است.

هنر نیوز