برخلاف سایر کشورهای جهان که مردم برای تماشای برنامه‌های مختلف آن باید پولی را هزینه کنند. این روز‌ها گویا صدا و سیما تلاش می‌کند که به نحوی که شده مجموعه‌های تلویزیونی را تبدیل به تله فیلم کند.
گویا به دلیل مشکلاتی که تلویزیون این روز‌ها به شدت با آن دریگر شده، تلویزیون بودجه مالی مناسبی ندارد که بتواد فیلم‌های سینمایی جدید ایرانی و خارجی را برای پخش خریداری کند. در این میان تلویزیون پول کافی برای خرج کردن ندارد، شاهد ساخته شدن بیشمار تله فیلم‌هایی هستیم که با پول بسیار ناچیز ساخته و روانه آنتن می‌شوند.
هر چند در این میان تلویزیون بدون توجه به سلائق و علایق مخاطبان خود مدام تاکید دارد که مجموعه‌های تلویزیونی موفق سال‌های گذشته به هزاران دلیل مختلف روی آنتن برفرستد. این درست است که مخاطب شبکه‌های مختلف تلویزیون در کشور همه مردم هستند ولی تولید و نمایش هر برنامه‌ای از هر شبکه‌ای باید با تعریف خاص خود وتاثرات آن برروی مخاطب مد نظر قرار گرفته و روی آنتن برود.
اما بدون کوچک‌ترین مشکلی ما این روز‌ها می‌بینیم که کودکان و نوجوانان هم همپای بزرگسالان به تماشای برنامه‌های مختلف گروه بزرگسالان می‌نشینند و هیچ گونه محدودیتی ندارند. می‌توان به جرات گفت که فرهنگ تماشای تلویزیون در کشورما وجود ندارد و برخی از آثار مثلا برنامه طنز «خنده بازار» برای کودکان ساخته نشده که آن‌ها بخواهد این برنامه را نگاه کنند. بنابراین می‌توان گفت در درجه اول برنامه‌های تلویزیون در کشورمان برخلاف دیگر کشور‌ها درجه بندی نمی‌شود و همه می‌توانند همه برنامه‌های یک شبکه را ببینند.
هر چند نمی‌توان کتمان کرد که خانواده‌ها هم در این قضایا مقصر هستند که چرا همه بچه‌ها باید در خانواده مثلا اخبار یا سریال‌های ویژه بزرگسالان را تماشای کنند. در کشورمان مخاطب مجموعه‌های تلویزیونی و شبانه اغلب خانواده‌ها و جوانان هستند که بعد از روزی پر کار دور هم جمع می‌شوند، تا یک فیلم یا سریال تلویزیونی تماشا کنند و خستگی روزانه خود را برطرف کنند. از آنجایی که هر انسانی دوست دارد با توجه علایق و دوست داشتن‌های خود زندگی کند. 
اغلب خانواده‌ها و به خصوص جوانان دوست دارند به تناشای فیلم‌های سینمایی و مجموعه‌های تلویزیونی بنشینند که در آن‌ها دغدغه فکری و ذهنی آن‌ها مورد برررسی قرار گیرد، بنابراین موضوعات و سوژه‌هایی که در این گونه آثار به نمایش گذاشته می‌شوند، باید با دغدغه‌های مربوط به خانواده‌ها و به خصوص جوانان همخوانی داشته باشد. 
چون اگر نداشته باشد همین مخاطب جوان به راحتی شبکه تلویزیون خود را عوض کرده و در سایر شبکه‌های داخلی به دنبال برنامه‌های مود علاقه خود می‌گردد. حال اگر در شبکه دیگری مخاطب توانست برنامه سرگرم کننده خود را بیابد که هیچ، و گرنه به کل بی‌خیال شبکه‌های داخلی شده و به سریال‌ها و فیلم‌های شبکه‌های ماهواره‌ای پناه می‌برد. زیرا می‌بیند که رسانه ملی وظیفه خود را در انعکاس موضوعات، دغدغه‌ها، معضلات اجتماعی مختلف را در بحث خانواده‌ها و با هدف آموزش و آگاهی دادن به نهاد خانواده و حتی جوانان انجام نمی‌دهد. ازطرفی نسل جوان ما از دختران و پسرانی تشکیل شده که دغدغه اکثرآن‌ها این روز‌ها اشتغال و تشکیل خانواده است. اگر تلویزیون خودمان نتواند دراین خصوص برنامه، فیلم یا سریال مناسبی تهیه کند.
این جوانان به راحتی به سمت سایر شبکه‌های ماهواره‌ای که به شکل عیان و آشکاری دراین خصوص این روز‌ها وشب‌ها، آثار خود را ساخته و روی آنتن شبکه‌های خود می‌فرستند، گرایش پیدا خواهد کرد. مخاطب عاشق برنامه‌های متنوع و جذاب است، حال اگر نتوانیم این تنوع طلبی را با ساخت و نمایش آثار متفاوت از رسانه ملی در اختیار او قرار دهیم، این مخاطب که از فرهنگ و قومیت‌های گوناگون کشورمان و متعلق به شهر و دیار خود با آداب و سنت‌های خاص و گویش و پوشش خاص است به راحتی به سمت شبکه‌های ماهواره‌ای گرایش پیدا خواهند کرد.
از سوی بسیای از کار‌شناسان معتقدند که این روز‌ها مخاطب تلویزیون دغدغه‌ها و مشکلات روزانه خود را کمتر در مجموعه‌های تلویزیونی و حتی تله فیلم‌ها می‌بیند، که این می‌تواند زنگ خطری برای تلویزیون و هشداری برای وضعیت فرهنگی جامعه باشد. چرا که مخاطبی که نتواند برنامه مورد علاقه خود را در شبکه‌های داخلی که به شکل روز افزونی در حال افزایش هستند بیابد به سمت هزاران شبکه ماهواره‌ای خواهد رفت که بدون رعایت مسائل اخلاقی، عرفی، اجتماعی و حتی خانوادگی آثار خود را بدون لحاظ کردن کوچک‌ترین ممیزی و رعات خطوط قرمز به نمایش می‌گذارند. به نظر می‌رسد تلویزیون این روز‌ها با تکرار بیش از اندازه مجموعه‌های تلویزیونی خود تیشه به ریشه خود می‌زند و مخاطب باقی مانده خود را نیز وادار به مهاجرت به سمت شبکه‌های ماهواره‌ای می‌کند.

یادداشت: علی یعقوبی

هنر نیوز