اولین دیدار نوروزی رئیس سازمان سینمایی در حالی در خانه سینما شکل گرفت که بحث انصراف از دریافت یارانه نقدی هدف اصلی این دیدار اعلام شده بود. اگر چه آن دسته از هم وطنانی که از امکانات مالی و سطح درآمد بالایی برخوردار هستند می‌بایست از گرفتن یارانه نقدی که مبلغ قابل ملاحظه‌ای برای این افراد به شمار نمی‌رود چشم پوشی کنند اما شاید برای برخی از ایرانی‌ها، گرفتن همین یارانه، تنها کمک خرجی باشد که می‌توانند به گوشه‌ای از زخم زندگی اشان بزنند. اما اینکه این فرهنگ چشم پوشی از یارانه را از اهالی هنر شروع کردند کار خوب و پسندیده‌ای است چرا که معمولا هنرمندان، سربازان فرهنگی کشور محسوب می‌شوند و مردم نیز عموما آنان را به عنوان الگوهای خود در زندگی پذیرفته‌اند. لذا سینماگرانی هم که در جلسه فوق از نگرفتن یارانه خود در سال جدید خبر دادند نشان داد که هنرمندان ما هم؛ همچون بسیاری از اقشار مردم در پی تحقق یافتن اهداف دولت برای کمک به اقشار کم درآمد هستند. اما سوال این است که مگر چه تعداد از هنرمندانی که در کشور وجود دارند آنقدر سطح درآمد مالی خوبی دارند که راضی شوند اندک یارانه خود را هم نگیرند؟ مگر دولت و خانه سینما برای هنرمندان تحت پوشش خانه خود و اعضای صنوف قانونی سینما چه اقدامات رفاهی و خدماتی انجام داده است و چقدر در مورد امنیت شغلی آنان تلاش کرده است که حالا دولت و خانه سینما توقع دارند هنرمندان کشور پرچمدار این حرکت باشند؟

در‌‌ همان دیدار آقای ایوبی با هنرمندان دیدیم و شنیدیم همزمان که برخی از سینماگران از چشم پوشی از یارانه‌ها دم می‌زدند برخی‌ها حتی به ندادن عیدی از دولت اعتراض داشتند و چشم به‌‌ همان ۳۰۰ هزار تومانی دوخته بودند که رئیس جمهور سابق در ایام نوروز برای کمک به معیشت آنان به هنرمندان هدیه می‌داد و هنوز از یاد نبردیم که چه صف‌های طولانی در جلوی خانه سینما از سوی هنرمندان – حتی سینماگران معروف – برای دریافت این هدیه تشکیل می‌شد.
شاید جناب امثالی مثل ایوبی یا برخی از سینماگرانی که همواره در طول سال بر سر کارند و با زدوبندهای پشت پرده‌ای که با شبکه‌های مختلف تلویزیون یا برخی از سازمان‌های دولتی دارند دستمزدهای کلانی را هرساله به خانه می‌برند اما هستند هنرمندان و سینماگرانی که سال‌ها رنگ کار را به خود ندیدند و جز آه وناله و گرد سفیدی که هر روزه بر مو‌هایشان افزوده می‌شود چیزی برای سفرهکوچک خانه خود ندارند. متاسفانه فاصله طبقاتی در میان هنرمندان و بویژه سینماگران بسیار زیاد است درحالی که برخی‌ها آنقدر پیشنهاد کاری دارند که مدیر برنامه‌هایشان وقتی برای پذیرفتن این پیشنهاد‌ها ندارند اما هستند سینماگرانی که حتی با سر زدن به این دفتریا آن دفتر فیلم، بهره‌ای از سفره سینما ندارند و تنها نام پیشکسوتی سینما را یدک می‌کشند اما جیبشان همیشه خالی است و تنها آبروداری، مانع شکایت آنان است.
جناب ایوبی! بیش از شش ماه است که بر صندلی ریاست سازمان سینمایی تکیه زده‌اید و حالا دیگر چَم و خَم سینما را یاد گرفته‌اید. حالا برای آن دسته از سینماگرانی که آنقدر بی‌پولی و بیکاری آزارشان داده است که حتی مجبورند در جلسه‌ای که همه سینماگران حضور دارند بی‌پروا از عدم چشم پوشی یارانه که تنها درآمد آنان محسوب می‌شوند بگویند؛ کاری انجام دهید تا آنان هم بتوانند همچون دیگر سینماگران با افتخار از چشم پوشی یارانهٔ خود حرف بزنند. نه اینکه از روی فقر بگویند هر کسی یارانه خودرا نمی‌خواهد به ما بدهد.
«امنیت شغلی» و «تقسیم مساوی فرصت‌های شغلی» تنها خواسته همه مردم، وبویژه هنرمندان و سینماگرانی است که سال‌ها برای سینمای این مملکت زحمت کشیدند و هنوز هم با این همه سابقه کاری، جزو سیاهی لشگرهای سینما به حساب می‌آیند درحالی که آنان، دریایی از هنرو استعدادند.
امید است کشورمان به مرحله‌ای برسد که همه با توجه به استعداد و توانایی و شایسته سالاری بر مسند‌ها بنشینند نه با زدو بند و رانت خواری؛ بی‌شک در چنین روزی است که هیچ ایرانی دیگر نیازی به گرفتن مبلغ ناچیز یارانه خود نخواهد داشت.

هنر نیوز