هنر نیوز - جز آن دوست را كه تا نیابی، نجویی

رد پای شمس تبریزی همانقدر كه روشن و آشكار در میان زندگی و شوریدگی مولانا وجود دارد، گنگ و ناشناس هم هست.

به گزارش هنرنیوز، «مطبخ شریف» مقبره به عنوان گام اول از گامهای متعدد مسیر سیر و سلوك در كنار مقبره است و محوطه كوچكی كه به مزار نوازندگان نی صوفیه تبدیل شده، با سنگ یادبودهایی مزین به خط و كلاه خودنمایی می كنند.

فرینوش اکبرزاده پژوهشگر تاریخ می گوید:«دل اما داخل محوطه موزه و مقبره است؛ جایی كه به احترامش باید سر خم كنی و وارد كعبه عاشقان شوی، باید پاپوش بپوشی تا پاكیزگی اش حفظ شود، جایی كه از سایه به سایه مرید و مراد خفته اند و مولانای عزیز ما، با عظمتی سخت دست نیافتنی، پارچه ای نقره بافت و باعظمت بر سر كشیده و دنیا و شر و شورش را رها كرده است. »

مولانا خفته بود و پدرش كه عالم بزرگ آن دیار بوده و پسر ارشد مولانا، سلطان ولد كه همراه پدر بوده در شوریدگی و شیدایی، در سمت دیگر در سایه او آرام گرفته بودند.

دهها قندیل و چراغ و پیه سوز و شمعدان و لاله از در و دیوار آویزان بودند تا خورشیدی باشند بر سر تمام كسانی كه گام در این سرا می‌گذارند.

او ادامه می دهد:«یا حضرت مولانا»هایی كه بر پوست و كاغذ رسم شده و دور و برش آنقدر گل روییده كه مرغان كوچك رنگارنگ هم بر پهنه پیچ و تابشان لانه گزیده‌اند، روی دیوارها نشسته اند تا ارادت دهها هنرمندی را نشان دهند كه طی صدها سال پس از چرخ های مستانه مولانا،‌ به عشق او «ت» حضرتشان را با تاكید و كشش فراوان كشیده‌اند و به رسم تحفه به این خانه امن برده‌اند.

قفسه‌هایی با كتابهایی خاص، قرآن های خطی، دیوان شمس، مجالس سبعه، مقالات و مثنوی‌هایی معنوی با خط زیبا و مذهب به ناز سرانگشتان شگفتی آفرین هنرمندان سرزمینهای مختلف، رنگ و لعاب محوطه را بیشتر كرده است، آنقدر كه حس می‌كنی خود حضرت مولانا هم معذب است از این همه قانون و مراقبت و عكاسی ممنوع و قندیل‌های چهل شاخه و بالاپوش نقره و كلاه نمدی بزرگ كه شكلی ویژه به مقبره‌ی پیر شوریدگان عالم داده است.

این پژوهشگر اظهار می کند: ساعت ۷ است و هرچند می‌خواهیم بمانیم و با مولانایمان حرف بزنیم، نمی‌گذارند! برای عكس گرفتن در محوطه هم مجالی نیست؛ باید بیرون برویم و جایی مشرف به مقبره، در فروشگاه سفالگری استاد «اردوان» شاید، بنشینی و از پنجره‌هایی كه با شیشه‌های ویترای و سفالینه های لعابدار رنگین شده‌اند، مقبره را ببینی كه سبزی گنبدش در سرخی غروب فرو می‌رود.

كیلومترها راه را با پای جان طی كرده بودیم، اما به قدر لحظه ای گذشت این رفتن و نشستن زیر گنبد بلند و پرنقش مولانا، كه:‌ «همه چیز را تا نجویی، نیابی؛ جز آن دوست را كه تا نیابی، نجویی»