به نظر می‌رسد که موضوع تاسیس موسسه سینمایی مقاومت و انقلاب که می‌توانست همچون سایر موسسات فرهنگی دیگر، مشغول به فعالیت در عرصه سینمایی کشور باشد آنقدر با اغراض سیاسی آغشته شد که دیگر هر کسی نام این موسسه را می‌شنود تو گویی موسسین آن را آدم‌های ضد انقلابی می‌پندارد که با راه اندازی آن، فقط در پی ضربه زدن بر پیکره دولت جدید خواهند بود و هیچ کاری دیگری ندارند.
موسسین امروز موسسه سینمایی مقاومت و انقلاب‌‌ همان مدیران انقلابی و فعال دیروز بودند که تمام قد برای سینمای این مملکت زحمت کشیدند حال که با آمدن دولت جدید آنان عرصه مدیریتی را ترک کردند چه شده است که حرف و اسناد آنان برای تاسیس این موسسه که تنها برای تقویت آثار مقاومت، انقلاب و دفاع مقدس راه اندازی شده است دیگر اعتباری ندارد و با آنان به گونه‌ای برخورد می‌شود که گویی آنان تنها به فکر گرفتن امتیاز از دولت هستند. با نگاهی به مطلبی که روزهای گذشته در جراید سینمایی در مورد این موسسه به چاپ رسید اینگونه به نظر می‌رسد که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در مانع تراشی برای تاسیس این موسسه تنها نیست و توپخانه‌هایی هم در حوزه مطبوعات دارد. تیترهایی همچون: «شکایت‌های پی در پی موسسه‌ای که به زور بودجه می‌خواهد» یا «بحران سازی دوستان شمقدری برای وزیر» نه تنها کمکی به این فضا نمی‌کند بلکه ذهنیت‌ها را نسبت به نیت خیری که بانیان این موسسه دارند را نیز تخریب خواهد کرد.
موسسه‌ای که بنا به گفته موسسین آن روال قانونی تاسیس آن به درستی طی شده است چرا باید در زیر چرخ دنده‌های سیاست گرفتار شود و انگ باج خواهی از دولت را بخورد. مگر این موسسه چه می‌خواهد و یا چه می‌خواهد بکند که از همین اول، همه شمشیر‌ها را از رو بستند؟ مگر بانیان آن، خارج نشینانی بودند که اینک به ایران نقل مکان کردند و می‌خواهند با تاسیس این موسسه، ضربه مهلکی بر نظام و انقلاب بزنند؟ شمقدری‌‌ همان کسی است که همگان بر انقلابی بودن آن قسم می‌خورند و در عرصه دفاع مقدس و انقلاب، فیلم‌هایی مثل «بر بال فرشتگان» و «طوفان شن» و سریالی در مورد حضرت امام (ره) را کارگردانی کرده است. عظیمی می‌رآبادی نیز در پرونده کاری خود به عنوان تهیه کننده سینما، ساخت فیلم سینمایی «سیب و سلما» که در خصوص حرام و حلال است را روانه اکران سینما‌ها کرده است. پس آنان حرام و حلال سرشان می‌شود و ثابت کردند که پُر و پیمان در حمایت از نظام و انقلاب کوشیده‌اند. مخالفت خوانی‌هایی که از‌‌ همان ابتدا با این موسسه شد نشان داد که متاسفانه هنوز فضای فرهنگی کشور در پی مچ گیری‌های بی‌جهت است تا نشان دهد آنچه که میراث گذشته است غلط بوده و آنچه که ما انجام می‌دهیم درست است.
معمولا ما کشوری بودیم که برای قدر و منزلت مه‌مان، احترام قائل بودیم حال چه شده که مدیران سینمایی گذشته که چند سالی مه‌مان سینمای ایران بودند با اتمام ماموریتشان، مبدل به نامحرمانی شدند که حتی از تاسیس یک موسسه سینمایی معمولی هم محروم هستند. آیا این نگاه به جز نگاه غرض آلود سیاسی، چیز دیگری می‌تواند باشد؟ مطمئن باشید اگر به جای تاسیس این موسسه هر موسسه دیگری را هم، این جماعت، تاسیس می‌کردند باز یک ان قُلت دیگری را از درونش به بیرون می‌کشیدند چرا که مشکل، تاسیس فلان موسسه نیست بلکه مشکل، مخالفت با فلان اشخاصی است که دیگر نمی‌خواهند در عرصه فرهنگی حضور داشته باشند. دولتی که با شعار اعتدال بر سر کار آمد به نظر می‌رسد در همین ۱۰۰ روز اول کاری، تمایل چندانی به اجرایی کردن شعارهای خود در حوزه فرهنگی ندارد. شما به بازگشایی خانه سینما نگاه کنید آیا اعتدال در این مورد رعایت شد؟ مگر قرار نبود دو طرف ماجرا در خانه سینما به یک اندازه مورد توجه قرار بگیرند اما آیا این امر محقق شد؟
حال که فریاد دادخواهی موسسین این موسسه به جایی نرسیده است این حق مسلم آنان است که شکایت کنند. چرا به جای بی‌اعتنایی دولت از این شکایت، مشاوران دلسوز فرهنگی وزیر ارشاد راه تعامل و گفتگو برای حل مشکلی که به نظر می‌رسد به راحتی با دست باز می‌شود را پیشه خود نمی‌کنند تا این موضوع به مشکل بزرگتری بدل نشود که رسانه‌های خارج نشین از آن به عنوان طنز هفته یاد نکنند.
آقای ایوبی! شما که معتقدید باید در حوزه فرهنگی، شنونده خوبی بود اما به نظر می‌رسد در مورد موسسه سینمایی مقاومت، شنونده خوبی نبودید. قدری دوراندیشی، فاصله گرفتن از نگاه‌های تنگ و قضاوت عادلانه همراه با سعه صدر می‌تواند موضوع را ختم به خیر کند. بی‌شک، با تاسیس این موسسه، دوستداران و دلسوزان سینمای مقاومت، انقلاب و دفاع مقدس، اخبار خوشی را در این زمینه خواهند شنید که سهم عمده‌ای از رضایت این دوستان، می‌تواند متعلق به دولت هم باشد.

هنر نیوز