هنر نیوز - رضا داوودنژاد: حالم این روزها خوب است

رضا داوودنژاد از یک خانواده هنری وارد دنیای بازیگری شده است. پدرش علیرضا داوودنژاد به عنوان کارگردان، عمویش محمدرضا داوودنژاد به عنوان نویسنده و بازیگر و مادربزرگ و خواهرش هم در بازیگری فعالیت می‌کنند.

اولین بازی رضا داوودنژاد در فیلم بی‌پناه در کنار مصطفی طاری و فریماه فرجامی در نقش یک کودک شیرین زبان بود که با پدر معتادش روزگار می‌گذراند.

رضا داوودنژاد با رویکرد پدرش در جهت ساخت فیلم‌های خانوادگی و حضور اعضا خانواده‌اش با بازی در مصائب شیرین به یک بازیگر حرفه‌ای تبدیل و بتدریج جذب تلویزیون و بازی در سریال‌های طنز شد. اولین نقش مهم تلویزیونی‌اش جوان دیپلمه‌ای بود که همراه دوستانش در سد کنکور گیر کرده بود.

بتدریج با همکاری با بازیگرانی مثل فتحعلی اویسی، علی صادقی و حمید لولایی در کارهایی مثل باغچه مینو و زندگی به شرط خنده تبدیل به یک چهره محبوب تلویزیونی شد.

مصائب شیرین (علیرضاداوود نژاد)، بچه‌های بد (علیرضا داوودنژاد)، بانوی کوچک (مهدی صباغ‌زاده)، چپ دست (آرش معیریان)، تیغ زن (علیرضا داوودنژاد)، نیش زنبور (حمیدرضا صلاحمند)، مرهم (علیرضا داوودنژاد)، دردسر بزرگ (مهدی گلستانه)، خیابان‌های آرام (کمال تبریزی)، کلاس هنرپیشگی (علیرضا داوودنژاد) و فراری (علیرضا داوودنژاد) ازجمله کارهای رضا داوودنژاد است.

با او درباره فعالیت‌های بازیگری‌اش و نقش‌هایی که بازی کرده است، گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

مدتی است در عرصه بازیگری کم کار شده‌اید، دلیل این کم کاری چیست؟

متاسفانه بعد از گذراندن دوران سخت و پر فراز و نشیب بیماری‌ام همه دوستان تهیه‌کننده و کارگردان تصور می‌کنند که حالم خوب نیست و توانایی بازی کردن ندارم. در صورتی‌که این‌گونه نیست و در کمال سلامت هستم و می‌توانم دوباره مثل گذشته بازی کنم. البته چند پیشنهاد کاری دارم که مشغول بررسی‌شان هستم و می‌خواهم پرانرژی و با انگیزه دوباره در تلویزیون نقش‌های متفاوت و جذابی را بازی کنم.

به نظر شما چرا نسبت به گذشته کمتر کارهای طنز ساخته می‌شود؟

مهم‌ترین دلیلش کاهش تولیدات و کمبود فیلمنامه‌های جذاب و خوب در حوزه طنز و کمدی است. متاسفانه با گسترش شبکه‌های ماهواره‌ای و تولید سریال بی‌محتوا، اما خوش و آبرنگ ماهواره‌ای وظیفه داریم نسبت به گذشته فعال و پرتوان‌تر در حوزه سریال‌سازی فعالیت داشته باشیم تا بتوانیم نظر مخاطبان داخلی را به سریال‌های ایرانی جلب کنم. فیلمنامه‌نویسان ما باید تحت تاثیر مسائل روز اجتماعی متن‌هایی را بنویسند که برای مخاطب ملموس باشد و به عبارتی حرف دلشان را مطرح کنند. از طرفی سطح تفکر و ذائقه مخاطب بسیار نسبت به گذشته تغییر کرده و باید به این مساله توجه داشته باشیم. اغلب کارهای طنزی که در این مدت ساخته شده، مبتنی بر الگوهای کارهای طنز سال‌های قبل است و خبری از نوآوری در آنها نیست‌. یک طنز خوب و فاخر نیازمند تفکر و بینش است و نوشتن و کارگردانیش از عهده هر کسی برنمی‌آید و باید به دست اهلش سپرده شود.

مدتی قبل سریال پشت کنکوری‌ها با بازی شما از شبکه آی فیلم پخش شد. به نظر شما دلیل موفقیت این سریال چه بود؟

سریال پشت کنکوری‌ها از جمله سریال‌های موفق تلویزیون در اوایل دهه ۸۰ بود و پریسا بخت‌ور هم بخوبی بر کارش احاطه داشت و بازیگران را هدایت می‌کرد. در این سریال بازیگران مطرحی مثل برزو ارجمند، علی صادقی و رامین ناصر نصیر بازی می‌کردند. این سریال با شناخت درست به یکی از مسائل مهم جوان‌ها یعنی کنکور پرداخته و درکنارش برای هر کدام از این جوان‌ها یک خط داستانی جذاب هم نوشته شده و دغدغه‌های شغلی و عاطفی این جوان‌ها نیز مورد بررسی قرار گرفته بود.

واکنش مخاطبان در قبال بازی شما در سریال پشت کنکوری‌ها چگونه بود؟

طبق آمار روابط عمومی تلویزیون، سریال پشت کنکوری‌ها بالای ۹۸ درصد مخاطب داشت و مردم هم در کوچه و خیابان درباره این سریال با من حرف می‌زدند و نظراتشان را بیان می‌کردند.

شما در مقطعی در اغلب سریال‌های مناسبتی بازی موثری داشتید.

بله، در سریال نون و ریحون فرزاد موتمن که اولین تجربه تلویزیونی فرزاد موتمن بود بازی داشتم. در این سریال بازیگرانی نظیر گلاره عباسی، بیتا سحرخیز، امیرحسین رستمی، داریوش کاردان و انوشیروان ارجمند بازی داشتند. سریال کمدی زندگی به شرط خنده هم از کارهای پر مخاطب بود که حمید لولایی، علی صادقی و یوسف تیموری در آن بازی داشتند. در آن زمان این سریال‌ها آن‌قدر برای مردم جذابیت داشت که هنگام پخش سریال سریع به خانه می‌آمدند و پای تلویزیون می‌نشستند. یادم می‌آید روزی سردار طلایی که در آن دوران رئیس نیروی انتظامی بود سر صحنه این سریال آمد و گفت در زمان پخش سریال آمار جرم و جنایت و تصادف کاهش پیدا کرده است. بنابراین رسانه تلویزیون رسانه فراگیر و اثرگذاری است و باید از این پتانسیل استفاده کرد.

سریال نون و ریحون هم مخاطب خاص خودش را داشت.

فیلمنامه نون و ریحون درست نوشته شده بود و عوامل درجه یک و حضور یک تهیه‌کننده کاربلد و باتجربه باعث شد کار با اقبال روبه‌رو شود و با توجه به استقبال مخاطبان حرف از این به میان آمد که بخش دوی سریال هم ساخته شود که متاسفانه چنین شرایطی فراهم نشد.

از نگاه شما بازی در کارهای مناسبتی چه ویژگی‌هایی دارد؟

در آن دوران من و تعدادی از دوستان بازیگر بودیم که برای بازی در سریال‌های مناسبتی که عموما هم کارهای مشکل و سختی بود، انتخاب می‌شدیم. برای به موقع آماده شدن کارها برای پخش همه عوامل با فضاهای پرفشار زیادی مواجه بودند. در دهه ۸۰ هم در زمستان‌ها درگیر بازی در کارهای نوروزی بودم و هم تابستان‌ها درگیر کارهای ماه رمضان. بازی در سریال‌های ۹۰ شبی هم پر از چالش بود و با کار سنگین و طاقت فرسایی روبه رو بودیم و برخی از مواقع ۱۵ ساعت هم در روز کار می‌کردیم، اما با برخورد خوب مردم در زمان پخش این سریال‌ها خستگی از تنمان خارج می‌شد و باز هم خودم را برای بازی در کار مناسبتی دیگری آماده می‌کردم.

کارهای کدام کارگردان تلویزیونی را بیشتر این روزها دنبال می‌کنید؟

سریال‌های سعید آقاخانی کارهای خوب و استانداردی هستند و نشان می‌دهند کارگردانی آنها را ساخته که کارش را بلد است.

شما هم در عرصه بازهای ترکیبی و زوجی، ترکیب‌های دو نفره موثری با علی صادقی و حمید لولایی داشته‌اید.

بله، با یوسف تیموری، امیرحسین رستمی و برزو ارجمند هم در چند کار پیاپی همبازی بودم‌. با سعید آقاخانی هم یکی دو تجربه خوب بازی مشترک داشتم.

این‌که مدام در سریال‌ها بازی می‌کردید باعث نمی‌شد به دیگر کارهایتان نرسید؟

چون در آن زمان کیفیت کار خوب بود در من بازیگر ایجاد انگیزه می‌کرد تا با فراغ بال و خیلی راحت اغلب وقتم را برای بازیگری صرف کنم و از کارم هم لذت می‌بردم‌. همین‌که با اظهار لطف و نظر مردم روبه‌رو می‌شدم و این امرباعث می‌شد انگیزه بازیگری مستمر در من دوچندان شود.

در آن دوران نقش‌ها را براساس ویژگی بازیگرانی که مد نظر داشتند، می‌نوشتند؟

در یک سریال ۹۰ شبی بتدریج و از قسمت ۲۰ به بعد شخصیت‌ها و روابط جا می‌افتاد و نویسنده هم همزمان متن را می‌نوشت و در نوشتن ادامه کار به این ویژگی‌ها و جنس و شیوه بازی بازیگر توجه بیشتری انجام می‌داد و این بر جذابیت کار که بر اساس ری اکشن مخاطبان نوشته می‌شد می‌افزود.

ازجمله بازیگرانی هستید که به بداهه‌کاری هم اعتقاد دارید.

من از اول، بازی طنز نمی‌کردم و بتدریج با حضور در سینما وارد بازی در سریال‌های تلویزیونی شدم و در اغلب فیلم‌هایی که پدرم می‌سازند به بداهه بازیگران توجه دارد و آن را بال و پر می‌بخشد. البته جنس این بداهه هدایت شده و بازیگر سرخود این کارها را انجام نمی‌دهد.

قبلا بازیگران با هم رابطه دلی داشتند

در حال حاضر بازیگران زیادی وارد عرصه بازیگری شده‌اند که خیلی‌هایشان را نمی‌شناسم و متاسفانه آن رابطه‌های صمیمانه و دلی که آن زمان بین بازیگران وجود داشت، این روزها کمتر در میان بازیگران دیده می‌شود.

برای من پشت صحنه سریال‌ها به‌واسطه جو خوب و دوستانه‌ای که وجود داشت از خود کار جذاب‌تر بود. این رابطه دوستانه و صمیمانه به کیفیت نقش‌ها و باورپذیریشان از سوی مخاطبان هم کمک می‌کرد.

در این سال‌ها سریالی مثل «ساختمان پزشکان» سروش صحت نشان داد حضور یک تیم همدل چقدر به کیفیت کار کمک می‌کند و زوج بهنام تشکر و هومن برق‌نورد تجربه‌های مشترک درخشانی بعد از این حضور در کنار هم داشتند.