.سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم             چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگـویـم زکم و بیـش             چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم
لـب بـاز نکـردم به خروشـی و فغـانی              مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی            عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم
از شوق شکرخند لبـش جان نسپـردم               شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم
بشکسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر           افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هر چند « امین » ، بستۀ دنیا نیـم اما             دلـبـسـتـۀ یــاران خــراسـانـی خویشم.