به گزارش هنرنیوز؛ آیدین آغداشلو در یادداشتی به مخالفت با واگذاری موزه هنرهای معاصر پرداخته است که از سوی روابط عمومی انجمن علمی هنرهای تجسمی ایران به این شرح منتشر شده است:

در هیچ جای دنیا موزه ای به این اهمیت را به دست هیچ موسسه خصوصی نمیدهند حتی اگر دولت در آن شریک باشد، این مسئله شگفت انگیزی است که با اینکه تکذیب شده اما حتی فکرش هم بی معنی است. اگر مسئله این است که موزه را به لحاظ مالی نمیشود اداره کرد و بودجه ندارند، موزه را تعطیل کنند. درب موزه را ببندند، اموالش را نگه دارند و مراقبت کنند. ولی اموال موزه مانند مجموعه جواهرات سلطنتی است و یک مجموعه فرهنگی، تاریخی و متعلق به ملت ایران است. اگر واقعا مسئله بی پولی است موزه را تعطیل کنند و هر زمان بودجه کافی داشتند دوباره موزه را باز کنند. ده ها موزه در ایران این اتفاق را تجربه کرده اند یعنی به علت اینکه امکانات نداشته اند برای مدتی تعطیل شده اند. موزه هنرهای اسلامی به مدت ده سال تعطیل بود. اما اشیاء باید محفوظ بماند و اشیاء موزه مطلقا با مجموعه جواهراتی که در بانک مرکزی نگهداری میشود فرقی ندارد. اگر مجموعه جواهرات سلطنتی را به بخش خصوصی واگذار میکنند، این مطلب را راجع به موزه هم عنوان کنند. البته من توصیه نمیکنم که درب موزه را ببندند زیرا موزه انبار نیست و باید به روی مردم باز باشد.

راه حل مشکلات بودجه ای دولت طمع کردن به موزه هنرهای معاصر نیست. موزه هنرهای معاصر موزه مردم است. موزه حتی ارکستر سمفونیک ایران نیست که آن را به بخش خصوصی واگذار کنند و ماهیت آن فرق می کند. بیشترین شاهکار های ممکن در این موزه است. این شاهکار ها نه تنها مجموعه هنرهای غربی و مدرن ایران را شامل میشود بلکه در این موزه عالی ترین صفحات شاهنامه شاه طهماسبی نگهداری می شود و من درک نمی کنم ریشه این فکر از کجا آمده است. این موزه ذخیره عظیمی از آثار فرهنگی است. مثل اینکه بگویند موزه ایران باستان را با کتیبه ها و لوح های هخامنشی میخواهیم به یک موسسه خصوصی واگذار کنیم.

کدام موزه بزرگ دنیا در دست یک موسسه خصوصی است؟ هر موزه بزرگ دنیا از دولت پول می گیرد و بودجه دولتی دارد. مگر موزه متروپولیتن اینطور نیست؟ مگر موزه لوور اینطور نیست؟ تمام موزه های بزرگ همینگونه اند. موزه بریتانیا مجانی است و اصلا درآمدی ندارد. من واقعا درک نمیکنم که این فکر شگفت انگیز از کجا شروع شده است و اصلا هدف چیست؟ اگر هدف درآمد زایی است که هیچ موزه ای در دنیا درآمد زایی نمی کند و حالا اگر این موزه به بخش خصوصی واگذار شود تضمینی برای درآمد زایی وجود دارد؟

این اتفاق درباره موزه اهواز هم افتاد اما اینجا صحبت از میلیاردها دلار اموال موزه است. همان چند ورق شاهنامه شاه طهماسبی ارزشی بالای یک میلیارد دلار دارد. من از این بابت خیلی متاثر شدم و همین مطالب را خواهم نوشت و در روزنامه ها به انتشار میرسانم چون این فکر، فکر بسیار غلط و غیر اجرایی است. تصور میکنم مطرح شدن این مسئله به این وسعت و جانبداری هنرمندان از اینکه این فکر غلط کنار گذاشته شود بسیار بجا بوده است. این موضوع باید با روشنگری همراه شود و از این گنجینه ملی آثار فرهنگی زنده و پویا حمایت و محافظت شود.