محمود عزیزی در جلسه نقد وبررسی نمایش « می خواهم با میوسوو ملاقات کنم» گفت: سعی مان بر این بود تا به پیکره اصلی نمایشنامه لطمه وارد نشود و در این کار از لودگی دور باشیم.

جلسه نقد وبررسی نمایش« می خواهم با میوسوو ملاقات کنم» به کارگردانی محمود عزیزی روز گذشته با حضور کارگردان این نمایش و بازیگرانش مسعود دلخواه، مهشاد مخبری و رامتین شهبازی و امین عظیمی به عنوان منتقدان این جلسه در فرهنگسرای رسانه برگزار شد.

در ابتدای این نشست رامتین شهبازی گفت: در نمایش «می خواهم با میوسوو ملاقات کنم» نکته ای که باعث شد تا توجه من را جلب کند اتفاقاتی بود که در این کار می افتد و ارتباط راحتی که این نمایش با مخاطب برقرار می کند متاسفانه اکثرنمایش هایی که امروزه شاهد اجرای آنها هستیم معمولا شیوه ارتباط برقرار کردن را با مخاطب فراموش کرده اند و اتفاقی که در این کار می افتد این است که مجرای ارتباط با مخاطب را گم نمی کند و داستان را به شکلی می چیند که نحوه ارتباط با مخاطب را شکل می دهد.

وی افزود: این نمایش نوعی نمایش وود ویل است که اتفاقا این نمایش در ایران سابقه طولانی دارد، اما نکته ای که وجود دارد نوع و شیوه داستان گویی در کار است که به متن و اجرا مربوط می شود و نوع پرداخت به موضوع اصلی داستان که سو تفاهم است را شکل می دهد.

شهبازی خاطر نشان کرد: در این کار با یک اثر کمدی مواجه هستیم و در آثار کمدی با شخصیت هایی را شاهد هستیم که فروتر از همه ما آدم ها هستند، اطلاعاتی که دراین کار توزیع می شود برای ما به عنوان تماشاگر نامحدود است به این معنا که اطلاعات ما در مورد کار از قهرمانان نمایش بیشتر است و چون در کار قهرمانان نمایش دربی اطلاعی از یکسری اطلاعات به سر می برند دچارسوتفاهم می شوند.

این منتقد تاکید داشت: به نظرم سالن اصلی برای اجرای این نمایش بزرگ است و تابلو های دو نفره که تشکیل می شود باعث می شود تا فضاهایی از سالن خالی بماند و همین بزرگی سالن و دور بودن آدمها باعث می شود تا تماشاگر در ابتدای کار احساس خستگی کند اما کار به مرور خوب می شود.

در ادامه محمود عزیزی کارگردان این نمایش ازنحوه انتخاب این اثر گفت: در یکی از سفرهایی که به دریای مانچ داشتم، نمایشنامه « می خواهم با میوسوو ملاقات کنم» را خریدم و بعد ازمدتی به فکر کار کردن نمایشنامه افتادم وبا پشت سر گذاشتن فراز وفرودهایی قرار شد تا کار را در تالار اصلی تئاترشهر به روی صحنه ببریم و با 20 روز تمرین این کار به روی صحنه رفت البته عمر زمانی نمایشنامه را تاجایی که به بدنه نمایش لطمه نزند را کم کردیم.

وی تصریح کرد: این نمایشنامه در مورد روح پنهان میان انسان ها است که گمان می کنند درگیری ندارند و همه مسائل را درک می کنند و زمانی که به بیان مسائلمان می پردازیم سوتفاهم ها شکل می گیرد، ضعف درک متقابل در رابطه ها اولین چیزی بود که من را به سمت این نمایشنامه جذب کرد. عامل دیگری که نمایشنامه مرا به سمت خود جذب کرد این بود که چرا ما دچار سوتفاهم می شویم و مهم برایمان رسیدن به ارتباط و بیان موقعیت ها بین انسانها است.

عزیزی تصریح کرد: سعی کردیم که خیلی کم از نمایشنامه اصلی حذف کنیم تا به پیکره نمایشنامه لطمه وارد نکنیم و در این نمایش بازیگر کار خود را انجام می دهد و تماشاگر با توجه به برداشتی که دارد از کار لذت می برد و سعی کردیم تا از لودگی بپرهیزیم چیزی که تمام افراد گروه از آن وحشت داشتند.

در پایان این جلسه مسعود دلخواه بازیگر این اثر گفت: زمانی که متن را برای حضور در کار خواندم، آن را قوی و خوش ساخت دیدم که می تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند همچنین درک درست عزیزی از متن باعث شد تا کار را قبول کنم.

وی افزود: کار با 20 روز تمرین به روی صحنه رفت و با گذشت زمان اجراهای ما هرشب آماده تراز شب های گذشته می شود البته ما برای این کار امکانات بیشتری لازم داشتیم و ترجیح می دادیم در سالنی مانند سالن شماره یک تماشاخانه ایرانشهر کار را اجرا کنیم که متاسفانه تئاترشهر چنین سالنی را ندارد.