این روزها فیلم سینمایی«بوسیدن روی ماه» به کارگردانی «همایون اسعدیان» و تهیه کنندگی «منوچهر محمدی» در حال اکران در سینماهاست و داستان فیلم به روزهای پایانی زندگی مادر شهیدی را به تصویر می کشد که درگیر ایثاری دوباره است و می خواهد پس از بیست سال بدن پسر شهیدش را برای دلخوشی دوست این سالهایش فروغ، هدیه کند تا شاید اینگونه بتواند دل او را شاد کرده و با خیالی آسوده به سوی مرگ بدرقه اش کند. در واقع این فیلم سختی ها و مشکلات خانواده هایی را نشان می دهد که با وجود سختی و مشکلات ، تنهایی و فراغ از فرزندان شهید و در حسرت دیدن آنها شب روز با آه و ناله زندگی می کنند. در واقع «بوسیدن روی ماه» به شکل غیر مستقیم به تبعات تلخ جنگ تحمیلی و هشت دفاع مقدس می پردازد و یک خانواده ایرانی را در زمان کنونی نشان می دهد که سال ها بعد از جنگ تحمیلی و در نبود فرزندشان به کورسوی امیدی اندک به انتظار زنده بودن فرزندشان زندگی می کنند و هر روز مجبورند جای خالی او را ببینند وخم به ابرو نیاورند. این فیلم می تواند به نوعی در رثای مادران ایرانی نیز باشد که با صبر، شکیبایی، استقامت ، فداکاری و گذشت فرزندان خود را راهی جبه های حق علیه باطل کردند و بدون هیچ چشم داشتی فرزندان خویش را برای آب یاری نهاد انقلاب تقدیم کردند .
اما با تمام این وجود «بوسیدن روی ماه» علاوه بر تعریف داستان خود در فضایی معنوی ، چشم داشتی هم به مشکلات اجتماعی نسل امروز جامعه و مقایسه شیوه زندگی و نوع آداب و معاشرت آنها نیز داشته است . نسل گذشته ای که بر ای اهداف و آرمان هایی کشور جان اش را برای وطن وناموس هدیه کرده است و هیچ چشم داشتی به مادیات و دنیا نداشته است و فقط برای اخلاص جنگیده و به شهادت رسیده است. در مقابل نسل کنونی که بدون هیچ گونه خجالت و سرافکندگی هر چه دل اش می خواهد انجام می دهد و در این میان احتمالا در برخی از مواقع حرمت شکنی وبی احترامی هم به پدر و مادر و حتی پدر بزرگ و مادربزرگ خود دارد. در واقع همایون اسعدیان در این فیلم تاکیدی بر فاصله نسل حاضر با انسان های چند دهه پیش دارد که امروز آدم های گدشته نمی توانند در جامعه کنونی به دلیل بسیاری از هنجارشکنی ها وبی احترامی هایی که می شود زندگی کنند چون می بینند که امروز اخلاق، گذشته، صمیمیت و ایثار جای خود را به خودخواهی ، تکبر، غرور، زیاده خواهی ، دروغ و دنیا پرستی داده است و به قول معروف امروز هوا بس ناجوانمردانه سرد شده و زمانه جور دیگر ساز خود را کوک می کند . در فیلم سینمایی«بوسیدن روی ماه» عوض تغییر زمانه واهداف زندگی را می توان سکانس به سکانس دید و فیلمنامه نویس و کارگردان فیلم بارها به مخاطب گوشزد می کنند که که آرمان ها تغییر یافته و دوره ، دیگر زمانه امسال حاج کاظم ها نیست و دوره فراموشی عباس هایی است که در هوای آلوده این روزها با ریه های زخم خورده خود تنفس می کنند و خون بالا می آورند و می بینند که چگونه حرمت ها شکسته می شود . اینجا زمانه ای است که هر کس دوست دارد خودی نشان دهد وبگوید کاری کردم تا پست و مقامی بگیرد و اما آدم های گذشته کسانی بودند که پست ومقاوم خود را فراموش کردند وبرای زنده نگه داشتن و پاسداری از اعتقادات و اندیشه های پاک و معصومانه خود ترک دیار کردند و بدون هیچ چشم داشتنی با ترکش هایی بر تن دوباره به دیار و شهر خود برگشتند و برخی هم دیگر هرگز برنگشتند واما نام خود را برای همیشه در تاریخ کشورمان به ثبت رسانیدندو شربت شهادت را نوشیدند. یا در فیلم به شکل غیر مستقیم کارگردان به مخاطب نشان می دهد که چگونه مدیری جوان و تازه به دوران رسیده و بی‌تجربه با رفتن مدیری سپید موی ره یک صدساله را می خواهد شبه با سواستفاده از نام شهدا طی کند. در واقع «بوسیدن روی ماه» فیلم آدم‌های فراموش شده و تنها در زمانه کنونی جامعه ماست و فیلمی که آدم هایش، بدون ادعا و عصبانیت و اعتراضی به زندگی روزمره خود مشغول هستند و همچنان که احترام‌السادات در خانه قدیمی خود و بدون توجه به دنیای بیرون از خانه و در ارتباط با جامعه آشفته و سرشار از هرج و مرج در آرامش و بدونه حاشیه و در خانه اش زندگی می کند و هیچ توقع ای از هیچ کس ندارد. چون او با خدا معامله کرده و برای اش هیچ چیز مهم نیست.
فیلم سینمایی «بوسیدن روی ماه» در شرایط کنونی به نسل های مختلف هشدار می دهد که معنویات و انسانیت در حال کم رنگ شدن است و باید جامعه بیش از این ها به سمت معنویت و اخلاص حرکت کند و نباید زیاده خواهی عده ای بر منافع ملی تاثیرگذار باشد و باید مانند گذشته ها همه نسبت به همدیگر گذشت و ایثار داشته باشند و نباید این فکر شود که آرمان‌ها فقط متعلق به نسل های گذشته است و زمانه کنونی نمی تواند آرمانی داشته باشد. چرا که در این زمانه که اکثر زندگی آدم ها به سمت تجمل گرایی و مدرنیته پیش رفته اند هم هستند کسانی که عدالت را می فهمند و دوستدار برقرای عدالت در سطح جامعه هستند بنابراین فیلم با نزدیک شدن به دنیای درونی شخصیت ها خویش و هدایت آنها به موقعیت های اجتماعی و انسانی تمام تلاش خود را به کار می گیرد و تا بتواند داستان خود را برای مخاطب تیزهوش و سختگیر سینمای کشورمان نشان دهد.
