مهدی خرامان/ وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی این روز ها درنقش گردشگران حوزه فرهنگ ظاهر شده است تا بتواند به خوبی از اوضاع فرهنگ نقشه نگاری و مهره چینی کند و در دوره بعدی خود و یا فرد دیگر در دولت به خوبی از آن استفاده شود. از عملکرد سید رضاصالحی امیری می توان نتیجه گرفت که مانند وزیر سابق بی گدار به آب نمی زند و نسبت به سینمای پر جنجال، سیاست دوری و دوستی را اتخاذ کرده است.

علی جنتی وزیر مستعفی فرهنگ و ارشاد در کتاب خاطرات خود درباره یک زوج اطلاعاتی قبل از انقلاب می نویسد: «آنها به صورت جهانگرد و با یک کوله‌پشتی به داخل اسرائیل رفتند و ارتباطاتی که لازم بود برقرار کردند. بعد هم که برگشتند خیلی راحت مجموعه‌ای از نقشه‌های داخل اسرائیل را آوردند و ما در اختیار سازمان الفتح قرار دادیم.»

نگاهی تاکتیکی که «رضا فلاح» نیروی امنیتی سابق و «سید رضا صالحی امیری» وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی این روز ها در حال انجام دادن آن است و اکنون درنقش گردشگران حوزه فرهنگ ظاهر شده است تا بتواند به خوبی از اوضاع فرهنگ نقشه نگاری و مهره چینی کند و در دوره بعدی خود و یا فرد دیگر در دولت به خوبی از آن استفاده شود.

این استنباط از کجا سرچشمه می گیرد؟ صالحی امیری بیش از یک ماه بر مسند وزارت فرهنگ و ارشاد تکیه زده است. اما در این مدت، تنها در محافلی حاضر و ظاهر شده است که اول کم حاشیه باشد و دوم اطلاعات کافی در آن حوزه را داشته باشد و این خلأ حضور را با پیام های خود پوشانده است.

وزیر فرهنگ و ارشاد با حضور در محافلی کم حاشیه مانند آیین گرامیداشت استاد سلیم موذن زاده اردبیلی، همایش ملی سبک زندگی و مراسم نکوداشت آیت الله احمد احمدی و یا اظهار نظر در موضوعاتی که به دلیل مسئولیت گذشته خود (ریاست سازمان اسناد و کتابخانه ملی) به خوبی احاطه دارد همچون مراسم «کتاب، کتابخوانی، کتابدار» و یا «کتابگردی» که حتی در این موضوعات هم وزیر پا را فراتر نمی گذارد و به صحبت های کلیشه ای مانند «ممیزی و قاچاق کتاب» و یا تاسف از «خاک خوردن کتاب‌ها در کتابخانه‌ها» بسنده می کند، اما در این میان سینما نه تنها تاکنون چهره وزیر را ندیده است بلکه حتی در پیام های داده شده سهم کمتری نسبت به پیام های تسلیت وزیر فرهنگ و ارشاد دارد. البته این نگاه را می توان در صحبت های صالحی امیری در تشریح برنامه های خود در «تیتر امشب» شبکه خبر -یک روز پس از رای اعتماد- مشاهده کرد، مسئله ای که سهم اندک سینما را در برنامه های وزیر نمایان می کند که شاید برگرفته از تجربه فرجام علی جنتی و اظهارنظر های پرتناقض ونامشخص او باشد!

القصه؛ از عملکرد سید رضاصالحی امیری می توان نتیجه گرفت که مانند وزیر سابق بی گدار به آب نمی زند و نسبت به سینمای پر جنجال، سیاست دوری و دوستی را اتخاذ کرده است، سیاستی خنثی که با انتخاب مشاورین کارآزموده فرصت گذار از زمان موجود را برای خود مهیا کرده است، عملکردی که دروغ «ترمیم کابینه» را برملا می کند.

البته شاید این دوری به نفع سینما و اهالی آن باشد، زیرا وزیر به خوبی نشان داده است که تحمل انتقاد را از هیچ گروهی خصوصا جوانان ندارد و اینبار احتمال دارد منتقدین خود را با الفاظی بدتر از صفت هایی مانند «رادیکالیسم»، «فرقه رجوی» و یا «گروهک فرقان» برچسب زنی کند.

در هر حال سید رضاصالحی امیری، فرهنگ کشور را در خوابی عمیق فروبرده است تا آرزوها و نقشه های خود را برای دولت آینده در سربپروراند، رویایی که شاید روزی به کابوس تبدیل شود.