محمد رضا اسلاملو کارگردان سینما در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز با اشاره به «سینمای انقلاب اسلامی» افزود: با وجودی که انقلاب ما انقلاب اسلامی است لذا این «انقلاب اسلامی» باید در همه چیز ما حرف اول را بزند بویژه در حوزه سینما اما آیا اینگونه است؟ البته منظور من شعار دادن نیست. چون سینمایی که در راستای انقلاب اسلامی باشد به دلیل اینکه نگاه آسمانی دارند می‌تواند پایدار‌تر باشد در حالی که سینمای بدنه و سرگرمی چنین رسالتی ندارد.

وی ادامه داد: سینمای انقلاب اسلامی می‌تواند وی‌ترین سینمای ایران باشد. این سینما هر چه در راستای اهداف انقلاب اسلامی باشد حتما موفق‌تر خواهد بود. یک اندیشمند غربی که به ایران سفر کرده بود. حرف خوبی زد ایشان گفت «شما در همه چیز بی‌نظیر و متفاوت هستید اما چرا سینمای شما اینگونه نیست؟». من نمی‌خواهم هر آنچه را که هست نفی کنم اما آنچه که هست همانی نیست که باید باشد. هنوز ما به دروازه‌های انقلاب اسلامی نرسیدیم و کسی که مسئولیت سینمایی کشور را برعهده می‌گیرد نباید به وضعیت کنونی سینمای ایران قانع باشد.

کارگردان فیلم سینمایی «جعبه سیاه» تصریح کرد: سینمای انقلاب اسلامی برای همه چیز، برای عالَم، برای بشریت و برای آینده حرف دارد. در ایران، انقلابی شده که مبنای آن دین الهی است و شما در سینما به فاصله زمین تا آسمان حرفی برای گفتن خواهید داشت.

اسلاملو گفت: معتقدم سینما باید به گونه‌ای باشد تا اگر تماشاگر از سینما بیرون می‌آمد بلافاصله احساس کند متعالی شده و رفعت پیدا کرده است. در حال حاضر سینمای ما زمینی و چه بسا زیر زمینی است تا اینکه آسمانی باشد. البته منظور من این نیست که وضعیت سینمای کشور بد است. اما باید گفت این سینما در حد مهد کودک است و ما نباید به این سینما قانع باشیم.

وی افزود: در سینمای زمینی – منظور من از سینمای زمینی از نظر ارزش کاری است – همیشه باید شاهد دعوای هویج و چماق باشیم. یعنی یکی شعار می‌دهد یکی سیاه نمایی می‌کند. در حالی که باید در فضای سینمای ایران، فضای ملکوتی حاکم باشد به طوری که همه از یکدیگر سبقت بگیرند تا مخاطبین خود را به تعالی برسانند.

کارگردان فیلم سینمایی «باغ سید» اضافه کرد: سینمای ملی ما باید سینمای انقلاب اسلامی باشد. نباید سینماگران ما از انقلابی بودن بهراسند. درحالی که هدف اکثر سینماگران، سینمای سرگرمی است.

اسلاملو با اشاره به مدیریت جدید رسانه ملی تصریح کرد: آقای سرافراز باید اشتباه گذشته را خیلی زود جبران کند. بخشی از تلویزیون باید انتقادی باشد و باید باب انتقاد در تلویزیون گشوده شود. باید رسانه همگانی، دانشگاه باشد. به عنوان مثال، چند مدت قبل، بحرانی به نام اسید پاشی پیش آمد می‌دانید مقصر آن کی بود؟ تلویزیون. واقعا چرا‌‌ همان شب که این اتفاق در اصفهان افتاد سردبیر خبر تلویزیون این خبر را اعلام نکرد؟ وقتی که بی‌بی سی و شبکه من و تو این خبر را اعلام کردند تازه تلویزیون ایران به تکاپو افتاد که دفاع کند و بگوید این فاجعه خیلی بزرگ نیست. اینجا است که تلویزیون باید شجاع باشد. باید مردم هر موضوعی را که صبح در خیابان می‌بینند شب آن را در تلویزیون تماشا کنند وگرنه خبر را از شبکه‌های خارجی پیگیری می‌کنند. تلویزیون نباید از انتقاد بترسد. امام صادق (ع) می‌فرماید: «برادر من کسی است که عیب من را بگوید» اما متاسفانه هم اکنون این گفتن‌ها انجام نمی‌شود. الان تلویزیون برنامه‌ای به نام بیست و سی دارد که پر از نیش و کنایه است. درحالی که رسالت تلویزیون این کار‌ها نیست. جای کنایه‌ها در روزنامه‌ها است. در تلویزیون مردم با دیدن و شنیدن این کنایه‌ها آزرده خاطر می‌شوند اگر قرار است تلویزیون به شخصی کنایه بزند باید اجازه دهد تا آن شخص هم حرفش را بزند و از خودش دفاع کند. تلویزیون بیشتر مخاطب خودش را از دست داده است و گویا اکثر مردم از تلویزیون روی گردان شدند. کافی است با هلی کوپ‌تر از بالا نگاهی به پشت بام‌های مردم بیندازیم و نگاهی به دیش‌های ماهواره بکنید. این تعداد ماهواره نشان می‌دهد که مردم از برنامه‌های تلویزیون روی گردان شدند. ما که نباید سرمان را همچون کبک زیر برف بکنیم اگر مدیریت جدید به این مساله توجه نکند مطمئن باشید که فردا دیر خواهد بود. ما باید در عرصه تلویزیون شاهد یک انقلاب باشیم. من این حرف‌ها را به عنوان یک کار‌شناس و دلسوز بیان می‌کنم