روزگارمان به کجا کشیده شده است؟ روزگارمان به کجا دارد کشیده می‌شود؟ کجای جهان ایستاده‌ایم؟ کجای جهان ایستاده‌ایم که برای رسیدن به مقاصد حق یا ناحق‌مان داریم اساسی‌ترین مفاهیم و مصادیق ازلی – ابدی را دست‌مایه صدق و کذب‌مان می‌کنیم. صدق و کذبی که معنویتی را هم در پی ندارد.
کجای جهان ایستاده‌ایم! دیروز شورای صنفی نمایش که قرار است کمک کننده باشد در چرخه اکران؛ کار وزارت ارشاد را در برابر حوزه هنری از نشانه‌های ظهور می‌داند! حالا سینما کجا، تصمیمات سینمایی کجا! نشانه‌های ظهور کجا. همه چیز را در این اوضاع داریم به هم ربط می‌دهیم. حالا اگر ربط هم می‌دهیم اشکالی ندارد اما مسایلی را با هم دخیل نکنیم که با احساسات عمیق دینی مردم ارتباط دارد. این کار شورای صنفی نمایش اصلاً کار صحیحی نیست.
اما اوضاع از این قرار است که شورای صنفی نمایش نامه‌ای نوشت: « این نامه در تاریخ ۲۷/۱۰/۹۱ در پاسخ به نامه ای از آقای عظیمی میرآبادی معاونت محترم فعالیتهای سینمایی و سمعی و بصری وزارت ارشاد که همراه تصویر نامه رسمی حوزه محترم هنری که طی آن به آقای عظیمی وکالت داده شده بود که: با نظر شما چنانچه احتمالأ خسارتی به چهار فیلم زیر ۱- فیلمهای اکران نوروزی خصوصی و گشت ارشاد ۲- فیلمهای پس کوچه های شمرون و همه چی آرومه که سینما آزادی قرارداد اکران داشته اما اکران نکرده است، وارد شده حوزه آمادگی پرداخت خسارت به آن فیلم‌ها را دارد و... در ادامه آمده بود لطفأ دستور فرمائید حواله اکران فیلمهای سینما آزادی صادر شود و بعد از این امور به نحوی باشد که شورای صنفی نمایش رویه‌ای را که در چند ماه اخیر داشته است ، اصلاح کند ! ؟ ..... از طرف سه صنف جامعه صنفی ، انجمن سینما داران و کانون پخش کنندگان به جناب آقای عظیمی میرآبادی معاونت محترم فعالیتهای سینمایی و سمعی و بصری ارسال شده است ».
شورای صنفی نمایش هم در بخش‌هایی از نامه نوشت: «از قضاوت‌های حضرت امیر علیه السلام مولایمان علی است که روزی دو زن هر دو قیل و قال کنان به همراه کودکی به محکمه حضرتش وارد می شوند و هرکدام مدعی که این کودک از آن اوست حضرت پس از پرسش و پاسخی کوتاه دستور میدهند بچه را دو شقه کنند و هر شقه به مادری دهند مادر دروغین می پذیرد امّا مادر راستین با ضجه و گریه ، فریاد برمی‌آورد نه ! ...، بچه را شقه نکنید ! بچه را زنده و یکجا به رقیبم بدهید ! و .............. ما هم به شقه شدن سینما نمی توانیم رضایت دهیم ما به سینما و با سینما زنده ایم پس کوتاه می‌آییم چاره ای هم نداریم امّا برادر بسیار خوب و مسلمانم ، این‌روزها از امام زمان ( عج ) بسیار می گویند ، ادعا می کنند و حتی برخی بدنبال شواهد ظهور حضرتند ، آخر شاهد از این شفاف تر و گویاتر که در این وانفسای به مسلخ کشانده شدن سینما تنها متولی قانونی آن که تمام اهرمهای اِعمال قانون را از طرف نظام به دست دارد بجای مقابله با این تهاجم بیرحمانه ، و جهت دار در کمال بهت و حیرت ، خود در کنار مهاجم ایستاده و ما را که در مقابل امکانات وسیع رقیب ، هیچ ، جز از غیرت و امکانات صنفی برخوردار نیستیم نهیب می‌زند که به کرنش درآییم و دست از احقاق حقوق اعضاء خود برداریم به نظر شما از شواهد دوران ظهور نیست!؟ » .
حالا مساله اینجاست که آیا شورای صنفی نمایش باید برای رسیدن به هدف خود – فارغ از این که حق یا ناحق باشد – باید موضوع را به نشانه‌های ظهور مرتبط کند. چرا این فرهنگ نادرست در کشور ما شکل گرفته که عده‌ای برای رسیدن به هدف‌شان عقاید عمومی و عمیق مردم را دست‌مایه قرار میدهند. سینما هر قدر هم مهم باشد نباید برای رسیدن به هدفی که گاه حتی اقتصادی و یا سیاسی است به اعتقادات جامعه دست اندازی کند.
ای کاش همه یاد بگیریم که دین خدا؛ برای رسیدن به تعالی است؛ نه برای رسیدن به مقاصد دون دنیایی!
