یک روز موجود عجیبی به نام «پاتال»، از میان کره جغرافیا که مادرش برای او خریده بیرون می‎آید تا همه آرزوهایش را برآورده کند. از آن پس، با نیروی شگفت‎‏انگیز پاتال، نه تنها آرزوهای وحید، بلکه آرزوهای خواهرش «شیرین» و دوستانش «محسن» و «حمید» هم برآورده می‎شود. وحید به جای پدر به اداره و پدر به جای او به مدرسه می‎رود. مادر، دخترک کوچکی می‎شود و شیرین جای او را می‎گیرد. محسن هر چه بگوید، همه گوش می‎دهند و بر خلاف گذشته، همه بزرگترها نه تنها حمید را از خوردن منع نمی‎کنند، بلکه مدام به او دستور می‎دهند که بیشتر بخورد! این تصاویری از فیلم کودک «پاتال و آرزوهای کوچک» است که سال ۱۳۶۸ در سینماهای کشور اکران شده و حالا برای دهه شصتی‌ها حسابی خاطره‌ساز است. اما این فیلم دهه شصتی، حالا برای بچه‎های دهه هشتادی هم شادی‌آفرین شده و بعد از توزیع آن در شبکه سینمای خانگی، امروز با حضور عوامل فیلم در فرهنگسرای امید بازپخش می‎شود.
افتتاح کانون نوجوانان
اکران فیلم پاتال و آرزوهای کوچک بهانه ای است برای تشکیل کانون نوجوانان در فرهنگسرای امید ، «زهرا اشرفی»، مدیر فرهنگسرای امید در این باره می‎گوید: «بعد از بررسی‎‌های زیادی که انجام دادیم، متوجه شدیم مخاطب فرهنگسرای امید، بیشتر قشر سالمند هستند. علیرغم اینکه ما به این قشر خیلی احترام گذاشته و به زودی برنامه‎های ویژه این گروه را هم به اجرا در می‏آوریم، به فکر راه‎اندازی کانونی ویژه نوجوانان منطقه افتادیم.»
وی ادامه می‎دهد: «از آنجایی که مقتضای سن این قشر، دیدن کارتون و فیلم‎های کودکانه است، شروع کار کانون را با پخش فیلم «پاتال و آرزوهای کوچک» و همچنین دعوت از عوامل این فیلم آغاز کردیم. ضمن اینکه ما تاکنون در این فرهنگسرا، پخش و نقد فیلم نداشته‎ایم و این موضوع می‎تواند نقطه آغازی برای پرداختن به این امر هم باشد.»
چرا پاتال؟
پخش فیلم که تمام می‎شود، «مسعود کرامتی»، کارگردان فیلم، «فرشته طائرپور»، تهیه‏‎کننده و «علیرضا رئیسی»، بازیگر نقش «محسن» روی سن می‏‎آیند تا ساعتی در جمع بچه‎ها و خانواده‎های آن‎ها صحبت کنند. ابتدا کرامتی درباره چگونگی نامگذاری شخصیت کارتونی و خیالی داستان می‎گوید: «در اصطلاح عام رایج، افراد خیلی مسن را با عبارت «پیر و پاتال» نام می‎برند، ما هم به همین دلیل نام شخصیت خیالی داستان که یک موجود ۲ هزار ساله بود را، پاتال گذاشتیم.»
کرامتی در ادامه با سوالی از سوی منتقد حاضر در جلسه مواجه می‎شود که چرا پایان داستان، یکباره و غافلگیرانه است؟ وی در جواب می‎گوید: «داشتن آرزوهای کوچک برای بچه‎ها، امری طبیعی است؛ اما در این فیلم خواستیم نشان بدهیم که اگر قرار باشد همه آرزوهای آن‎ها تحقق پیدا کند، تبعات خوشایندی ندارد و حاصل آن، به وجود آمدن دنیایی بی‎نظم و آشفته خواهد بود. به همین دلیل بچه‎های داستان در پایان از وضع پیش آمده پشیمان می‎شوند و درخواست می‏‎کنند تا اوضاع به روال گذشته برگردد؛ که در نتیجه پاتال غیب می‏شود.»
بعد از کارگردان فیلم، نوبت به خانم طائرپور، تهیه کننده فیلم پاتال می‎رسد تا بعد از توضیحاتی پیرامون فیلم، از کارهای در دست اقدام خود بگوید. وی با بیان این مطلب که امروزه فیلم ساختن سخت و گران شده، می‏گوید: «در حال حاضر فیلم ساختن بسیار گران شده و این در حالی است که بسیاری از مردم به جای آمدن به سینما، ترجیح می‎دهند نسخه کپی فیلم را ببینند. البته که من در حال حاضر یک نوه ۴ ساله دارم و خیلی دلم می‎خواهد باز هم بتوانم برای سینمای کودک و نوجوان، فیلم بسازم. سال‎های گذشته خیلی سال‎های خوبی برای سینمای کودک نبود و امیدوارم سال‎های پیش رو، شاهد تحولی در این زمینه باشیم.»
«علیرضا رئیسی»، بازیگر نقش محسن که حالا جوانی ۳۲ ساله است هم در تایید صحبت‎های طائرپور، می‎‏گوید: «امیدوارم روزی برسد که بچه‎های ایرانی فیلم ایرانی از نسل خودشان و برای خودشان داشته باشند.»
فیلم را با ۶ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان ساختیم
«فاطمه طائرپور»، تهیه کننده نام‏‎آشنای کشور که ساخت فیلم‎های گلنار، مدرسه پیرمردها، پسر مریم، یکی بود یکی نبود، نخودی، وقتی همه خواب بودند، زن دوم، آینه‏های روبرو و ... را در کارنامه خود دارد، درباره چگونگی ساخت فیلم پاتال می‎‏گوید: «فیلمنامه را آقای رضا کیانیان و مهدی سجاده‏چی آوردند. تغییراتی روی آن اعمال شد و فیلم در سال ۶۸ با ۶ میلیون و ۵۰۰ هزار توان ساخته شد. در همان سال فیلم به اکران درآمد و با بلیط‎های ۱۰ تومانی سینما، حدودا ۱۲ میلیون تومان فروخت و جزو فیلم‎های ماندگار سینمای کودک شد.»
وی در ادامه با بیان این مطلب که درباره فیلم‎های کودک، مولفه زمان بی‎‏معناست، ادامه می‎دهد: «فیلم پاتال به تازگی برای اولین بار وارد شبکه سینمای خانگی شد و اتفاقا بسیار مورد استقبال قرار گرفت. این در حالی است که بسیاری تصور می‎کردند چون فیلم قدیمی است، بازار فروش خوبی نخواهد داشت. به نظر من درباره فیلم کودکان، زمان وجود ندارد و هر ۵، ۶ سال، یک نسل جدید به وجود می‏آید که می‎‏توانند مشتری این فیلم‎های کودکانه شوند.» 
سینما، من را انتخاب کرد
بازیگر نقش «محسن» که حالا جوانی ۳۲ ساله است، خیلی اتفاقی پا به عرصه بازیگری گذاشت.
«علیرضا رئیسی»، بازیگر نقش محسن در فیلم پاتال، خیلی اتفاقی به جمع بازیگران این فیلم پیوسته است. خودش در این باره می‏گوید: «روزهای ابتدایی مهرماه بود و من تازه به مدرسه رفته بودم که یک روز آقای کرامتی به مدرسه ما آمدند تا برای فیلم پاتال بازیگر انتخاب کنند. گویا من نظر ایشان را جلب کردم و برای بازی در نقش محسن، انتخاب شدم.»
از او می‎پرسم حفظ دیالوگ و بازی در فیلم سینمایی برای یک کودک ۶، ۷ ساله، سخت نبود؟ که می‏گوید: «جو فیلم به قدری خوب بود که برای من مثل بازی جا افتاده بود. اما جالب‏ترین چیز برایم واکنش مردم بود. وقتی با پدر و مادرم بیرون می‏رفتم لپم را می‎‏کشیدند، محکم بغلم می‏کردند و این‎ها بیشترین چیزی است که از پاتال به یاد دارم.»
رئیسی بعد از بازی در فیلم پاتال، پیشنهادهای کاری زیادی داشت تا جایی که تا سن ۲۳ سالگی، ۸ فیلم بلند سینمایی و ۱۲ سریال بازی کرد، اما در ۲۳ سالگی بازیگری را کنار گذاشت و برای تحصیل به خارج از کشور رفت. وی حالا با داشتن مدرک کارشناسی ارشد مدیریت اجرایی بازگشته تا باز هم برای سینمای کودک کار کند.
کارگردان فیلم پاتال، از تجربه کارگردانی اولین فیلم خود می‏گوید
بازیگرها، دوستانم در تئاتر بودند
«مسعود کرامتی»، کارگردان نام‎آشنای کشورمان هم مهمان ویژه فرهنگسرای امید بود. وی درباره تجربه اولین کارگردانی خود در فیلم پاتال و آرزوهای کوچک می‎گوید: «موضوع فیلم به نظرم خیلی جذاب بود، برای همین هم کار را قبول کردم. این کار اولین فیلم من بود و از آنجایی که خودم بازیگر تئاتر بودم، برای بازیگران بزرگسال فیلم از دوستانم در تئاتر دعوت کردم. برای نقش بچه‏‎های داستان به جز «شراره مدنی» در نقش شیرین و «حمیدرضا مرادی» در نقش حمید که از قبل می‎شناختم، برای نقش‎‌های وحید و محسن که آن‎ها را «علی آقایی» و «علیرضا رئیسی» بازی کردند، به مدارس رفتیم و از بین بچه‎های مدرسه، نفراتمان را کامل کردیم.»
کرامتی در جواب این سوال که چرا فیلم‎های کارتونی قدیمی، حتی در زمان بازپخش هم با استقبال زیادی مواجه می‎‏شود، می‏گوید: «متاسفانه ما در ایران خیلی سینمای کودک نداریم و به جز همان چند فیلم موفق دهه ۶۰، عملا چیزی با عنوان فیلم کودک در تاریخ سینمای ما پیدا نمی‎شود. به همین دلیل وقتی بحث از سینمای کودک می‌شود، چاره‎‏ای جز بازپخش همان چند فیلم دهه ۶۰ وجود ندارد. امیدوارم روزی برسد که آنقدر کارهای تازه‏‎ای در این عرصه تولید شود که دیگر نیازی به بازپخش فیلم‎های قدیمی برای بچه‎ها نباشد.»