به گزارش هنرنیوز ، ابو قریب با یک سکانس شوخ و شنگ و سرحال و معرفی زوج جذاب «جدیدی-عزتی» آغاز می‌شود و در همان پلان اول شیوه فیلم‌برداری خاص و نظاره‌گر خود را به رخ تماشاگر می‌کشاند و طی یک روند منطقی ضرب‌آهنگ فیلم را افزایش می‌دهد و در همین منوال تمام داستان خود را هم تعریف می‌کند؛ داستانی که در واقع یک ناداستان (نان فیکشن) کلاسیک است.

چهار مردی که شمایل تیپیکال جنگ‌آوران و رزمنده‌ها را ندارند با رابطه‌ای ساده و دوستی‌ای باورپذیر کنار هم قرار می‌گیرند و به کارگردان و دوربین سیالش، که ماحصل فرم و دکوپاژی خلاقانه است، این امکان را می‌دهند که به‌راحتی میان آن‌ها گردش کند و بتواند داستان روابطی انسانی را در پس‌زمینه مقاومتی جانانه و خونین نمایش دهد.

در سینمای اکشن و به خصوص سینمای ژانر جنگی همیشه از چند فیلم سینمایی هالیوودی به عنوان متر و معیار اجرای جلوه‌های ویژه نام می‌برند و موفقیت اجرای اکشن دیگر فیلم‌ها را نسبت به آن‌ها می‌سنجند.

«اینک آخرالزمان» و «نجات سرباز رایان» از جمله این فیلم‌ها هستند که علاوه بر اجرای فوق‌العاده سنگین جلوه‌های ویژه سعی در ایجاد حس همدلی و سمپاتی با بیننده خود دارند تا خلاء دو قطبی حق و باطل را درصحنه‌های جنگی که اساساً مناسباتش به گونه ی دیگری است، به وجود بیاورند.

تنگه ابوقریب با شیوه روایت خاص و کارگردانی دقیق و اجرای چشم‌نواز جلوه‌های ویژه و به لطف بازی‌های درخشان و در اندازه بازیگرانش می‌تواند نمادی از یک فیلم موفق در ژانر جنگی سینمای ایران باشد که زین پس دیگر آثار با توجه به آن سنجیده شوند.

ابو قریب در نگاه اول فیلمی است سراسر اکشن که می‌توان گفت از دقیقه پانزده تا انتهای آن صدای انفجار قطع نمی‌شود اما به‌واقع هوشمندی‌های کارگردان در پیشبرد فیلم‌نامه و ساخت موقعیت‌هایی که پرسوناژها باید کنشی اثرگذار انجام دهند که در آن پای شرافت و رفاقت و مهم‌تر از همه «حب الوطن» در میان است، فیلم گلوی مخاطب خود را که احتمالاً هرگز هیچ صحنه جنگی را از نزدیک ندیده است می‌چسبد و می‌تواند آن انفجارهای پی‌درپی را با چاشنی احساس همذات پنداری اثرگذار کند و از هر کرانه یک شوک جدید به مخاطبش وارد کند و اجازه نفس کشیدن به او ندهد.

پس از مشاهده فیلم بهت‌زدگی بیشتر از دیگر احساسات در مخاطب باقی می‌ماند. تماشاگری که در طول زمان یک ساعت و نیمه فیلم نوعی پرواز را تجربه می‌کند. پروازی که خیلی زود اوج می‌گیرد و بیشتر زمانش را درنهایت توانایی خود طی می‌کند و در انتهای فیلم با یک فرود نرم و آرام و پایان‌بندی ای غافلگیرکننده، باعث می‌شود که فیلم در ذهن تماشاگرش پایان نیابد و همراه کالبد او به بیرون راه پیداکند و چه موفقیتی بیش‌تر از این برای یک فیلم‌ساز می‌توان در نظر گرفت.

بهرام توکلی، یکی از مهم‌ترین کارگردان‌های سینمای روشنفکری و موج نوی پس از انقلاب، با ساخت فیلم تنگه ابوقریب توانایی‌های خودش را در یک چالش جدی قرارداد و چیزی که در تمام طول فیلم قابل مشاهده بود، هوش و کاربلدی کارگردان در به‌کارگیری تکنیک‌های فوق‌العاده‌ای مانند کم کردن فریم‌های فیلم در چند صحنه و شناخت خوب او از مدیوم بود.

موفقیت توکلی در صف‌های طولانی سینما و تشویق‌ها و گریه‌های تماشاگران نسل جوان قابل مشاهده است. به افتخار اولین فیلم اکشن واقعی ایرانی!

نسیم آنلاین