گروه‌های کر آوازی مشکلات متعددی دارند که می‌توان از جمله آن ها به عدم امکان فعالیتشان و نیز محدود بودن توان اجرا به سبب نا آشنایی مردم با کر آوازی نام برد. علاوه بر ان که این گروه‌ها کمتر از حمایت مالی برخوردار می‌شوند و به همین سبب است که سرعت پیشرفت گروه‌های کر در ایران به جز تعداد انگشت شماری از آن‌ها بیشتر نزولی‌ست تا سعودی. محسن بافنده رهبر گروه کر درباره محدودیت‌های امکانات برای یک گروه کر در شهرستان‌ها با ما به گفت و گو نشسته است.

مایلم مشکلات پیش روی گروه‌های کر آوازی را از زبان کسی بشنویم که با تمام سختی و دشواری هایی که موسیقی به ویژه یک گروه آوازی در شهرستان دارد؛ گروهی قدرتمند تربیت و سرپرستی کرده است. ازین مشکلات بگویید.

اگر یک گروه کر آوازی در خارج از تهران فعالیت کند؛ نخستین جرمش این است که تهرانی نیست. چراکه تفاوت زیادی میان گروه‌های کر تهران با گروه‌هایی وجود دارد که در شهرستان‌ها فعالیت می‌کنند. در تهران معلم‌های متعددی برای آوا، سولفژ و کر وجود دارد؛ اما در شهرستان‌ها چنین امکانی اصلاً وجود ندارد. این ضعف‌ها در گروه‌های شهرستانی وجود دارد. نداشتن معلم آواز، نداشتن محلی برای تمرین و شاید بدتر از همه ناشناخته بودن این نوع موسیقی در شهرستان‌ها از مشکلات عمده ماست. مشکلاتی

که گروه‌های کر به طور کلی دارند به این موضوعات محدود نمی شود. هیچ مرکزی نیست که معلم آواز برای گروه کر داشته باشند و خوانندگانی برای گروه کر تربیت کند. اکثر افردای که آواز می‌خوانند؛ آواز سولو، اپرا و یا کلاسیک آموخته اند که این در کر چندان مفید نیست. به همین سبب در این حوزه ضعف وجود دارد. شاید اگر مرکزی برای این گونه موسیقایی وجود داشت و آواز کر به علاقمندان تدریس می کردند؛ کیفیت گروه‌های کر بالا می‌رفت. هنوز نوعی نا آشنایی و سردر گمی درگروه های کر وجود دارد. البته سردرگمی حتی در جشنواره‌های موسیقی نیز وجود دارد. اما امسال برای ما حضور در جشنواره موسیقی مقاومت اتفاق افتاد که می‌توانیم آن را یک اتفاق نادر بدانیم.

به جشنواره موسیقی مقاومت نقدهای زیادی وارد است. یکی از اتفاقاتی که در جشنواره موسیقی مقاومت افتاد؛ برگزاری بخش مسابقه برای گروه‌های کر اوازی بود. چیزی که تا حدی بی ارتباط با هنر مقاومت به نظر می رسید اما به نظر می‌رسد اتفاق خوبی برای گروه های کر بود. جشنواره‌های موسیقی را چگونه دیدید؟

گروه هایی مثل ما این جشنواره‌ها را به چشم یک فرصت نگاه می‌کنند و فارغ از نام آن‌ها و کیفیت آن‌ها می‌توان بدان‌ها با نگاهی روشن نگریست. در بسیاری از شهرستان‌ها تنها مردان می‌توانند در گروه‌های آوازی بخوانند. علاوه بر آن‌که ما امکان اجرا در شهرستان‌ها را نداریم و قادر هم نیستیم که در تهران بخوانیم به همین سبب می‌توان گفت اضافه شدن بخش کر آوازی به جشنواره موسیقی مقاومت اتفاقی نیکو برای ما به حساب می آید. تهران شرایط مناسب تری برای گروه‌های کر آوازی دارد. البته جشنواره موسیقی فجر بخشی برای گروه‌های کر آوازی دارد و جشنواره موسیقی مقاومت اتفاق خیری‌ست که سبب می‌شود ما بتوانیم دوبار در سال به روی سن برویم و مقابل مخاطبان خود بایستیم. این انگیزه‌ایست که تمرین کنیم؛ و آثار بیشتری خلق کنیم.

برای بهبود شرایط گروه‌های کر چه باید کرد؟

در حقیقت شاید بزرگ‌ترین مشکل گروه‌های کر نادیده انگاشته شدن آن‌هاست. در شرایطی که نسبت به نوازندگان در درجه دوم و سوم دیده می‌شوند؛ در صورتی که این‌گونه نیست. البته در فضای موسیقایی ایران خواننده گروه کر نسبت به نوازنده هنرمند دست دوم و یا دست چندم به نظر می‌رسد و در هیچ کجای دنیا این گونه نیست. در واقع تصور می‌شود که آن‌ها بر اساس یک تفنن این کار را دنبال می‌کنند. در صورتی که این‌گونه نیست. خواننده کر در تمام دنیا رشه ای تخصصی است که آموزش‌های مختلف و دشواری را طی می‌کند. به اعتقاد من مسئولان باید از این گروه‌ها حمایت کنند تا حد اقل آن‌ها انگیزه‌ای برای ادامه فعالیت داشته باشند. جامعه هنر نیز باید نگاهش را به یک گروه آوازی تغییر دهد.

اثربخشی اجرای یک قطعه کرال برای یک مجموعه تلوزیونی تا چه حد خواهد توانست نگرش جامعه را نسبت به خوانندگان کر تغییر دهد؟

رسانه و موسیقی موضوعی بسیار حایز اهمیت است؛ حتی این موضوع که موسیقی چرا پخش نمی‌شود؛ موضوعی پیچیده است؛ اما به واقع یک مشکل بزرگ وجود دارد و آن این است که مردم حتی معنی گروه کر را نمی‌دانند. چند سال قبل وقتی آگهی ایجاد گروه کر را منتشر کردیم؛ مردم حتی معنای گروه کر را نمی‌دانستند. تنها تصور آن‌ها از کر سرودهایی بود که در مدرسه می‌خواندند؛ اما گروه کر و تقسیم صدایی موجود در آن و امکان شکل گیری یک قطعه موسیقی را از طریق اصوات انسانی نمی دانستند. در حالی که تقسیم فضایی اصوات گاه تا ۱۰ صدایی هم می رسد.