ماندانا خرم- به گزارش هنرنیوز، بوی نم تمام محوطه را پر کرده است. هیچ چراغی روشن نیست. درب اتاق‌ها بسته است و اگر هم باز است در آن اتاق خبری نیست. دستگاه‌های چادرشب بافی نخ شده آماده استفاده است اما هیچ هنرمندی نیست که پشت آن بنشیند و چادر شبی زیبا ببافد! این اتاق بیشتر شبیه موزه‌ای متروکه است که هیچ بازدید کننده‌ای ندارد. گوشه یکی از اتاق‌ها قرقره‌های نخ و کامواهای رنگی که روی هم سوار‌ند،کنار گونی نان کپک زده خاک می‌خورند. زنان هنرمند در میدان روستا ملتمسانه آثار خود را با قیمت ناچیزی به گردشگران می‌فروشند و مسولین آنها را «دست فروش» خطاب می‌کنند. این وضعیت خانه صنایع دستی و هنرمندان این حرفه در شهرستان «آلاشت» است. جایی سبز و زیبا در دل کوه‌های استان مازندران که صنعتگران با خلق آثار زیبا و اصیل در تلاشند تا حاصل دسترنج خود را که ساعتها و هفته‌ها برای آن به اصطلاح دود چراغ خورده‌اند محترمانه به فروش برسانند و بتوانند سالانه مقدار قابل توجهی سرمایه جذب روستا و خانواده خود کنند. 

یکی از زنان هنرمند این شهرستان که مشغول فروش چادر شب و جوراب‌های دستباف جلوی موزه مردم شناسی شهرستان «آلاشت»است، می‌گوید: پیش از سال ۱۳۷۶ خانه صنایع دستی این شهرستان مثل ساعت کار می‌کرد و ما از صبح تا ساعت ۸ شب در آنجا مشغول خلق صنایع دستی بودیم. تمام ابزار و وسایل را برای ما تهیه و در اختیارمان قرار می‌دادند. ما از سال ۷۶ به علت مشکل بیمه این کارگاه رو به تعطیلی رفت و هنرمندان آن خانه نشین شدند.

 

این بانوی هنرمند ادامه می‌دهد: در حال حاضر ما به زحمت نخ و کاموا را با قیمت بالا از تهران تهیه می‌کنیم. درب خانه صنایع دستی هم با پافشاری چند نفر از خانم ها که سفارش کار قبول کرده‌اند و ناچار به استفاده از دستگاه‌های اینجا هستند باز شده است.

او همچنین تأکید می کند : بازاری هم برای فروش آثارمان نداریم.

با این وجود «رضا دانش زاده» مسئول میراث فرهنگی شهرستان «آلاشت» غیر فعال بودن خانه صنایع دستی را تکذیب می‌کند و می‌گوید این مکان باز و فعال است و صنعتگران آن مشکل بیمه هم ندارند. 

او همچنین در مورد بازاریابی برای فروش آثار صنایع دستی می‌گوید: ما انجمن صنایع دستی داریم و این کار از طریق این انجمن صورت می‌گیرد اما برخی از هنرمندان ترجیح می‌دهند خودشان به شکل دست فروشی آثارشان را به گردشگران بفروشند.