«محمد امیریاراحمدی» رئیس انجمن نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر «جشنواره ملی نمایشنامه‌نویسی» را تلاشی نافرجام برای رفع مشکلات نمایشنامه‌نویسی دانست و اظهار داشت: ما مخالفتی با راه‌اندازی این جشنواره و یا هر جشنواره‌ای که بتواند به بالندگی جریان نمایشنامه‌نویسی و توسعه فرهنگی تئاتر کشور منجر شود، نداریم و حتی از آن استقبال می‌کنیم.
وی ادامه داد: آنچه که ما با آن مخالفیم جریانی است که به طور شتابزده و در غیاب نمایشنامه‌نویسان و نمایندگان صنفی آن‌ها در حال شکل‌گیری است. جشنواره‌ای که بیم آن می‌رود مانند جشنواره‌های شبیه خود بیش از آن که بخواهد و یا بتواند به نیاز واقعی درام‌نویسی و یا تئاتر ما پاسخ دهد دستاویزی باشد که مدیران دولتی بتوانند با آن ناکار‌آمدی خود را در توسعه منطقی تئاتر کشور توجیه کنند.
رئیس انجمن نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر تصریح کرد: متاسفانه تجربه این سال‌ها نشان داده است که اقداماتی از این دست گرچه با ادعای ایجاد تحول آغاز شده است اما در نهایت به عاملی برای سفارشی کردن اندیشه و تئوریزه کردن ممیزی و اعمال غیر‌مستقیم ممیزی و از همه مصیب‌بارتر برای حذف و اندازه کردن امکانات نا‌چیز تئاتر بر قامت جامعه بزرگ تئاتر کشور بوده است، اما اگر واقعا مسئولان و متولیان تئاتر ما در صدد بر طرف ساختن مشکلات نمایشنامه‌نویسان هستند پیش از هر چیز بهتر است به این ضرورت توجه نشان دهند که تولید اندیشه و تولید نمایشنامه الزامات و مقتضیاتی دارد که مهم‌ترین آن پایبندی نویسنده به جوهره و ذات روشنگرانه این هنر است. به خاصیت افشا‌کننده که باعث جذابیت تئاتر می‌شود.
امیریاراحمدی با اشاره به اینکه باید به شخصیت نویسنده اعتماد شود، گفت: باید به نویسنده به عنوان یک شخصیت فرهنگی و علاقه‌مند به سرنوشت جامعه خود اعتماد کنند و به تشخیص او برای پرداختن به موضوعاتی که باعث آموزش و ارتقا آگاهی‌های عمومی می‌شود و زمینه را برای غلبه بر بحران‌های اجتماعی و انسانی فراهم می‌سازند، احترام بگذارند.
وی بیان داشت: مدیر مرکز هنر‌های نمایشی در مصاحبه اخیرشان به موضوعاتی اشاره می‌کنند که تئاتر ما می‌تواند با رعایت برخی ملاحظات به آن‌ها بپردازد. گرچه گفتن این سخنان نشان از واقع‌بینی بیشتر ایشان نسبت به همکاران اسبق و متولیان دستگاه ممیزی دارد اما ایشان باید به این سئوال نیز پاسخ دهند که اکنون چه کسانی مسئول از میان رفتن آثاری هستند که در گذشته به دلیل پرداختن به چنین موضوعاتی توسط مسئولین نظارتی مردود شناخته شدند و علی‌الرغم رعایت همان ملاحظات به اتهام سیاه‌نمایی از حضور در صحنه‌های نمایشی باز ماندند.
رئیس انجمن نمایشنامه‌نویسان تصریح کرد: بگویند این خسارات به هنرمند و جامعه چگونه باید جبران شود و چه تضمینی وجود دارد که در آینده باز در بر همین پاشنه نچرخد و دوباره خط بطلان بر چنین موضوعاتی کشیده نشود و چه بسا که خود ایشان هم به کج‌روی و سیاه‌نمایی متهم نشوند.
وی خاطرنشان کرد: مسلما بدون وجود تضمین‌هایی که لازمه تولید اندیشه و خلاقیت هنری است، هر گونه اقدامی برای توسعه و خروج از مشکلاتی که تئاتر ما با آن دست به گریبان است جز صرف هزینه و انسداد بیشتر راه به جایی نخواهد برد و این جشنواره نیز به خیل دیگر جشنواره‌های ورشکسته‌ای می‌پیوندد که روزی با ادعای ایجاد تحول به میدان آمدند اما در نهایت به عامل باز‌دارنده دیگری در مسیر پیشرفت درام‌نویسی ملی و مشارکت نهادهای صنفی در سیاست‌گذاری تئاتر کشور و همچنین ابزاری برای تقویت سا‌نترالیسم اداری تبدیل شدند.
