اگر کمترین اثر برگزاری کنگره سراسری 2000 شهید هنرمند، تلنگری بود به همه ما ، که به خود آئیم و راه و رسم هنر و هنرمندی و هنرنمایی را به درستی بیاموزیم ، این خود بهترین تاثیرگذاری است.

«هنرمندان شهید» به ما آموختند که چگونه باید در عین هنرمند بودن، به وقت نیاز، می باید از همه دلمشغولی های دنیوی و هنری، دست شُست و عاشقانه در میدان جهاد، هنرمندی کرد و خوشا به هنرمندانی که هنرشان را ارزان نفروختند و در میدانی به هنرمندی پرداختند که هم لایق آن بودند و هم بهترین اثر هنری خود که همان «شهادت» است را تقدیم معبود کردند؛ معبودی که خود والاترین هنرمند و بهترین قضاوت کننده است.

«هنرمندان شهید» به ما آموختند که هنر تنها شهرت طلبی و کسب منفعت های دنیوی به قصد فخر فروشی و فاصله گرفتن از مردم و بی اعتنا به مشکلات جامعه و مردم نیست.

هنر تنها این نیست که پول تولید کنی و با تولید ثروت ، گوهر انسانیت خویش را به فراموشی بسپاری و با زندگی اشرافی؛ خود را برتر از دیگران بپنداری و با دوری از مردم ، تنها پُز روشنفکری بدهی و با مردم بودن را فقط در کنسرت ها ، فیلم ها و فرش قرمزها فریاد بزنی و آنگاه که می بایست قدمی و قلمی و درهمی برای جامعه هزینه کنی و باری از مشکلات برداری خود را به بی اعتنایی بزنی و با سفرهای خارج از کشور از انظار غایب شوی!

«هنرمندان شهید» به ما آموختند که به وقت لزوم باید آستین ها را بالا زد و بی منت و بدور از حریم های کاذبی که به دور خودمان کشیدیم و ورود به هر عرصه را دون از شان خودمان می دانیم ،باید مردانه و استوار و خالصانه وارد گود شد و خطر کرد.

گذشتن از جان ، برترین کالای هنرمند برای هنرنمایی است و خوشا به حال شهدای هنرمندی که چه بی ریا و خالصانه و سبک بال از هنر دنیوی گذشتند تا به هنر معنوی به پیوندند. بی جهت نیست که شهدا ، ستارگان نقشه راهند تا هر گاه منیت ها ، غرورها و زرق و برق شهرت های دنیوی ما را در خود نوردید و خود را تافته جدا بافته احساس کردیم همان زمان، زندگی این شهدا را تورق کنیم و با الگو قرار دادن راه و منش آنان ، از فرو افتادن در جهالت هنری رهایی یابیم و در مسیر قربـة الی الله قدم برداریم.