یادداشتی برای مدیران تئاتر:
بهانه هایی که تمام نمی شود
طبق معمول این مدیر هم به وظیفه خطیر وقت کشی و راه باز کردن برای توضیحات غیر کارشناسانه مدیران بالای دست خود با جدیت تمام مشغول گردید و به عنوان عضو کوچک در حال بزرگ شدن بود.
تاريخ : يکشنبه ۱۷ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۰۵
سال نو همگی مبارک یا اگر خود را مانند آقای اتابک نادری عضوی کوچکی از خانواده تئاتر بدانم سال نو بر خانواده بزرگ تئاتر مبارک .
ولی من خود را عضو کوچک نمی دانم ؛ می دانم که تنها یک عضو هستم . عضو وظیفه دارد که مسئولانه عمل کند ولی عضو کوچک در گیر استفاده بهتر از کلمات است تا کار و کوشش واقعی.
پس من به عنوان یک عضو مسئول اتفاقا وظیفه خود می دانم دیگر در مقابل اعمال اشتباه مدیران سرم را تکان ندهم و زیر لب غر نزنم تا عصبانیتم فروکش کند و موضوع فراموش شود.
می خواهم هرکسی که خود را عضو خانواده تئاتر می داند , بی تفاوتی را کنار بگذارد وسال نو را جور دیگری اغاز کند.
من با داستان نمایش خود آغاز میکنم تا آن را به همه کسانی که به دنبال اجراهای عمومی خود با رفتارهای عجیب و غریب و دروغ های بسیار مواجه شده اند تعمیم دهم. باید دست از اعتماد کردن بداریم.
وقتی تقاضای اجرا ی نمایش " رام کردن زن سرکش "درسالن اصلی تئاتر شهر را دادم،مدیر وقت تئاتر شهریعنی آقای "صادق موسوی " درست با مدل مدیران قبل از خود با من برخورد کرد یعنی "وقت کشی ، کلمات و جملات نادرست و غیر کارشناسی ،اطلاعات متناقض و غیر مکتوب ، گرفتن تقاضای مکتوب ولی جواب شفاهی و اتفاقی در راهروها یا راه پله ها ، نبود یک دبیرخانه مدون تقاضا و پیگیری ، تئاتر شهر احتیاج به تعمیر دارد و اصرار بر اینکه همه چیز عادلانه و درست است".
وقتی سال نو ۹۲ هم مبارک شد، صادق موسوی سه ماه دیگر مدیر ماند تا کماکان وقت همه را با ندانم کاری بگیرد و اینجا بود که هدیه سال جدید آمد ؛مدیریت آقای اتابک نادری از سنگلج به تئاتر شهر . طبق معمول این مدیر هم به وظیفه خطیر وقت کشی و راه باز کردن برای توضیحات غیر کارشناسانه مدیران بالای دست خود با جدیت تمام مشغول گردید و به عنوان عضو کوچک در حال بزرگ شدن بود.
با او هم هفت ماه در بازی قایم موشک "منشی – دفتر – مدیر" شرکت کردیم. در اتاق ها باز است ولی کاری انجام نمی شود. جالب این است که همه مدیران بالا و پایین وظایف خودرا می دانند و همه تقاضاها را به هم پاس می دهند تا زمان بگذرد . چه خوب و چه بد چیزی از دستمزد آنها کم نمی شود.
همیشه هم موضوع تعمیر تئاتر شهر باز است زیرا تا مشکلی پیش بیاید چندماه تعطیل میشود تا تصمیم گیری به عقب بیفتد و رایزنی های غیر علنی و غیر شفاف انجام شود. چند فقره بازدید از تئاتر شهر و چند مصاحبه خوراک لازم را فراهم می آورد. حقوق کارمندان هم که پرداخت می گردد. ... پس مشکلی نیست ؛ چون تئاتر برای این به وجود آمده که دفتر و مدیر و منشی و نگهبان داشته باشد بقیه عوامل که شامل کارگردانان و بازیگران و نویسندگان و طراحان است خودشان کارکنند ؛ کارمند خودرا استخدام کنند و خودشان بفروشند و دستمزد کلیه عوامل را بدهند. مالیات هم بدهند وگله ای هم نداشته باشند در غیر این صورت فورا سالن را برای تعمیرات تعطیل می کنند زیرا جزء اموال دولتی است و نباید .... و نباید....
بازی بعدی اتابک نادری این بود ؛" بعد از جشنواره تقاضاها را دریافت می کنیم . طبیعی است که الویت با شماست ولی این را اجازه بدهید به موقع انجام دهیم ". جمله اشنایی که مطمئنم به خیلی ها گفته شده است. فجر ۹۲ هم آمد و سپری شد ؛ و روز بیست و پنجم اسفند ماه هزار و سیصد و نود و دو جناب اتابک نادری به قول های خود عمل کرد و تقاضای اجرای مارا نادیده و ناشنیده و ناگفته فرض کرد و برای حل مسائل موجود ؛با وعده تعمیرات سال بعد تئاتر شهر را به تعطیلات سپرد. سال نو مبارک
آرزوی سلامتی و روزی و خوشی برای همه دارم و عیدی آقای اتابک نادری را هم می پذیرم زیرا جز این انتظار رفتار دیگری از ایشان نداشتم .
اگر اتابک نادری می دانست که تصادقا چه پست مهمی در خانواده تئاتر به او واگذارشده ؛ کمی با مسئولیت و آگاهانه رفتار میکرد نه اینکه الگوی درجه چندم مدیران مثلا موفق قبل از خود باشد.
به زودی سال ۹۳ هم به پایان می رسد وگله ها باقی خواهد ماند . زیرا مدیرانی که ما در چند سال اخیر دیده ایم ،تخریب ساختارهای هنر نمایش را هدف قرارداده اند و به وظیفه سازمانی خود وفادارانه عمل می کنند.
دانسته یا ندانسته به این تخریب کمک نکنیم . تا تدوین یک ایین نامه مدون برای اجراهای صحنه ای ، حرف و قول هیچ مدیری درست و کارشناسانه نیست و اعتباری ندارد.
آرزو دارم در سال جدید ؛ قدم های اولیه را در این راه برداریم.
مریم کاظمی – کارگردان نمایش رام کردن زن سرکش
نوروز ۹۳
