به گزارش هنرنیوز ؛ پُربی راهه نیست اگر بپرسیم سهم «سینمای دینی» و سینمایی که به دغدغه‌های مذهبی و دینی مردم می‌پردازد در کجای سینمای ایران قرار دارد؟ و چرا فیلم‌هایی که با دغدغه مندی به مشکلات و معضلات مسائل اجتماعی با رگه‌های دینی ومذهبی می‌پردازند مورد بی مهری، هم تهیه کنندگان و هم برخی از مخاطبین قرار می‌گیرند؟ شاید به جرائت بتوان گفت که یکی از دلایل بسیار مهم ضعف سینمای ایران «کمبود ژانر» در گستره این سینماست. متاسفانه باید اعتراف کنیم که بیشترین سهم فیلم‌های ساخته شده در سینمای ایران، تولید فیلم‌های به اصطلاح «طنز و کمدی» است که آن هم به عقیده بسیاری از منتقدین و کارشناسان سینمایی، اکثر فیلم‌هایی که ژانر کمدی را در سینمای ایران یدک می‌کشند عموماً طنزهای سطحی و کم محتوایی هستند که اتفاقاً با توجه به زد و بندهایی که در سینمای کشور وجود دارد این گروه از سازندگان فیلم‌های کمدی از امکانات و رانت‌های بیشتری هم برخوردارند و قادرند فیلم‌های خود را در بهترین شرایط ممکن و با دراختیار داشتن طیف وسیعی از بهترین سینماهای تهران و کشور، فیلم‌های کم محتوای خود را با توجه به تبلیغات وسیع و از پیش تعین شده، به فروش‌های میلیاردی برسانند به گونه‌ای که آدم گاهی اوقات، انگشت به دهان می‌ماند که چگونه این فیلمها به این اندازه از فروش می‌رسند - هرچند که کسی، چشم داشت بدی به فروش بالای فیلمی که بتواند چرخه اقتصادی سینمای ایران را بچرخاند ندارد اما همه ما به این اصل معتقدیم که البته به چه قیمتی؟! – این فروش‌ها در حالی صورت می‌گیرد که در کنار این نوع فیلمها، بعضی از فیلم‌های خوب و قوی که اتفاقاً با مضامین دغدغه مند جامعه هم تولید می‌شوند نمی‌توانند سینماهای زیادی برای اکران خود دست و پا کنند واز تبلیغات وسیعی هم برخوردار نیستند و این همان «رانتی» است که بسیاری از تهیه کنندگان و اهالی سینما از آن گلایه مندند و اکثر فیلم‌هایی که سازندگان آنان به دور از این زد و بندها هستند با فروش‌های اندک روبرو می‌شوند که تهیه کنندگان این نوع فیلم‌ها مجبور می‌شود یا منزل مسکونی خود را بفروشند و یا اینکه با انبوهی از چک‌های برگشتی و پاس نشده روبرو شوند. لذا باید بپذیریم که مساله «رانت و رانت بازی» شکل‌های مختلفی دارد و آنقدر این مساله به کام برخی‌ها شیرین آمده است که حتی تا امروز هم با تغییر دولت‌های متعدد و نگاه‌های مختلف هنوز این نوع نگرش‌ها در بدنه سینمای ایران حاکم است و تو گویی این قصه سر دراز، پایانی ندارد. اگر چه همان طوری که در سطور بالا اشاره شد. سینما دارای ژانرهای گوناگونی است که هر ژانری مخاطبین خاص خودش را دارد. اما شاید پُربی راهه نباشد که بپرسیم سهم «سینمای دینی» و سینمایی که به دغدغه‌های مذهبی و دینی مردم می‌پردازد در کجای این سینما قرار دارد؟ چرا فیلم‌هایی که با دغدغه‌های خاصی به مشکلات و معضلات مسائل اجتماعی با رگه‌های دینی ومذهبی می‌پردازند مورد بی مهری، هم تهیه کنندگان و هم برخی از مخاطبین قرار می‌گیرند و تهیه کنندگان و اسپانسرهایی که در عرصه تولید فیلم، فعال هستند به بهانه «نفروش بودن» این نوع فیلم‌ها، از ورود به عرصه تولید سر باز می‌زنند و این شاید مهمترین دلیلی بر مظلومیت و مغفول واقع شدن فیلم‌هایی با مضامین دینی و مذهبی باشد. وقتی به اکران فیلم‌های مذهبی نگاهی می‌اندازیم به روشنی متوجه خواهیم شد حتی به هنگام اکران این نوع فیلم‌ها؛ از حمایت‌های زمان اکران هم خبری نیست و این بی مهری آنقدر افزایش می‌یابد که بعضی از سینماداران نیز به بهانه اینکه ذائقه مردم نسبت به این قبیل فیلم‌ها کاهش یافته است عملاً از اختیار قرار دادن سینماهای خود به فیلم‌های غیر از کمدی اجتناب می‌کنند. در حالی که تا فیلمی در سطح وسیعی در سینماهای کشور اکران نشود نمی‌شود بازتاب استقبال تماشاگر را سنجید و می‌باید با ساخت فیلم‌هایی با این نوع مضامین، نگاه مردم را نسبت به این فیلم‌ها تقویت کرد. شاید بی جهت نباشد که محسن علی اکبری یکی از تهیه کننده‌های پیشکسوت سینمای ایران به هنگام اکران یکی از فیلم‌های خود به نام «یاسین» - با مضمون دینی - به صنف سینماداران اعتراض می‌کند و در نشست خبری این فیلم می‌گوید: «متاسفانه ما امروز شاهد پدیده «سینمادار سالاری» هستیم، سینماداران ما فقط به دنبال فیلم‌های طنز سطح پایین هستند و فیلم‌هایی مانند یاسین که به موضوعات دیگر می‌پردازند را به ندرت در زمان‌های مناسب اکران می‌کنند...» اگر چه به نظر می‌رسد بخش مذهبی جامعه، تمایل چندانی به سینما رفتن ندارند اما تولید و اکران مناسب فیلم‌های مذهبی و دینی – البته با ساختار خوب و قوی- می‌تواند این بخش از جامعه را که اتفاقاً گروه قابل ملاحظه‌ای هم هستند را با سینما آشتی دهد به گونه‌ای که این طیف از مردم جامعه ما هم، سهمی از سبد خانوار خود را به رفتن به سینما و دیدن فیلم‌های دینی – مذهبی و حتی فیلم‌های خوب اجتماعی و ژانرهای دیگر اختصاص دهند. مجید معافی