«آناهیتا» از دو نظر فیلم کنجکاوی‌برانگیزی بود، نخست به‌خاطر غیبت طولانی مدت و چند ساله عزیزالله حمیدنژاد ازسینمای ایران و دوم؛ بواسطه شایعه ممنوع‌الکار بودن یکی از بازیگران اصلی‌اش که چند سالی مقیم خارج بود.
«حمیدنژاد» در «آناهیتا» فرضیه‌ای علمی – پژوهشی را دستمایه قرار داده که هنوز به اثبات نرسیده است.در کار با چنین مضامینی که جنبه تخصصی دارند بسیاری از عوامل فیلم نیازمند مشاوره هستند اما در «آناهیتا»، چنین اتفاقی آنچنان که باید و شاید نیفتاده است. پی بردن به انگیزه‌ها و ویژگی‌های رفتاری افراد از طریق قطرات آب آنگونه که در فیلم مطرح شده، فاقد پایه و اساس علمی است.
میکروسکوپی که خورشید (میترا حجار) با آن کار می‌کند بسیار گرانقیمت است، در حالی که آزمایشگاهی که او برای خودش در یک بیغوله تدارک دیده بسیار محقر و در حال فروریختن است که این تضاد، اصلا توجیه منطقی ندارد، ضمن آن که معلوم نیست خورشید که فرد تحصیلکرده‌ای است به کدام علت چنان وسیله نفیسی را در آن مکان ناامن مستقر کرده است!؟.
خورشید هنگام کار در آزمایشگاه پی‌پت (وسیله نمونه برداری) را کاملا غلط در دست می‌گیرد. جایزه‌ای که در ابتدای فیلم به خورشید اهدا می‌شود، حاکی از برخورداری وی از حمایت‌های دولتی است اما هیچ نشانی از این حمایت‌ها، در آزمایشگاه محقرش و روند پژوهش به چشم نمی‌خورد! فیلمنامه فاقد انسجام است، پرش دارد و مدام لحن عوض می‌کند و تغییر ژانر می‌دهد چند سکانس علمی-تخیلی است، چند سکانس ملودرام، چند سکانس جنایی و... هیچ تلاشی هم برای تلفیق این قالب‌های مختلف صورت نگرفته است.
شهاب حسینی و میترا حجار در باوراندن نقش‌های خود به بیننده موفق بوده‌اند، هرچند که بازی بد و هدایت ناشده هنرپیشگان نقش‌های فرعی این موفقیت را تحت‌الشعاع قرار داده است.
فیلم بسیار پرگو و زیاده‌گو است و نیاز به تدوین مجدد دارد. برخی از شخصیت‌های فرعی - مثلا همسایه خورشید (محمدرضا داوودنژاد) - چندان به کار داستان نمی‌آیند و به راحتی می‌توان حذف‌شان کرد! انتقادهایی که فیلم در مورد روند ناعادلانه پذیرش دانشجو در دوره تحصیلات تکمیلی و افزایش بی‌حد و حصر دانشجویان دختر در قیاس با دانشجویان پسر طرح می‌کند هر چند ارزشمند و قابل تأمل‌اند اما رو و شعاری از آب در آمده و به سختی بر بستر قصه می‌نشینند. فواد -دانشجوی اخراجی- کاراکتر جذاب و کم نظیری در سینمای ایران محسوب می‌شود اما متاسفانه پرداخت هویتی مناسبی ندارد و حجم زمانی اختصاص داده شده به او در سناریو کافی به نظر نمی‌رسد در صورتی که کار بیشتر بر روی این شخصیت، فیلم و قصه آن را ارتقا می‌بخشید.
حمیدنژاد آنقدر تجارب موفق در سینمای ایران داشته که نمی‌توان به صرف ساخت فیلم ضعیف و نه چندان قابل دفاع «آناهیتا»، به کلی از او قطع امید کرد.

نویسنده: دکترشهرام خرازی‌ها