کودکان چه بخشی از جامعه هستند که برای آن‌ها باید سینمای کودک؛ ادبیات کودک؛ تئاتر کودک؛ موسیقی کودک؛ نقاشی کودک و حتی فلسفه برای کودکان تعریف کرد. این بخش چه اهمیتی از منظر هویتی و ساختمان ذهنی دارد که باید برای تربیت او از تمام امکاناتی که در بستر جامعه‌ی مطلوب هست سود جست؟ به راستی کودکان چه بخشی از جامعه‌ی انسانی هستند؟! در پاسخ باید گفت کودک در سال‌های آغازین زندگی بدون اینکه ما بدانیم دارند برای تمام عمر خود الگو گزینی می‌کند. کودک در همین سنین 3 تا 8 سال به شکلی ممتد در حال ضبط کردن رفتارهای اطرافیان است تا پس از پردازش آن‌ها؛ بخشی را مورد استفاده و بخشی را برای مواقع دیگر در پستوی ذهنش نگه دارد. حال در این سن و سال است که هنرها می‌توانند در کنار سایر فرامین خانواده و قانون؛ کودک را به راه درست راهنمایی کنند. اما مساله اینجاست که تئاتر کودک چقدر در جامعه‌ی ما مطرح است و چقدر به آن توجه شده است؟ و البته چقدر توانسته‌ایم با این اعتقاد نادرست که «چون برای بچه‌هاست مهم نیست» مبارزه کنیم.

اعتقادی عده‌ای نمایش برای کودکان به عنوان بهترین وسیله آموزشی به حساب می‌آید. در چنین شرایطی یقیناً کلاس‌های نمایش می‌تواند مهارت‌های ارتباطی را تقویت کند؛ به بچه‌ها اعتماد به نفس دهد و کار گروهی را تشویق نماید. تئاتر در جهت آموزش می‌تواند به تمام عناوین آموزشی معنا دهد و در مقایسه با استفاده مکرر از کتاب درسی؛ یادگیری از طریق مشارکت بسیار جدیدتر و دلنشین‌تر خواهد بود. هر چند چنین استفاده‌ای از تئاتر به لحاظ آموزشی با ارزش است اما نباید جایگزین تماشای تئاترهای خاص کودکان با حضور بازیگران حرفه‌ای شود؛ اما پرسش اینجاست که باز چقدر در ایران تئاتر کودک به عنوان فرایندی تاثیرگذار بر ذهن و روح کودک شکلی حرفه‌ای دارد؟

برخی هنوز در ایران گمان می‌کنند که تئاتر کودک را می‌توان ذیل تئاتر بزرگسال قرار داد و چندان اهمیتی ندارد که کودک نمایش خاص سن و سال خودش را ببیند. در حالیمه؛ تئاتر کودکان قالب‌هنری جداگانه‌ای است که از حیث کیفیت کاملا با تئاتر بزرگسال متفاوت است؛ تئاتر کودک ساده‌تر شده‌ی تئاتر بزرگسال نیست؛ بلکه ویژگی‌ها و امتیازات خاص خود را دارد. تولید تئاتر با کیفیت برای بچه‌ها از آن جهت با ارزش است که می‌تواند دنیای جدیدی از هیجان و تخیل را برای آن‌ها بسازد

البته در این میان نباید این نکته را هم فراموش کرد که قرار نیست تمام نمایش‌ها برای کودکان جنبه‌ی صرف آموزشی باشد. چراکه می‌توان در فرامینی تلویحی نیز به کودک آموزش‌های لازم زندگی را داد. کودکان حتی می‌توانند برای سرگرمی و تفریح به تئاتر بروند. چرا تئاتر کودکان همیشه باید آموزشی باشد همانگونه که بزرگسالان با تماشای نمایش‌های خنده‌دار فیلم‌های پلیسی و یا کمدی‌ها و نمایش های موزیکال به آرامش می‌رسند؛ کودکان نیز به این آرامش نیاز دارند.