گذری بر دغدغه های نوازندگان و آهنگسازان
لزوم تشکیل صنف برای اهالی موسیقی
یکی از دغدغه های اصلی اهالی هنر به ویژه اهالی موسیقی این است که در کشور ما این گروه به عنوان یک صنف شناخته نمی‌شوند و حتی کارت شناسایی واحدی برای آن‌ها در نظر گرفته نشده است تا آن‌ها بتوانند آن را به هنگام لزوم و در کشورهای دیگر به عنوان نشانه ای برای صنفشان ارائه دهند.
تاريخ : دوشنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۱۰:۴۲
به گزارش هنرنیوز؛ در حالی که نوازندگان و آهنگسازان در همه جای جهان به عنوان صاحبان صنف شناخته می‌شوند و دارای پایگاه مشخص اجتماعی هستند. اما تا امروز از سوی دولت هماهنگی های لازم در جهت تشکیل صنفی برای موسیقی انجام نگرفته و هنوز هم اهالی موسیقی قادر نیستند از هنر خود به عنوان شغل یاد کنند. شاید لزوم تشکیل یک صنف را از ین جا می توان دریافت که نهادها و تشکل هایی چون خانه موسییقی و انجمن موسیقی تا امروز نه قادر بودند همه هنرمندان را گرد هم آورند و نه توانسته اند در راستای رساندن صدای هنرمندان به گوش مسئولان کاری از پیش ببرند. باید این موضوع را از نظر گذراند که عدم تشکیل صنفی واحد برای موسیقی چه مشکلاتی برای هنرمندان به وجود می‌آورد.
بیمه ای که به نام خبرنگاران است!
یکی از نکاتی که دارندگان واحد صنفی از آن بهرمند هستند، امکان استفاده از مزایای بیمه و بازنشستگی‌ست. کلیه واحد های صنفی به تناسب دشواریهای شغلی از مزایای بیمه و بازنشستگی و حقوق از کار افتادگی بهرمند می شوند و به نوعی آینده ای نسبتا تضمین شده چشم به راه آن هاست. اما اهالی موسیقی از این موضوع بی بهره هستند. به نوعی که تنها نهادی که آن ها را از بیمه بهرمند می کند؛ صندوق حمایت از نویسندگان، هنرمندان و روزنامه نگاران است و بیمه ای که برای اهالی موسیقی در نظر گرفته است، بیمه روزنامه نگاران است. در واقع در نظامی که برای پوشش بیمه عمر و بازنشستگی هنرمندان در نظر گرفته شده نه منطبق با صنف آن‌ها که بر مبنای کمترین حقوق بازنشستگی است.
اعتبار هنرمند در گرو رسمیت او
در واقع یکی از بزرگ ترین دغدغه‌های اهالی موسیقی این است که این صنف از وجود نظام مدون و سازمان یافته برای دست یابی به نیاز های خود محروم اند. این موضوع به وجود صنفی برای هنرمندان عرصه موسیقی کاملا مرتبط است. در توضیح این موضوع می‌توان این گونه گفت که بسیاری از نیاز های یک صنف تحت پوشش اتحادیه امکان پذیر است. در واقع اتحادیه قادر است از بسیاری از حقوق یک صنف حمایت کند و در صورتی که صنفی وجود نداشته باشد؛ مرجع معتبری برای رسیدگی به مشکلات و مطرح کردن خواسته های اهالی موسیقی نیز وجود نخواد داشت.
صنف، نهادی با مهر استاندارد
یکی از مزای وجود صنف تغییر استانداردها و تعیین استاندارد هایی برای یک صنف است. در واقع ساماندهی به امور درون صنفی از طریق اتحادیه یک صنف اتفاق می‌افتد و برای یک حرفه به صورت درونی استانداردهایی تعریف می‌شود. عدم وجود صنف برای موسیقی عدم یکپارچگی این صنف را نیز سبب می‌شود. ازین منظر می‌توان گفت؛ صنف به ارتقای موسیقی کمک خواهد کرد.
امکان گسترش ارتباطات از طریق تعاملات درون صنفی
گسترش تعامل های درون صنفی یکی دیگر از محاسن تشکیل صنف است. در واقع در اتحادیه یک صنف تعامل های درونی میان اهالی آن صنف فراهم می آید و این طریق قادر خواهند بود با یکدیگر تشریک مساعی کنند. این تشریک مساعی هنرمندان را در جهت بهبود شرایط درون صنفی و اثرگذاری های برون صنفی کمک خواهد کرد.
