سپيده خليلي با بيان اينكه نويسندگان در زمينه ساده‌سازي مفاهيم ديني براي كودكان خيلي موفق نبوده‌اند، گفت: اين كار نياز به دانش و وسواس زيادي دارد چون نبايد از خدا و دين مسأله پيچيده و عجيب و غريبي براي كودكان ساخته شود كه خداباوري آنها آسيب ببيند.

به گزارش هنرنيوز، سپيده خليلي، نويسنده ادبيات كودك در گفت‌وگو با فارس، با بيان اينكه نوشتن براي كودكان هنر دشواري است، توضيح داد: هر چه گروه سني مخاطبان پايين‌تر باشد، دايره لغات محدودتر مي‌شود، از اين رو در ادبيات كودكان با توجه به دايره محدود لغات نويسنده بايد از جملات كوتاه و درخور فهم مخاطب استفاده كند.

وي در پاسخ به اين سوال كه آيا محلي كردن ادبيات كودكان به زبان، گويش و لهجه‌هاي محلي به يكپارچگي فرهنگ ملي ما صدمه مي‌زند يا خير، گفت: اين مسأله‌اي نيست كه تازه با آن درگير شده باشيم بلكه دعوايي قديمي است كه از سال‌ها قبل مطرح بوده است، اما من معتقدم كتاب‌هاي درسي به هيچ وجه نبايد با زبان محلي نوشته شوند.

وي ادامه داد: طرح قصه‌هاي محلي هيچ اشكالي ندارد خصوصا اينكه اين قصه‌ها عموما ريشه در مفاهيمي چون وطن‌پرستي و اتحاد هم دارند، اما واقعيت اين است كه در مورد لزوم يا عدم لزوم ادبيات محلي در كتاب‌هاي درسي، گروهي از متخصصان بايد تحقيق كنند و به اجماع برسند و در اين زمينه نظر شخصي من كاركردي نمي‌تواند داشته باشد.

نويسنده كتاب «وقتي سنگ‌ها پرنده بودند» آموزش مفاهيم قرآني به كودكان را از همان دوران نوزادي و كودكي ميسر دانست و يادآور شد: براي اين كار نياز به دانش و وسواس زيادي داريم تا مبادا از خدا و دين مسأله پيچيده و عجيب و غريبي براي كودكان ساخته شود چون در شرايط فعلي معتقدم خداباوري كودكان آسيب ديده و آنها به خصوص در مسأله توحيد مشكل دارند.

خليلي در پايان با بيان اينكه تصور بچه‌ها از خدا با آنچه ما مي‌خواهيم به آن‌ها بفهمانيم تفاوت دارد، خاطرنشان كرد: همين مسأله سبب‌ساز مشكلات فراواني شده است چون بچه‌ها در عالم كودكانه خودشان و با همان برداشت‌هاي كودكانه خدا را مي‌پرستند و اين خيلي هم خوب است تنها كافي است كه ما بزرگترها با صبر و تأمل مفاهيم ديني را به آن‌ها آموزش بدهيم.