به گزارش هنرنیوز، روستای نوریاب از جمله روستاهای کشور است که طیف زیادی از اهالی آن علاقه وافر به مطالعه داشته و بنا به همین احساس ضرورت اقدام به تاسیس یک کتابخانه روستایی نموده اند.
کتابخانه روستای نوریاب به همت کمیته فرهنگی شورای اسلامی و دیگر فعالان فرهنگی و حمایت های مادی و معنوی انجمن حامی در آبان ماه ۱۳۹۰ تاسیس و تجهیز گردید و هم اکنون با بیش از ۳۰۰۰ جلد کتاب، دو میز مطالعه، چهار قفسه در ساختمان ۱۰۰ متری متعلق به شورای اسلامی به صورت هیئت امنایی و زیر نظر کمیته فرهنگی، اداره می شود.
شورای کتاب کودک همکار مستقیم این کتابخانه در ساماندهی و رده بندی کتاب ها بوده است؛ همچنین انستیتوی کرد در تهران بیش از ۲۰۰۰ جلد کتاب به این کتابخانه اهدا نموده است.
فرمانداری پاوه نیز با اهدای مبلغی پاره ای حمایت های مادی از این کتابخانه به عمل آورده است.
روستای نوریاب در یک کیلومتری شمال غربی شهر پاوه و دامان کوه با عظمت شاهو قرار دارد که ارتفاع آن از سطح دریا ۱۴۵۰ متر می باشد. آب و هوای این روستا همانند بیشتر روستاهای اورامان آب و هوای معتدل کوهستانی دارد و در فصول سرما نزولات آسمانی بسیار و مناظر زیبا و دیدنی در بهار و تابستان به ویژه در ییلاقی های این روستا که در بلندترین نقطه کوهستان شاهو (پیازهول) می باشد، از مکان های بسیار جذاب گردشگری برای کوهنوردان و علاقه مندان به طبیعت می باشد. این روستا دارای ۳۶۰ خانوار با جمعیت نزدیک به ۱۵۰۰ نفر است.
نوریاب که در زبان کردی آن را «نوریاو» می خوانند، تشکیل گردیده از دو کلمه «نور+یاو» که در کل می توان «نورآوا یا نوریاوا» و یا «نورآب و یا نوره آب» معنی نمود که هرکدام از این اصطلاحات برای خود بار معنایی ویژه ای دارند. مثلا: نورآب یعنی چاه آب یا قنات آب، که این خود برمی گردد به زمانی که نوریاب در مکان امروزی «کانی چه رمگ» یا چشمه سفید واقع شده بود. آب کانی چه رمگ هم از طریق قنات تامین شده است که اکثر باغات نوریاب را هم اکنون نیز آبیاری می نماید.
ساکنین این روستا در زمان های گذشته کوچ رو بوده و معیشت آنان بیشتر از طریق دامپروری تامین گردیده است. مراتع مورد استفاده آنان از مناطق دربندی خان و کلار گرفته تا غنی ترین چراگاه های کوهستان پر صلابت شاهو بوده است. برای نمونه حال مابین دربندی خان و کلار چند روستایی با ساکنان عشیره ولدی زیست می نمایند که ولدی یا ولدبیگی های نوریاب هم در گذشته بخشی از کلیت آنان را تشکیل داده اند که در گذر زمان و بنابر مقتضیات زندگی کوچ نشینی در منطقه جغرافیایی فعلی نوریاب ساکن گردیده اند.
برابر مدارک و اسناد تاریخی موجود قریب به ۳۵۰ سال قبل عشیره ولد بیگی های نوریاب معیشت کوچ روی را رها نموده و با سکونت در زمین ها و مزارع حاصلخیز اطراف کانی چه رمگ فعلی زندگی یکجانشینی را انتخاب نمودند که بعد از چندین سال به نقطه جغرافیتایی امروزی که نوریاب نامیده می شود و در قدیم به آن «دلکنه» ملقب بوده نقل مکان نموده اند.
گویش محلی این روستا لهجه جافی از شاخه کرمانجی میانه می باشد و با توجه به اینکه شهر پاوه و اکثریت روستاهای همجوار آن دارای لهجه شیرین هورامی می باشند اما ساکنین نوریاب در نهیا احترام و ارتباط حسنه با هورامی های منطقه توانسته اند ماهیت گویش جافی خویش را حفظ نمایند. حضور رنگین مبارزان سیاسی و جریانات روشنفکری معاند رژیم پهلوی بخشی از تاریخ پویای سیاسی اجتماعی روستا را تشکیل می دهد.
در زمان رضاشاه ساکنین نوریاب به علت مقاومت با سیاست های ستیزه جویانه مورد خشم و غضب دستگاه حاکمیت پهلوی قرار گرفته و بیش از ۴۰ خانوار آنها به مناطق قروه و سریش آباد تبعید گردیدند.
این روستا از گذشته تا به امروز مهد عالمان بزرگی در حوزه های دینی، اجتماعی، فرهنگی، ادبی، پزشکی و... بوده است که افتخارات زیادی را برای این منطقه آفریدند.
روستای نوریاب دارای سه مسجد، مجتمع آموزشی ابتدایی و راهنمایی، کتابخانه عمومی، خانه بهداشت و مرکز بسیج مقاومت می باشد.
