من شمس آل احمد را ازسالیان بسیار دورمی​شناسم. فکرمی​کنم سابقه دوستی ما به 20 سال پیش بازگردد. درتمام این سال ها؛ چیزی که ازشمس به خاطر دارم جدیت او برای پیگیری کارها وآثار برادرش بود.

اگر واقع بین باشیم باید به این مسله اشاره کنیم که شمس با وجودی که آثاری را هم در حوزه ادبیات داستانی تالیف کرده، اما آثار او هرگز در حد واندازه آثار برادرش نبود.

من با شمس آل احمد سفرهای بی شماری رفتم؛ ویژگی که درسفر او را از دیگران متمایز می کرد، روحیه ثبت وقایع بود. او همیشه یک مداد و دفترچه کوچک به همراه داشت و ساعت و مکان دقیق اتفاقات و جزییات را یادداشت می​کرد تا ازآنها بعدها برای نوشتن استفاده کند. یادم می​آید یک باردر فرودگاه قرارداشتیم تا به اتفاق گروهی به سفر برویم تا من را دید گفت آقای زنوزی چند دقیقه صبر کن تا ساعت دیدارمان را یادداشت کنیم، بعد احوالپرسی می​کنیم.

فکر می​کنم این ویژگی را جلال آل احمد هم داشت . سفرنامه​هایی که ازاو به یادگار مانده نیز مرهون این نگاه اوست. به نظر من هم جلال و هم شمس هر جا وقایع و اتفاقاتی را که دیده اند و در اثارشان ثبت کرده اند، موفق بوده اند. درواقع تجربه گرایی وجه تمایز آثار آنها از سایرنویسندگان است، این موضوع درداستان «مدیر مدرسه» نوشته جلال آل احمد بارز است.

به نظرمن شمس آل احمد آدم فعالی بود و اززمانی که درحوزه هنری کلاس​های داستان نویسی راه اندازی شد. در این کلاس​ها حاضر می​شد و همواره دراین کلاس​ها سعی می​کرد که با نسل جوان رابطه دوستانه و خوبی داشته باشد و تا جایی که می توانست آنها را به نوشتن تشویق می​کرد.

او حتی پس از شنیدن یا خواندن داستانی شروع به یادداشت برداری می​کرد و نکاتی که به نظرش می​رسید را یاد آوری می​کرد.

یادم می آید یکی از کتاب هایی من تازه منتشر شده بود، او یاداشت کوتاهی برای من نوشته بود و در نهایت گفته بود که زنوزی جلالی ازهیچ داستان می سازد اما من هرگزمنظور او را نفهمیدم ، که این موضوع از ویژگی های مثبت کارمن است، یا از ویژگی های منفی.

به نظر من اگرشمس آل احمد این قدر هواه خواه جلال آل احمد نبود و به خلق آثارخودش می​پرداخت، بهترمی​توانست در عرصه فرهنگ تاثیر گذارباشد.



فیروز زنوزی جلالی