نگاهی به فیلم «دنیای جدید» ساخته «ترنس مالیک»؛
پوکوهانتاس دختر زمین بود
مالیک در این فیلم هم همانند ساخته قبلی اش رابطه ای عاشقانه را با عبارتی لطیف و تصاویری زیبا که چون خیالی شیرین می ماند جان می دهد.
تاريخ : چهارشنبه ۱۳ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۱۳:۰۵
دنیای جدید برگردانی است از قسمتی از تاریخ آمریکا با دیدی رویایی از وحشی گری و جذابیت. مالیک به ساحل نشستن مستعمره نشینان انگلیسی در ساحل ویرجینیا در سال 1608 را با افسانه عاشقانه بومیان آمریکا پوکوهانتاس ترکیب کرده است.
در زمین های مرطوب و زیبای ویرجینیا کشتی استعمارگران بریتانیایی تحت رهبری کاپیتان «نیوپورت(کریستوفر پلامر)» برای برپایی کلونی آنها به ساحل می نشیند و «جان اسمیت(کالین فارل)» دریانوردی جوان که به دلیل سخنان خصمانه اش در آستانه اعدام قرار دارد آزاد می شود. جان که نقشه بردار سلطنتی هم هست روزی هنگام ماموریت در جزیره گم می شود و به دست بومیان جزیره می افتد. آنها او را نزد رئیس قبیله شان می برند. زمانی که همه تصمیم به کشتن اسمیت گرفته اند پوکوهانتاس دختر رئیس جان او را از مرگ نجات می دهد و این آغازی می شود برای زندگی کوتاه مدت این دو کنار یکدیگر.
فیلمهای مالیک در هر فریم از احساس تغزلی اشباع شده اند. این ساخته مالیک هم از آن دست آثار است که شاید به مذاق خیلی ها خوش نیاید اما عدم فیلمسازی او به مدت 20 سال پس از روزهای بهشت و بازگشتش به دنیای فیلمسازی با خط باریک سرخ انتظار مشتاقان بسیاری را برای کارهای بعدی اش در پی داشت. داستان فیلم شباهت بسیاری با انیمیشن پوکوهانتاس دارد. او در این فیلم هم همانند ساخته قبلی اش رابطه ای عاشقانه را با عبارتی لطیف و تصاویری زیبا که چون خیالی شیرین می ماند جان می دهد.
شاید بسیاری فیلتر زیبایی شناسی مالیک را که همه چیز را از آن عبور می دهد مضحک و روایت فیلمهایش را شبه فلسفی و دلیلی برای پوشاندن ضعف او بر داستان گویی بدانند. دنیای جدید موعظه ها و نصیحتهای خط باریک سرخ را هم ندارد اما برای فیلمی که دو ساعت طول می کشد مقداری دیالوگ و همان روح شاعرانه ساخته های قبلی او را در خود دارد. این فیلم از خط باریک سرخ قابل فهم تر و به همان اندازه زیبا و مسحور کننده و پوکوهانتاس هم مظهر روح فیلم و قصیده های طبیعت و ستون فقرات فیلم مالیک است. مالیک «Motion Picture» را به معنای واقعی کلمه نشان می دهد و بازگشتی باشکوه و بلندپروازانه به گذشته دارد. این سینماگر عجیب دوباره با دوربین خود ناب ترین لحظات سینمایی را به تسخیر خود در آورده است. تصاویر فیلم را با رنگهای امپرسیونیستی و مناظر رویایی بسیار به «بری لیندون» کوبریک شبیه است. دوربین «امانوئل لوبزکی» با جذبه روحانی خود و خیره شدن به مناظر شگفت آور، بدون از دست دادن تمرکز با صدای موسیقی دراماتیک «جیمز هورنر» که بر طبیعت ویرجینیا نشسته رقابت می کند.
بیشتر فیلمهای مالیک بیش از آن که دیالوگ داشته باشد نریشن هایی با لحنی رسمی و ادبی دارند. او در همه ساخته هایش اندیشه های فلسفی اش را بازتاب می دهد. این فیلم هم همچون آثار قبلی مالیک تعامل انسان با زمین، انحراف از معصومیت، داستان اخراج انسان از بهشت و تمایل آمریکا به خشونت های مخرب و روبرویی دو فرهنگ و نحوه تاثیرگذاری یکی بر دیگری را نشان می دهد اما فیلم به اذعان بسیاری به ندرت با خلق و خو، زبان و رفتار بومیان آمریکایی قرابت دارد. زمانی هم که داستان به سمت پایان می رود و پوکوهانتاس در قامت عروس «جان رولف» اشراف زاده (کریستین بیل) به دیدار پادشاه و ملکه می رود داستان قوت و تمرکز خود را از دست می دهد. البته «کوریانکا کیلچرم بازیگر پرویی-سوئیسی نقش یک دختر معصوم را بسیار زیبا بازی می کند. اینجا هم شما بیش از هر چیز دیگری احساس می کنید. مالیک دائما نشان می دهد که شما از طریق بازکردن چشم خود به زندگی می توانید عشق حقیقی و نو شدن جهان را ببینید. تراژدی یا نه، فیلم مالیک تجربه ای تحریک کننده و خوشمزه است و پیشنهادهای زیادی برای عرضه دارد که دیدنش خالی از لطف نیست.
