فیلم سینمایی «پنهان» ساخته «مهدی رحمانی» این روزها در سینماهای تهران وشهرستانها در حال اکران عمومی است . مهدی رحمانی فارغ التحصيل رشته فيلمسازی از دانشكده صدا و سيما در مقطع كارشناسی و عضو انجمن سينمای جوان، انجمن مستند سازان سينمای ايران، اتحاديه مستندسازان اروپا، رئيس هيات داوران دهمين جشنواره بين المللی فيلم کوتاه تهران نیز بوده است. بنابراین وی برای ساخت این فیلم شناخت وتجربه لازم را داشته است. داستان فیلم «پنهان» در مورد انسان هایی است که دچار روزمرگی و تکرار شده اند و در این تکرار وبه دلیل بی انگیزهبودن هم خود را فراموش می كنند وهمین اینکه نسبت به دیگران هیچ گونه احساس و مسولیتی را قبول نمی کنند چون نمی توانند اساسا درد و دغدغه طرف مقبال را درک كنند .
فیلم اول رحمانی با نام «دیگری» اثری بود که در آن بازی بازیگران ، سکانس بندی ها و ميزانسن ها و فيلمنامه به شکل درست و حساب شده برای مخاطب تعریف شده بود و مخاطب می توانست با ان ارتباط درستی برقار کند. بنابراین از این حیث فیلم موفقی در کارنامه رحمانی بود . فیلم سینمایی «پنهان» که در جشنواره فیلم فجر سال گذشته در بخش خارج مسابقه به نمایش درآمد و با توجه به زمان نمایش فیلم که در پایان سانس و نیمه های شب بود به خوبی از سوی مخاطب دیده نشد . به هرحال رحمانی در فيلم «پنهان» مانند اثر اول خود بیشتر دغدغه انسان معاصر را درگیرودار زندگی روزمره و گرفتارهایی خاص آن برای مخاطب به مدیوم سینما به تصویر کشیده است و به روابط آدم ها از منظرروانكاوی و جامعه شناختی می پردازد. از طرفی بحث اصلی رحمانی دراین فیلم خیانت نیست بلکه موضوع خيانت يا بن بست های ‏عاطفی در زندگی آدم ها هرگز به مفهوم موقعيت اصلی و دراماتيک فیلم تعریف نمی شود. بلکه به شکل غیر مستقیم ‏روابط پنهانی یک طرفه در نوع رفتارها آدم ها اط منظر چشم ها و نوع نگاه شخصیت ها ، دیالوگ ها ، اعتقادات و عکس العمل ها بیان می شوند و دقیقا جذابيت ‏فيلم هم بیش از هر چیزی با نشان دادن تاثیرهمين روابط غیر مستقیم و رفتارشخصیت ها در موقعیت ها مختلف ودررویارویی با همدیگر است و کارگردان فیلم نهایت تلاش خود را در سکانس های مختلف فیلم به کار گرفته که دست به ‏درشت نمايی نزند. و دقیقا تلخی فیم هم ازهمین طریق باعث تلخ شدن کام مخاطب می شود و تاثیر عميقيی بر دهن وفکر مخاطب می گذارد . در واقع مخاطب احساس می کند که دیالوگ های شخصیت های فیلم را قبلا از نزدیک حس کرده و این گونه کارکترها و آدم ها را در زندگی روزمره خود بارها از نزدیک دیده است. البته نمی توان از نقش تاثیر گذار مهدی شيرزاد و خود مهدي رحمانی به ‏عنوان نويسندگان فيلمنامه در پرهیز از نگاه تصنعی به زندگی نادیده گرفت. آنها به واقع با نزديک شدن به مسائل پر اهمیتی و ساده زندگی که این روزها کم اهمیت دانسته می شوند به راحتی با روح وروان مخاطب بازی می کنند تا اورا به تفکر وادار کنند. ساختن چنین فیلمی که به شکل غیر مستقیم بتواند مخاطب را به فکر وادارد در سینمای ایران سخت است. به دلیل اینکه دوربین کنجکاو فیلمساز باید در درون زندگی شخصیت های فیلم نفوذ کند . بدون آن که این ورود وثبت وقایع احساس شود .درواقع دوربین دراین گونه فیلم ها به مثابه چشم یک کارکتر به حساب می آید و رحمانی دراین فیلم توانسته از پس چنین کاری برآید. تاجایی که مخاطب حضور دوربین را در سکانس های مختلف فلیم احساس نمی کند و دقیقا تاثیرگذاری فیلم هم به هیمن دلیل اتفاق می افتد. اطرفی کارگردان فیلم با دوری جستن از شعارهای خاله زنکی و بيهوده ، بیشتر به ذهن و زبان شخصيت های فیلم اش نزدیک شده ، وبه ثبت جزییات رفتار و انفردی آدم ها پرداخته است.
بنابراین این به راحتی می توان گفت که فيلم «پنهان» در مورد تنهايی و سرگشتگی آدم های معاصر است‌. ‌آدمهایی از نسل گذشته و متعلق به امروز که با وجود زندگی و ارتباط گسترده با میلیون ها انسان در شهر ، خیابان ، کوچه وحتی خانه خود عمیقا با تنهایی و در حسرت لحظه ای شادی و نشاط به سر می بردند و آرزویی جز رسیدن به خوشبختی ندارند . خوشبختی که رسیده به آن در گرو دیگران است و دیگران هم به دلیل خودخواهی وغروری که دارند شاید مانع بزرگی برای رسیدن به دروازه های سعادت باشد. بنابراین رسیدن به خوشبختب در چنین شرایطی محال و غیر ممکن خواهد بود. فیلم آئينه ای از جامعه و از منظر شخصی افراد است . افرادی که بیشتر از آن که به فر جمع باشند به فکر موقعيت های زمانی مناسب و متفاوت برای تامين منافع شخصی خودشان هستند.
در کل فیلم قصه آدم هایی است که مخاطب با آدمهای آن احساس آشنايی می کند . چرا که می داند همه آدمها در زندگی شان چيزهای پنهان ومخفی دارند و ذهن پنهان آدمها گاهی آشکار و گاهی هم مخفی می ماند. تا جایی که دوست دارند یا تنها باشند یا اینکه به خانه دوستی رفته و پنهان درونشان را واگويه کنند. با تمام این تفاسیر فیلم «پنهان» به دلیل اینکه شرایط فعلی سینمای ایران به لحاظ جذب مخاطب این روزها مناسب نیست ، نتوانسته در سینما به فروش معقولی دست یابد . شاید این شرایط بیش از هر چیز ناشی از چرخه تولید و اکران باشد که در آن هیچ نظمی دیده نمی‌شود.یا شاید مشکل از جیب های خالی مخاطبی باشد که بیش از هر چیز به فکر سیر کردن شکم خود و خانواده اش است تا ارتقاء اندیشه و دانش فرهنگی اش.