این روزها فیلم سینمایی «خوابم می آد» به عنوان اولین کار بلند سینمایی «رضا عطاران» در حال اکران در سینماهای کشور است و توانسته به یمن بازی اکبر عبدی در نقش یک مادر به فروش خوبی در گیشه دست یابد . اکثر مخاطبان سینما و تلویزیون رضا عطاران را به عنوان کارگردان و بازیگر سریال های روتین سیما می شناسند. کارگردانی که تلاش کرده در کارهایش نگاه جدیدی به مقوله طنزداشته باشد و به نظر می رسد همیشه بازیگری بیشتر برای مخاطبان جذاب بوده تا کارگردان اش. گواه آن فروش بالای فیلم های سینمایی «ورودآقایان ممنوع» و «اسب حیوان نجیبی است» در سال گذشته و فروش خوب فیلم «خوابم میاد» در گیشه امسال است و عطاران را شاید بشود گفت که بعد از بازیگری مثل مهران مدیری محبوب ترین کمدین سینما و تلویزیون ایران باشد که توانسته دو دهه در اوج قرار داشته باشد و فیلم هایش فروش مناسبی در گیشه داشته باشند. اما داستان اولین فیلم سینمایی عطاران در مقام کارگردانی روایت معلمی ساده و درستکار به نام رضا است که به سن میانسالی رسیده، با دختری پاستیل فروش آشنا می شود دختر برای پیوند کلیه خواهرش با مشکل روبرو است و رضا را ترغیب به کارهایی می کند که باب میلش نیست و در ادامه داستان ریز ودرشتی که بدون منطق از راه می رسند و انگار همه در جهت به پایان رساندن فیلم با خلاقیت هایی خود عطاران در نقش رضا و اکبر عبدی در نقش مادر اش هستند. اکبر عبدی در سینمای ایران قبلا بازی در نقش زن را در فیلم سینمایی «آدم برفی» ساخته «داوود میرباقری» تجربه کرده بود وبا این نقش ثابت می کند که هنوز هم می توان نقش هایی بازی کرد که دیگربازیگران ناتوان از بازی در چنین نقش هایی هستند و هرچند نمی توان کتمان کرد که انتخاب اکبر عبدی از سوی رضا عطاران به دلیل محدودیت هایی بوده که می توانست با حضور یک زن در این نقش برای بازیگران فیلم ایجاد شود، بوده است.
در خصوص فیلم نامه این اثر سینمایی باید گفت که فیلم به عنوان اولین ساخته سینمایی رضا عطاران در مقام کارگردانی می تواند تا حدودی نمره قبولی بگیرد در نیمه اول فیلم شاهد اتفاقات و موقعیت های هیجان انگیر، شوخی ها و داستان پرکششی هستیم به نحوی که تماشاگربا دیدن بازی عبدی و عطاران هیجان زده شده و ازدیدن فیلم لذت می برد اما در نیمه دوم فیلم شوخی ها وموقعیت های فیلم لوس شده و مخاطب را به وجد نمی آورد و فیلم رفته رفته در سراشیبی ریتم کند، بد و آشفته می افتد و نمی تواند داستان خود را به درستی بیان کند. انگار تمام بار اصلی فیلم بر دوش شخصیت اصلی فیلم که همان عطاران باشد بنا شده و بقیه بازیگران در هیچ نقش در پیشبرد فیلمنامه اثر ندارند و فیلم در نیمه دوم با لحن جدی و تلخی که به خود می گیرد عملا نیمه اول خود را زیر سوال می برد. حتی اکبرعبدی در نقش مادر فیلم که در نیمه اول فیلم با بازی خود مخاطب را با وجود ضعف های فیلمنامه، اثر را جذاب می کند و به نوعی مخاطب را سر پا نگه می دارد در نیمه دوم حضورخیلی کمی دارد و مخاطب در هر چقدر که فیلم به انتهای خود نزدیک می شود منتظر است تا اکبر عبدی را دوباره ببیند اما خبری از او نمی شود. ازطرفی فیلمنامه «خوابم میاد» در بخش هایی پایانی فیلم به خصوص در زمان تحویل دادن زن دزدیده شده به شدت غیرقابل باور، غیرایرانی و مصنوعی از آب درآمده و ما رابه یاد فیلم هایی بالیوودی می اندازد و پایانی نامناسب برای مخاطبان دارد. ازطرفی با توجه به تبلیغات و سخنان منفی که منتقدان ، رسانه و حتی خود هنرمندان در خصوص ساخت و اکران فیلم هایی سطحی و نازل در خصوص طنز شده ، شاید بتوان گفت تغییر ناگهانی لحن فیلم در ساختار و قصه برای این باشد که رضا عطاران در مقام کارگردان فیلم خواسته که فیلم اش را به گونه به پایان برساند که انگ سخیف وسطحی به آن نچسباند و برای همین دلیل هم در یک چرخش ۳۶۰ درجه ای فیلم اش را به دو نیمه کاملا متفاوت از هم تبدیل کرده و فیلم اوهم بازهم مثل اکثر فیلم هایی سینمایی امسال مشکل ضعف در فیلم نامه دارد. مشکلی که این روزها باعث شده که مخاطبان با هوش سینما مانند گذشته به دیدن فیلم های سینمایی درحال اکران نروند و به سینما پشت کنند و با پناه بردن به فیلم هایی ویدئویی عملا باعث ریزش مخاطب در سینما شوند . ریزشی که خیلی ها آن را ناشی از نبود فیلم نامه و قصه جذاب برای ساخت یک اثری سینمایی می دانند و معتقدند که سینما بدون مخاطب نفس های آخر خود را خواهد کشید و تنها با مخاطب است که حیات سینما ادامه خواهد داشت.
