مرور و بازخوانی جشنواره موسیقی فجر در چند سال گذشته، گواه می‌دهد که اساتید صاحب سبک و نام، چندان رغبتی به حضور در این بزرگترین رویداد موسیقی کشور نشان نمی‌دهند. در حالی که در دوره های پیشین متولیان وقت جشنواره حضور برخی اساتید را به‌عنوان برگ برنده‌ای در آستین داشتند، اما این اساتید در شب اجرا بر روی سن حاضر نشدند و البته آب هم از آب تکان نخورد. آیا جشنواره امسال هم چنین حال و اوضاعی خواهد داشت؟!
دلایل این بی‌رغبتی اساتید موسیقی ایران را برای حضور در جشنواره موسیقی فجر از کیوان ساکت جویا شدیم.
این نوازنده چیره دست تار و سه تار علت اصلی کمرنگ شدن حضور اساتید و گروه های معتبر در جشنواره موسیقی فجر را این گونه بیان می کند: اساتید موسیقی باید محترم شمرده شوند و شرایط حضورشان در جشنواره ها به شکلی فراهم شود که درخور شأن و شخصیت آن ها باشد. هر جشنواره با فراهم کردن فاکتورهای لازم حضور هنرمندان پیشکسوت، انگیزه آن¬ها را برای شرکت در جشنواره دوچندان می کند.
ساکت در عین حال متذکر شد که جشنواره موسیقی فجر باید یک اتفاق در موسیقی کشور باشد که نیست.
این موسیقیدان و آهنگساز کشورمان افزود: در این دوره از جشنواره علاوه بر داوری کارها، در بخش آهنگسازی ایرانی نیز شرکت کرده ام.
کیوان ساکت قطعات نوروز، باران، هامون، یک خانه پرزمستان، دور از وطن و چند مضراب دشتی را با آواز علی یاره پور با گروه موسیقی فرهنگسرای بهمن که سرپرستی این گروه را برعهده دارد در بخش جنبی جشنواره به روی صحنه خواهد برد.
این نابغه تکنیک نواز موسیقی کشورمان در بخش دیگری از جشنواره با اجرای دونوازی با پیانو روی سن می رود.
وی همچنین در سری کارگاه های پژوهشی که قرار است در خانه هنرمندان برگزار شود به تجزیه و تحلیل ردیف موسیقی ایرانی از نگاه امروز می پردازد.
این نوازنده تار و سه تار، موسیقی کشور را سردرگم و بی هویت می داند و افزود: در موسیقی ما یک درهم ریختگی و آشفتگی به چشم می خورد که به خاطر گذر از مرحله سنتی و تفکر یک سونگرانه است. در حقیقت از یک بعدی گذر می کنیم که موسیقی ما در گذشته مخاطبین ایرانی و البته عده ای خاص را داشته و اینک تکان شدیدی خورده و به سوی جهانی شدن گام برمی دارد که این جهانی شدن در کشور ما البته کمی دیر اتفاق افتاده است.
ساکت رسیدن این تکان و لرزش به ثبات را زمان بر عنوان می کند و اظهار داشت: اکثر موسیقی های ما بدون شناسنامه و بی-هویتند که موضوع نگران کننده ای است و از آن جا که تاثیر هنر در روح و روان جامعه می تواند سازنده و در عین حال مخرب هم باشد باید هنرمندان با درک و دریافت صحیح شرایط و محیط پیرامون و نیاز جامعه معاصر، موسیقی را از این پریشانی، آشفتگی و بی هویتی به سوی ساحل امن و آرام حرکت دهند.
به گفته وی کشتی موسیقی ایران از این موج تلاطم، آشفته و هنجارشکن تنها با یاری هنرمندانی که در این عرصه زحمت می کشند و فقط برای دل خود موسیقی کار می کنند به ساحل آرامش خواهد رسید. 

زهرا محمدی