جلال رجبی به خبرنگار هنرنیوز گفت: در سالهای گذشته نسل تازه نفس و جوانی به جمع سفالگران اضافه شده است که با الهام از تجربه گذشتگان و همچنین نوآوری توانسته‌ سفال‌های زیبایی را خلق کند اما متاسفانه ورود کالاهای بی‌کیفیت و ارزان قیمت باعث شده تا کارهای این نسل از سوی بیشتر مخاطبان خود نادیده گرفته شود.

این سفالگر جوان کشورمان همچنین ورود رنگ‌ها و لعاب‌های صنعتی، نبود حمایت دُرست در حوزه صنایع دستی و طرح هدفمندی یارانه‌ها را از دیگر موارد چالش‌آفرین برای حوزه کاری خود دانست و افزود: مسولین باید دقت بیشتری در این حوزه به خرج دهند.

وی با اشاره به تعداد کم آموزشگاه‌های رسمی آموزش سفال و سرامیک در سراسر کشور تصریح کرد: تشکیل کارگاه‌های عمومی توسط نهادهای ذی ربط می‌تواند کمک شایانی بکند چرا که خیلی از اساتید مکانی مناسب برای ایجاد چنین کارگاه‌هایی ندارند.
رجبی با بیان این که تهیه کوره‌های برقی هزینه زیادی دارد، خاطرنشان کرد: کوره گازی هم به دلیل آلودگی‌هایش در شهر کاربرد ندارد. همچنین وجود ناخالصی در برخی خاک سفال‌ها افراد را مجبور می‌کند تا این خاک را از منطقه یا شهر دیگری تهیه کنند که همین امر خود باعث افزایش هزینه‌ها می‌شود.

این هنرمند تأکید کرد: میزان تسهیلات بانکی ۳ الی ۵ میلیونی برای تامین مکان و تجهیزات هرگز کافی نیست.

او به عدم وجود تخصص پخت سفال در برخی کارگاه‌ها اشاره کرد و افزود: علاوه بر اینها طراحی سفال‌هایی همگام با سلایق امروزی از جمله مواردی است که نباید از یاد برد. چرا که طراحی سفال نیازمند نقوش جدید و به عبارتی طراحانی خلاق است. در کنار نبود طرح و تنوع، نبود بازاریاب هم به این آشفتگی دامان می‌زند.

این سفالگر جوان طراحی روی سفال را از قدیم‌الایام بازتاب زندگی مردم، نگاه هنرمند به جهان پیرامونش دانست و گفت: رنگ‌ سبز به معنای زندگی، رویش و زایش، آبی به معنای آب و حیات گره خورده به آن و آسمان و افلاک و زرد سمبل نور و خورشید در قندان، بشقاب، کوزه آب و کاسه و سبو، قدح، پوشش بام‌ها و تزیین سردرها و کناره‌های باغچه‌ها و حوضها نشانه حیات گره خورده سفال با زندگی مردم بوده است.

وی با یادآوری این نکته که هنر دردهای ناگفته جامعه را صیقل می‌بخشد، گفت: امروزه برای تسکین آلام روحی از هنردرمانی بهره می‌گیرند و سفال‌گری به دلیل خلق یک اثر بوسیله خاک یعنی همان گِل وجودی انسان نوعی آرامش خاطر به وی می‌بخشد.

رجبی تصریح کرد: سفالگری در درجه اول عشق و علاقه می‌خواهد. این کار پشتکار زیادی می‌طلبد. افراد زیادی با علاقه وارد می‌شوند اما خیلی زود به دلیل وضعیت نامناسب بازار سفال عرصه را ترک می‌کنند.

وی با بیان این که بسته‌بندی سفال با مشکلات بسیاری رو به روست، افزود: گاهی سفالگرانی سالیان سال است که به این حرفه مشغولند اما هیچ بازار دائمی برای فروش آثارشان وجود ندارد.آنها به دليل وجود مشکلات حمل و نقل و عدم بسته‌بندی مناسب مجبورند سفال‌هایشان را با قیمتی بسیار نازل به واسطه‌ها بفروشند چرا که توان و امکان جابه جا کردن تولیداتشان را ندارند در نتیجه نه توليد کننده و نه مردم به عنوان خریدار هیچ کدام سود نمی‌کنند و این واسطه‌ها هستند که بیشترین سود را می‌برند.

رجبی با اشاره به این که هر چقدر ذهن هنرمند مشوش باشد، کیفیت اثر پایین‌تر می‌آید، اظهار داشت: هنرمندی که از لحاظ معيشتی در مضيقه است نمی‌تواند از تمام استعداد و توانایی‌اش برای توليد اثر بهره بگیرد و حتا نمی‌تواند تجربیات خود را به دیگران آموزش بدهد.

وی اضافه کرد: همین مشکل در دراز مدت موجب آسیب جدی به صنایع دستی می‌شود. هنرمند صنعتگر بیش از همه احترام می‌خواهد. او خواستار حفظ شأنیتش است. اینقدر در مسیر او سنگ‌اندازی می‌شود که عطایش ‌را به لقایش می‌بخشد.

او تأکید کرد: آیا تا کنون مسئولان یک سرشماری از اهالی صنایع دستی و هنرهای دستی انجام داده‌اند که چه تعداد از آنها فرزندانشان را ترغیب به ادامه راه خودشان کرده‌اند؟ چرا باید یک هنرمند که در هر کشوری جایگاه والا دارد و با دستان خود اثری را خلق می‌کند که نمایانگر هویت یک کشور است آنچنان سرخورده شود که حاضر نباشد فرزندش راه او را ادامه دهد؟!

این هنرمند با اظهار تأسف از چنین وضعیتی گفت: دولت یک برنامه حمایتی چند ساله انجام دهد. برنامه‌ای که بعدها توسط دولت‌های بعدی دنبال شود و پس از رسیدن به یک وضعیت ثبات این چتر حمایتی حذف شود. صنایع دستی در همه زمینه‌ها نیازمند آموزش، تبلیغ، بازاریابی و نوآوری است و این بدون حمایت دولت امکان‌پذیر نیست.