به گزارش هنرنیوز ، در این همایش که با هدف مطالعه و ارزیابی امور خیر در ایران اول و دوم اسفند در مرکز همایش‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران، با حضوران مدیران، مسئولان کشوری و جمعی از خیّرین سراسر کشور در مسیر ترویج نگاه علمی به مساله خیر برگزار شد.

دکتر مجتبی رحماندوست مدیرعامل مجمع خیّرین کشور در ابتدای صحبت‌هایش ضمن تقدیر از حرکت علمی در جهت رشد و توسعه کار خیر در کشور گفت: «در طول سال‌های نمایندگی مجلس شورای اسلامی همواره به فکر اقدامات عملی برای انجام کار خیر و کمک‌رسانی به مردم بودم و بعد آن هم در مجمع خیّرین کشور سعی کردیم این مسیر را با نگاهی برنامه‌محورتر و دقیق‌تر دنبال کنیم. در طول این سال‌ها چند شیوه و روش را برای بهتر انجام شدن کار خیر در نظرم آمده که آنها را در این همایش برای شما مطرح می‌کنم.»

وی 12 محور را به عنوان محورهای کلیدی تصحیح و ترویج کار خیر در این همایش مطرح کرد: «نخستین قدم به عقیده من باید ارزش‌بخشی به کار خیر نرم‌افزاری در کنار کار خیر فیزیکی باشد. همانگونه که ما با ساخت مسجد، مدرسه، تهیه جهیزیه و امثال این به کمک محرومان می‌رویم، می‌توانیم با ایجاد فضای نشاط برای سالمندان، هم‌صحبتی با کودکان سرطانی و مانند اینها دامنه کار خیر را گسترش دهیم. دومین راه بسط فرهنگ خیّری این است که همانگونه که ما به مددجویان و محرومان در کار خیر توجه می‌کنیم باید به خیررسانان نیز توجه ویژه داشته باشیم. اصلاح قوانین علی‌الخصوص قوانین مالیاتی، تسهیل در صدور مجوزها و حل مشکلات اداری و حقوقی برحق خیّرین می‌تواند زمینه ایجاد نشاط در خیّرین برای فعالیت بیشتر را ایجاد می‌کند. در حقیقت با این کار خیّرین فراخوانی خواهند شد تا به تکثیر خود بپردازند. سومین گام دسته‌بندی همه اقشار جامعه است تا هیچ قشری بدون خیّر نماند. انواع اصناف کشور می‌توانند دارای تشکل‌های خیّری باشند. پزشکان، مهندسان، کسبه صنف خاص و امثال این در کنار تشکل‌های خیّری خانوادگی می‌تواند تمام جامعه را از نعمت خیررسانی و خیردیدن سیراب کند. اصناف و محلات با محوریت مسجد هر محل می‌توانند این پوشش سراسری را شکل دهند.»

مدیرعامل مجمع خیّرین کشور با اشاره به مساله نذر شغلی، چهارمین محور صحبتهایش را ارائه کرد و گفت: «نذر شغلی یعنی اینکه هر کسی در هر شغلی چه در سطوح بالای اجتماعی و چه در سطوح کم‌درآمد جامعه می‌تواند بخشی از درآمد هر روزش را به عنوان نذر به مردم ببخشد. راننده تاکسی می‌تواند نذر کند که چند مسیر را در روز به صورت رایگان کار کند و اگر این فرهنگ همگانی شود، به واقع ما با یک جامعه سراسر خیّر روبرو خواهیم شد. پنجمین اقدام می‌تواند وصیت به ثلث باشد. صدا و سیما، روحانیون و افرادی مانند اینها می‌توانند در ترویج فرهنگ وصیت به ثلث موثر باشند. وقتی دست انسان از دنیا کوتاه است، با وصیت به ثلث می‌داند که همچنان خیرات به نام او نوشته خواهد شد و این می‌تواند انگیزه خوبی برای وصیت اینچنینی باشد. ششمین مساله وقف است. وقف ریشه‌دارترین نوع کار خیر در فرهنگ اسلامی است اما آنچه اینجا باید به آن توجه کرد، تصحیح ساختار سازمان اوقاف و شفاف‌سازی نظام کاری این سازمان است چرا که در این صورت اعتماد مردم بار دیگر به این سازمان بیشتر خواهد شد و این فرهنگ متعالی و کهن بار دیگر می‌تواند به سردسته امور خیر در جامعه تبدیل شود. به عنوان هفتمین راهکار مساله بیمه‌های عمر را باید یادآور شوم. اگر وصیت به ثلث در زمان ممات انسان خرج می‌شود، ظهور بیمه عمر در عصر حاضر این امکان را فراهم می‌کند که از اندوخته شخص در زمان حیاتش بهره‌برداری شود. باید مراکزی تشکیل شود و مردم را به سمت خیر از محل بیمه عمر هدایت کند.»


وی درباره خیر همگانی در هشتمین بند سخنانش گفت: «ورزش قهرمانی اگرچه باعث افتخار است اما آنچه باعث سلامت جامعه می‌شود ورزش همگانی است. همیشه به فکر خیّرین ثروتمند نباشیم اگر بتوانیم فرهنگ خیّری را در جامعه گسترش دهیم و افراد را از کودکی به کار خیر تشویق کنیم، کودکان با خیرات کردن بخشی از پول توجیبی‌شان، گذشته از اینکه در مجموع می‌توانند کار بزرگی انجام دهند اما ما در حال تربیت نسلی از خیّرین هستیم. توجه به خیّرسازی از کودکی بدون درنظر گرفتن میزان پولی که صرف کار نیک می‌کنند، تربیت نسلی خیّر است. نهمین مساله‌ای که باید به آن توجه شود، تکیه همگی ما فارغ از تفاوت‌های فکری و رفتاری‌مان به مساله آموزه‌های دینی است. اگر در آموزه‌های دینی، کلام خدا در قرآن و احادیث اولیاءالله دقیق شویم، مدام تشویق و ترغیب به کار خیر را در آنها می‌بینیم و همین می‌تواند انگیزه‌ای برای دعوت همگان به نیکوکاری باشد.»

دکتر رحماندوست در دهمین بند از شیوه‌های انجام کار خیر به مساله‌ای اجتماعی اشاره کرد و گفت: «افراد مشهور، بازیگران سینما، قهرمانان ورزشی، اساتید و روحانیون سرشناس و مقبول مردم و شخصیت‌های مرجع، سرمایه‌های اجتماعی هر کشوری هستند. باید برای فرهنگ‌سازی خیّری از این برندهای اجتماعی بهره ببریم. خواهی نخواهی مردم به این بزرگوارن مایل هستند و پیشگامی اینها در یک کار خیر می‌تواند به دعوت عموم به کار خیر منجر شود. در یازدهمین مورد از شیوه‌های همگانی شدن کار خیر می‌خواهم اشاره کنم به تعریف پروژه‌های بزرگ و ایده‎‌آل با شروع از نمونه‌های کوچک و قابل اجرا. فرض کنید خیّرین یک استان، شهر کوچکی را به عنوان نمونه انتخاب کنند که در آن هیچگونه تکدی‌گری نباشد و همگی خیّرین برای از بین بردن این معضل اجتماعی تلاش کنند، در این صورت شهری نمونه و شاخص خواهیم داشت بدون سائل و این می‌تواند به الگویی خاص برای کل کشور تبدیل شود. دوازدهمین و آخرین راهکارم توجه علمی به مساله خیر است. اصلاح مدیریت امر خیر، الویت‌بندی و تعین مصلحت در کار خیر، تلاش در جهت ارزان اداره کردن امور و تشکل‌های خیّری و در نهایت تبدیل هر ایرانی به یک خیّر و حتی فراتر از آن تبدیل هر انسان به یک خیّر می‌تواند از جمله کارهایی باشد که در مسیر علمی کردن کارهای خیّری باشد.»

مدیرعامل مجمع خیّرین کشور در پایان از زکات و سهم سادات به عنوان دو راهکار دینی و ریشه‌ای در توسعه فرهنگ نیکوکاری یاد کرد و گفت: «می‌توان به گونه‌ای رفتار کرد که با تکیه بر فرهنگ ایرانی و سنت اسلامی جامعه به جایی برسد که هر انسان برای خود پدافندی غیرعامل یاشد تا جامعه از محرومیت و فقر نجات پیدا کند.»