امروز صدای بسیاری از تئاتری هایی که دلشان برای این هنر مظلوم می سوزد و سالها برای روشن نگه داشتن چراغ تئاتر در فراز و فرودهای این هنر تلاش کردند درآمده است که چرا برخی از کارگردانان کم تجربه با نام تئاتر و به اسم هنر نمایشی، حرمت این هنر را حفظ نمی کنند؟

هنرمندان تئاتر معمولا هنرمندان گمنامی هستند و همچون سینما و تلویزیون ویترینی به نام «قاب تلویزیون» و یا « مدیوم سینما» در اختیار ندارند تا خودشان و هنرشان را به درستی و در بُعد وسیع به جامعه معرفی کنند و لذا فقط به اجراهای کم تعداد با سالن های کم امکانات و گاها دور افتاده، دل خوش هستند و با هزار زحمت و با کمترین دستمزد و تنها به عشق نفس گرم تماشاگران، مشکلات اقتصادی خود و خانواده را تحمل می کنند تا اینکه دم غروب، با بوسه زدن به خاک صحنه نمایش، وارد سالن تئاتر بشوند و بار دیگر ؛ نگاه مهربان تماشاگران را بر تئاتر خود نظاره گر باشند و صد البته این سینه سوخته گان، حق دارند که در قبال حریم کاری خود حساس باشند و نسبت به ورود هر بیگانه از راه رسیده ای که می خواهد چوب حراج به سالها دسترنج آنان بزند واکنش نشان دهند.

این دوستان تئاتری ، این روزها شاهد به صحنه رفتن تئاتری به نام « عاشقانه های نا آرام» در تالار وحدت هستند که متاسفانه با بلیت های ۱۰۰ هزار تومانی ! در حال نمایش است. این هم تئاتری که اولین تجربه کارگردان آن است و نام شناخته شده ای برای اهالی این هنر نیست و تنها به این دلیل که می تواند هزینه های تالار وحدت که شبی بین ۵ تا ۱۰ میلیون تومان است را تقبل کند توانسته است نمایش خودش را در این سالن بزرگ به روی صحنه ببرد. البته دوستان تئاتری، از اینکه چراغ تئاتر روشن نگه داشته می شود هیچ گلایه ای ندارند اما از این باب ناخرسندند که چرا تالار وحدت برای اجرای نمایش هایی که قرار است در این سالن نمایش داده شود دستورالعملی غیر از پرداختن اجاره سالن توسط گروههای نمایشی در نظر  ندارد؟ در حالی که تالار وحدت باید تئاترهایی را در این سالن به نمایش بگذارد که شایستگی نام تالار وحدت را، هم به لحاظ ساختار نمایشی و هم محتوای تئاتری و هم به لحاظ پیشینه کارگردان داشته باشند و تنها داشتن چند بازیگر معروف سینما یا تلویزیون و پرداخت هزینه سالن اجرا ؛ نباید ملاک کار تالار وحدت قرار بگیرد. ضمن اینکه مسئولین تالار وحدت ، حتما باید بر روی قیمت بلیت تئاترهایی که در این سالن به اجرا در می آیند نیز نظارت کافی داشته باشند و دستِ ، دست اندرکاران تئاتر را در قیمت گذاری بلیت تئاتر آنقدر باز نگذارند که آنان قیمت ۱۰۰ هزار تومانی را برای دیدن نمایش های خود برگزینند! یادمان نرود که تاتر یک کار فرهنگی و مردمی است که حیاتش به نفسِ گرم تماشاگران وابسته است. بنابراین نباید مردم را با بلیت های صد هزار تومانی از سالن های تئاتر فراری داد به این بهانه که ما مجبوریم هزینه های اجاره سالن را بپردازیم! که اگر شاهد این اتفاق ناگوار باشیم - که هم اینک هستیم - شک نکنید که می بایست شاهد ورود قشر مرفه و بی درد جامعه برای دیدن نمایش های خاص، با بلیت های گران قیمت به سالن های نمایش باشیم که کارگردان برای اینکه بتواند بلیت های گران قیمت خود را به آنان بفروشد مجبور است به سوژه هایی که تنها دغدغه قشر خاص و پولدار جامعه هستند تن بدهد که حالا بعد از خوردن یک شام مفصلِ و گران قیمت، و تنها برای اینکه سنگینی غذا را در معده خود هضم کنند راهی تالار وحدت شدند تا – ببخشید - آروغ بعد از شام خود را بزنند. و اینجا است که باید گفت بدا به حال تئاتری که به این سرنوشت دچار شود.

حرمت امامزاده را باید متولی آن حفظ کند. تالار وحدت به عنوان متولی یکی از بزرگترین و قدیمی ترین سالن های تئاتری کشور ، نباید به خاطر تامین مخارج خود و کارکنانش ، تن به فعالیت های شبه فرهنگی بدهد و چراغ کم سوی تئاتر را که به هزار مشقت روشن نگه داشته شده است را به دست باد بسپارد.

اجرای تئاتر « عاشقانه های نا آرام»  درحالی همچنان در تالار وحدت ادامه دارد که بسیاری از اهالی تئاتر به شیوه مدیریتی تالار وحدت معترض هستند به گونه ای که حتی صدای کانون کارگردانان خانه تئاتر را هم در آورده است و آنان در بیانیه خود که چند روز قبل منتشر شده است ضمن «فاجعه بار» دانستن این نمایش به شدت از مدیریت فرهنگی در حوزه تئاتر انتقاد کردند.

در بخش‌هایی از این بیانیه آمده است: مدیریت ناکارآمد، غیر کارشناسانه و گمراه کننده ‌ی فرهنگی در حوزه‌ی تئاتر و غفلت چند ساله‌ خانه‌ تئاتر در تعریف و ایجاد جایگاه واقعی هنر تئاتر و ضرورت‌های واقعی آن پرده از روی این خلاء دهشتناک کنار زد و فاجعه‌ای به بار نشست که نامش «عاشقانه‌های ناآرام» است.

در بیانیه کانون کارگردانان تئاتر همچنان آمده است : پیامد اجرای این نمایش «بازشدن پای افرادی به تئاتر است که جز پول و سرمایه هیچ چیز دیگری ندارند».

امید است که مسئولین فرهنگی تالار وحدت به این اعتراض ها بی اعتنا نباشند و این اعتراض ها را حسادت های صنفی قلمداد نکنند! و با همگرایی و همدلی با پیشکسوتان عرصه تئاتر؛ چاره ای برای این گونه مشکلات بیندیشند تا اگر در آینده ، نمایشی بر روی هر کدام از سالن های تئاتر کشور به اجرا در آمد؛ حضور تماشاگران سبب ذوق زدگی اهالی تئاتر شود و  آنان بپندارند که تماشاگران آمده اند تا یک تئاتر مردمی با مضمونی از جنس خود را تماشا کنند نه اینکه برای دیدن و عکس گرفتن با سوپر استارهای سینما پا به سالن های تئاتر گذاشته اند.