علی دهباشی - سردبیر مجله‌ی بخارا - در شب حسین گل‌گلاب، از این شاعر به عنوان چهره‌ای یاد کرد که در چندین زمینه آثار بسیار ماندگار و درجه اولی از خودش به جا گذاشته است و متذکر شد: حسین گل‌گلاب گیاه‎شناسی یگانه بود که هنوز آثارش مورد مراجعه است. در زمینه‌ی شعر از شاعران خوب زمانه‌ی ما بود. از اعضای بسیار مؤثر فرهنگستان ایران بود. تصنیف‎ها و سرودهایی که ساخت، ماندگار است و بسیاری او را فقط به خاطر تصنیف مشهورش که زمزمه‎گر هر ایرانی است، می‎شناسند.
او در ادامه‌ صحبت‌هایش به روایت حسین‌ گل‌گلاب از فعالیت‌های ادبی‌اش اشاره و آن را بازگو کرد: «چیزهایی را به عنوان سرود ساخته‌ام. شعر به آن معنی که نیست. موسیقی را با کلنل علی‌نقی‌خان وزیری کار کردم. خودم، اول تار می‌زدم. در ۱۳۰۳ به کلاس کلنل رفتم و بعد با او همکاری می‌کردم. در آن زمان کسانی بودند که برای ساخته‌های کلنل ترانه می‌ساختند، اما من چون هم با شعر و هم با نت آشنا بودم، توانستم با کلنل مدت زیادی کار کنم. بیش‌تر سرودهای حماسی و میهنی می‌ساختم. کلنل آدم بزرگی بود، و در موسیقی ایرانی کار کرده بود. می‌خواست آن را تثبیت کند، بعد دید که کار بسیار مشکلی است. سه چهار سالی به فرنگ رفت و آن‌جا حسابی کار کرد. بعد به ایران بازگشت. به جز سرودهای حماسی چندتایی کار لیریک برای کلنل ساختم، ۲۰ تا اپرا و چند تا تصنیف عامیانه. بعد از جنگ، انجمن کلنل تا حدی از بین رفت. ایران اشغال شد. سربازهای روسی، آمریکایی و انگلیسی به ایران آمدند.
دهباشی در ادامه بازگویی خاطرات حسین‌ گل‌گلاب، به نقل از او گفت: «یک روز در ۱۳۲۳ از خیابان هدایت رد می‌شدم. یک سرباز آمریکایی، یک بقال ایرانی را کُتَک می‌زد. خیلی ناراحت شدم. به انجمن موسیقی خالقی رفتم و بی‌اختیار چیزی درست کردم. خالقی برای آن آهنگ ساخت. شد همان سرود معروف «ای ایران‌» که بنان آن را خواند. بیش‌تر سرودهای حماسی ساخته‌ام. یکی از آن‌ها همان سرود «آذرآبادگان» است. آن هم تحت تأثیر حمله خارجی‌ها بود.»