به گزارش هنرنیوز؛ فرهنگ و تاریخ کهن ایران نمونه‌ای مثال‌زدنی است از تاریخی که یک کشور می‌تواند با خود همیشه همراه داشته باشد، تاریخ و فرهنگی که برخی کشورهای همسایه ایران مانند سوریه و عراق متاسفانه در طول همین یکی دو سال گذشته و با زیاده‌روی گروه‌های تندروی سیاسی از دست داده‌اند، اما خوشبختانه ایران در سایه امنیت کشور، هنوز وام‌دار تاریخ و فرهنگ خود است.

و چند سالی است که با عضویت ایران در یونسکو، و ایجاد دفتر کمیسیون ملی یونسکو در کشور، آثار تاریخی، فرهنگی، طبیعی و هر پدیده‌ای که از نظر قدمت، تاریخ و فرهنگ ارزش جهانی شدن داشته باشد، به تناوب نوع آن که در بخش‌های مختلف یونسکو معرفی و درر صورت تائید نهایی جهانی می‌شوند.

فرهاد اعتمادی، رئیس بخش ارتباطات کمیسیون ملی یونسکو در این زمینه می‌گوید: برنامه حافظه جهانی حفاظت از میراث مستند بشری است و آن اهمیت دارد چون همه تمدن‌های بشری تا امروز براساس حفظ‌، نگهداری و انتقال اطلاعات شکل گرفته‌اند.

وی در بخش دیگری از صحبت‌هایش تنها تفاوت انسان با سایر حیوانات را نیز بر همین اصل می‌داند که انسان‌ها قادرند اطلاعات را ذخیره و منتقل کنند، اتفاقی که از زمان پیدایش بشر امکان‌پذیر بوده است و ادامه می‌دهد: اطلاعات در گذشته در کتابخانه‌ها نگهداری می‌شد، اما از ابتدای قرن ۱۹ یعنی حدود ۱۵۰ سال است که آرشیوهای دیداری و شنیداری داریم و حتی در انتهای قرن ۲۰ حدود یعنی از حدود ۳۰ سال گذشته نیز با استفاده از اینترنت محتوای دیجیتالی اطلاعات تولید و منتقل می‌شود، بنابراین میراث مستند ما در متن آرشیوهای دیداری و شنیداری یا محتوای دیجیتالی است.

او با تاکید بر این‌که میراث مستند بشری آسیب‌پذیر است، بیان می‌کند: میراث مستند باید به عنوان یک سند در متن یا آرشیوهای دیداری باشد، نسخه‌های خطی در بهترین شرایط هرچند صد سال از بین می‌روند، میراث دیداری نیز به طور طبیعی ۱۵ سال می‌تواند باقی باشد و میراث دیجیتال نیز حداکثر یک دهه عمر می‌کند.

وی عوامل تهدید کننده میراث مستند و بیداری را عوامل طبیعی‌، زلزله‌، جنگ‌، شرایط مالی نامناسب و عدم آموزش کافی می‌داند و می‌افزاید: حتی ممکن است برخی از این میراث به صورت ذاتی از بین بروند.

اعتمادی ادامه می‌دهد: در سال ۱۹۹۲ میلادی برنامه «مستند جهانی» با از بین رفتن این میراث و به دنبال آن نگرانی‌های یونسکو از نابودی این میراث ایجاد شد،‌چون در آن زمان بسیاری از مواردی که به عنوان میراث مستند بودند، به صورت گسترده از بین رفتند.

او در ادامه‌ی روند تاریخچه‌ای این میراث اظهار کرد: در سال ۱۹۹۳ میلادی یونسکو یک کمیته مشورتی تشکیل داد و قراردادی بین او و «IFLA» یعنی شورای بین المللی آرشیو‌ها امضا شد تا فهرستی از میراث مستند در معرض خطر و حتی تخریب شده،‌ تهیه و ارزیابی‌های اولیه از میراث در خطر انجام شود، سپس پروژه‌های متعددی برای حفظ این میراث برنامه‌ریزی شدند.

رئیس بخش ارتباطات کمیسیون ملی یونسکو، در ادامه اضافه می‌‌‌کند: در ادامه این پروژه؛ ۱۵۰ نسخه نفیس ارزشمند خط فارسی در جمهوری چک ‌، اجرای هفت پروژه مهم به منظور حفظ و گسترش دسترسی به اطلاعات در سال‌های ۱۹۳۵ تا ۱۹۹۵ میلادی و ضوابط و شرایط ثبت آثار در سال ۱۹۹۵ میلادی تدوین شدند. همچنین تهیه فهرست مستند برنامه حافظه جهانی و ثبت آن نیز از سال ۱۹۹۷ میلادی آغاز شد.

به گفته‌ی او‌ برنامه حافظه جهانی سه هدف «کمک به حفاظت از میراث مستند»‌، «دسترسی مردم به این میراث» و «آگاهی مردم جهان با تهیه چنین فهرستی از طریق قرار دادن در سایت‌های اینترنتی» را دنبال می‌کند.

اعتمادی در ادامه ثبت یک اثر را به معنای داشتن ارزش جوانی آن اثر می‌داند و ادامه می‌دهد: یونسکو درباره مالکیت و تعلق هر اثر اظهار نظر نمی‌کند، بلکه این سازمان دو ملاک اصلی در ارتباط با اصالت و حفاظت از اثر دارد