فرهنگ مان در چه مسیری قرار دارد؟!
محافظه کارانی که به فکر وجهه خود هستند
در طی مدتی که از مدیریت دولت جدید می گذرد و همچنین اتفاقاتی که در رسانه ملی به واسطه تعدیل نیروها رخ داده است مسیر فرهنگی کشور با توجه به تاکیدات رهبری نامشخص است. شاهد مدیریت مدیرانی هستیم که برای این که چهره خود را در میان سیاسیون و همچنین هنرمندان آن چنانی حفظ کنند تنها محافظه کاری را پیش گرفته‌اند.
تاريخ : يکشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۰۴
باز هم دوباره ماه رمضان شروع شد و شاهد مجموعه های تلویزیونی هستیم آثاری که به شدت می توانند بر فرهنگ مردم تاثیر گذار باشند. با تغییرات مدیریتی که در تلویزیون رخ داده است گویا سیاستدگذاری‌های جدیدی صورت گرفته و رییس جدید رسانه ملی علاقه ای به پخش برنامه های زنده ندارد و به سمتی حرکت کرده است تا برنامه های تلویزیونی بیشتر به سمت برنامه های تولیدی بروند بدین معنی که برنامه ها باید ابتدا تهیه و بعد از آن برای پخش آماده شوند. این که، این روند چه توجیه اقتصادی و یا سیاسی دارد مسئله ای است که باید زمان ما را به جواب صحیح برساند و در کنار آن عملکرد مسئولین نیز می‌تواند ما ر ادر نتیجه گیری صحیح‌تر نهایی کمک کند.
در طی این مدت به غیر از این تغییراتی که شاهد بودیم تعدیل نیرو و یا بهتر بگویم بیکار شدن بخشی از افرادی که در صدا و سیما مشغول به کار بودند از نکاتی است که می توان به آن اشاره کرد. نیروهایی که سابقه چندین ساله دارند که بیشتر آن ها در زمان ریاست دولت قبل به بدنه رسانه ملی افزوده شده بودند.
در پی‌گیری هایی که صورت گرفت یکی از دلایل دوستان بحث چابک سازی گروه‌ها بوده است پیش از این دولت نیز به این سمت حرکت کرده است و در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شاهد این عملکرد بوده ایم. آنها نیز جدا از این بحث یکی دیگر از دلایلشان فشار سازمان بازرسی است که طبق قانون و مصوبه دولت دستور داده تا نیروهای غیر دولتی که در وزارت رشاد مشغول به کار هستند وضعیت شان مشخص شود. این بدین معنی است که یا باید آن ها را استخدام رسمی می‌کردند یا باید عذر آن ها را می خواستند در پی این اتفاق ها به غیر از دو مورد در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای سایرین گزینه دوم را انتخاب کردند و به راحتی هرچه تمام تر افرادی را که طی چند سال صاحب تجربه بودند کنار گذاشته شدند.
شاید تنها نکته مشترک دولت و صدا و سیما در همین بخش باشد که بخش زیادی از نیروهای جذب شده در زمان احمدی نژاد کنار گذاشته شده اند واین روند همچنان ادامه دارد. اینکه آیا در رخ دادن این اتفاق نگاه سیاسی و یا اجتماعی وجود دارد نمی‌توان در حال حاضر قضاوت دقیقی داشت اما به هرحال همچون سال های گذشته تغییر محسوسی در روندکار فرهنگی کشور دیده نمی‌شود.
به طور مثال تلویزیون با ورود سرافراز در طی مدتی که بر صندلی ریاست چنین سازمان بزرگی تکیه زده بیشتر به سمت تکرار بسیاری از سریال های خاطره انگیز دهه شصت روی آورده است. گویا تمام کانال ها سیاست هایی همچون شبکه «آی فیلم» را دنبال می‌کنند و به غیر از موارد جزیی عمده تفاوتشان به آرم های گوشه تلویزیون بر‌می‌گردد در غیر این صورت شاهد تغییر خاصی نبوده ایم. همچنان برای ساخت برنامه های مناسبتی در دقیقه آخر عوامل سازنده را در جریان می گذارند تا جایی که محسن تنابنده در هنگام دریافت تندیس حافظ به این نکته اشاره کرد و نسبت به آن نیز انتقاد داشت این بدین معنی است که رسانه ملی همچون گذشته با بی‌برنامه‌گی، برنامه تولید می‌کند.
همچنان با ورود سرافراز شاهد تولید برنامه ای نبوده‌ایم که مخاطبین را جذب کرده باشد او به برنامه‌هایی که در دوره رییس پیشین صدا و سیما «عزت الله ضرغامی» ساخته شده تکیه زده است و برنامه هایی همچون «ماه عسل» به مسیر ویرانگر خود ادامه می دهن.
از طرفی برنامه خوب و خوش ساختی چون «رادیو هفت» به پایان می رسد و عوامل آن ترجیه می دهند با مردم خداحافظی کنند تا تغییراتی را در ساختار برنامه انجام دهند. طبق گفته عوامل سازنده دوستان مدیر جلساتی را برگزار کردند و به این نتیجه رسیده‌اند که رویکرد این برنامه پر مخاطب با سیاست های شبکه آموزش همخوانی ندارد «آن هم با گذشت چندین برنامه» و باید تغییر رویه دهد که در این صورت مخاطب با برنامه دیگری مواجه خواهد بود که تنها عواملش تکراری هستند شاید این امکان وجود داشت این برنامه پر ماخطب در شرایطی که شبکه‌های بیگانه در حال مخاطب دزدی از ما هستند به کار خود در همین شبکه یا شبکه دیگری ادامه دهند و یاحداقل تا زمانی که جایگزین بهتری برایش در نظر نگرفته شده است آن را حذف نکنند. البته رادیو هفتی ها در ذهن مخاطب باقی می مانند و مطمعناً روزی باز خواهند گشت.
این در حالی است که اوضاع کنونی فرهنگ کشور تغییرات شگرفی نداشته است آنهم با وجود تاکیدات متداوم مقام معظم رهبری در این زمینه، در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که مدیران بخش های مختلف به خصوص در بخش معاونت هنری و سازمان سینمایی سرگرم ایجاد رابطه با هنرمندان هستند و به هیچ عنوان علاقه ندارند موضع خاصی را از خود نشان دهند در حقیقت این گونه می توان برداشت کرد که آنها محافظه کاری را برای حفظ رابطه و وجهه خود در میان هنرمندان و سیاسیون ترجیه داده‌اند. تنها یک نکته مبهم وجود دارد که پاسخش رانمی‌دانیم با چنین رویکرد هایی که تنها بخش ناچیزی از آن را عنوان کردیم با مدیریت‌های کنونی فرهنگ‌مان در چه مسیری حرکت می‌کند؟!
