با تمام شدن مهلت قرارداد تماشاخانه پارین با موزه زمان و عدم تمدید این قرارداد از جانب این موزه، تماشاخانه پارین در این مکان به کار خود پایان داد، در حالی که دست اندرکاران این تماشاخانه این را پایان کار تماشاخانه پارین ندانسته و وعده ادامه فعالیت خود را در مکان دیگری داده اند.
امرداد سال گذشته با انعقاد قرارداد بین مدیر گروه هنری پارین با موزه زمان متعلق به موسسه موزه های بنیاد با همراهی دو شریک، تماشاخانه پارین پس از مرمت و تجهیز یکماهه زیر زمین این موزه کار خود را آغاز کرد. این زیرزمین که از ابتدایی ترین امکانات برای اجرای نمایش بی بهره بود پس از بهسازی صاحب اتاق فرمان، اتاق گریم، و محلی برای انبار دکور ها و آماده پذیرش گروه های تئاتری شد. این تماشاخانه ابتدا کار خود را با ۳ نمایش کودک آغاز کرد و سپس با اجرای نمایش «کابوسنامه» اثر متفاوت وحید رهبانی به اجرای ویژه بزرگسال همت گمارد. اجرای این نمایش خلاقانه در تماشاخانه پارین و پس از آن نمایش پر مخاطب «چاله» باعث شناخته شدن و محبوبیت سالن بین اهالی شمال شهر شد و طولی نکشید که این تماشاخانه به عنوان اولین تماشاخانه خصوصی که آثار تئاتری هم طراز با سالن های تئاتری دولتی را به نمایش می گذارد، شهره شد و مورد استقبال هنرمندان تئاتر قرار گرفت. پس از این بود که نمایش هایی چون «پابرهنه در پارک»، «سرآشپز پیشنهاد می کند»، «بیوتی»، «درباره ی ال ای» ، «خاکستری» ، «روایت های ساده ...» ، «ولگردی های آدمیزاد»، «زیرزمین»، «تو با همه فرق داری»،«سه شب با مادوکس» و غیره پشت سر هم در این تماشاخانه به روی صحنه رفت.
استقبال هنرمندان به نحوی بود که اجراهای این تماشاخانه تا پایان مدت قرارداد خود کامل شد و حتی اگر قرار بر برنامه ریزی ۲ سال دیگر نیز می بود تقاضا به حد کافی وجود داشت. پس از مدتی تعداد اجراهای روزانه این تماشاخانه به دلیل استقبال هنرمندان تئاتر و اهالی منطقه از یک اجرا در روز به دو و در مواقعی به سه اجرا رسید. به روی صحنه رفتن بیش از ۲۰ نمایش با بیش از ۴۰۰ اجرا و استقبال حدود ۱۳۰۰۰ تماشاگر برای زیرزمین متروک یک موزه ناشناخته موفقیتی شایان محسوب می شد. دست آوردهای این تماشاخانه در نهایت باعث شد که مرکز هنرهای نمایشی لوح تقدیر و تندیس اردیبهشت تئاتر ایران را به دلیل کمک به پاگیری تئاتر خصوصی به مدیر این سالن اهدا کند. در ادامه فعالیت این تماشاخانه، مسئولین این سالن اقدام به شروع اجراهای محیطی در کافه تراس موزه زمان با همکاری کافه گالری کردند. «پوست استخوان آهن»، «خیر نبینی سعیده» و «باغ آرزوها» نمایش هایی بودند که تحت این عنوان در موزه زمان به اجرا رفتند. علاوه بر این ۲ جشنواره مونولوگ و نمایشنامه خوانی پارین از دست آوردهای این تماشاخانه محسوب می شود.
اما با فرا رسیدن زمان پایان قرارداد یکساله در موزه زمان، تلاش برای متقاعد کردن مسئولین موزه زمان و موسسه موزه های بنیاد عقیم ماند و این مکان بدون توجه به تلاش دست اندرکاران آن برای تاسیس و به نتیجه رساندن این سالن، همچون سال گذشته و با قیمت پایه ای بالاتر از سال گذشته به مزایده گذاشته شد. شهرت نیک تماشاخانه پارین در اجرای نمایش ها و استقبال مخاطبین از آثار، بین عده ای قلیل از اهالی تئاتر و حتی مدیران دولتی حوزه تئاتر توهم اتوپیایی ثروتمند را به وجود آورده بود. اینان آواز دهل از دور شنیده بودند و خود را برای برچیدن محصولی که دانه اش را کسانی دیگر کاشته بودند لایق تر می دانستند. بوی کباب می آمد، پس سرازیر شدن قیمت های نجومی و غیر قابل باور برای تصاحب زیرزمین موزه زمان، جایی که سالها پیش از حضور پارین در آنجا بی مشتری و بلااستفاده مانده بود آغاز شد تا جایی که رقم انعقاد قرارداد این تماشاخانه برای خود رکوردی در این زمینه محسوب شود.
اما گردانندگان پارین که خود آواز دهل را در بیخ گوششان شنیده بودند و می دانستند بوی کباب نشان سرو چلوکباب نیست و دود بالارفتن قیمت های اجاره این تماشاخانه در نهایت به چشم گروه های تئاتری و تماشاگران آن خواهد رفت، به اعلام پیشنهاد عقلانی و قابل عمل اکتفا کرده و در نهایت از گردونه رقابت بیرون رفتند.
هدف موسسان از تاسیس این تماشاخانه کسب مال و ثروت نبود چه آنکه در نهایت سرمایه گذاران آن نتوانستند سرمایه اولیه خود را جبران کنند. هدف عملی کردن الگوی تئاتر خصوصی و برپایی مکانی بدون حمایت دولتی برای فعالیت و کار انبوه هنرمندان و جوانان تئاتری بود که به دلیل فقر سالن در کلان شهری چون تهران سالها در صف انتظار اجرای تئاتر باقی مانده و پس از مدتی نیز فراموش می شوند. هدف فرهنگ سازی دیدن تئاتر در بین اقشار مختلف مردم یک شهر بود که دوری راه بهانه ای برای دور ماندن از هنر معظم تئاتر نباشد. مسئولین این سالن نشان دادند که نداشتن بودجه، کوچکی مجموعه و دور افتاده بودن محل از مرکزیتی چون تئاتر شهر بهانه مناسبی برای کم کاری نیست و هنر مدیریت یک مکان فرهنگی ادامه جریان فعالیت هنری با همه محدودیت ها و کاستی هاست.
امروز ۱۵ مرداد آخرین روز حضور پارین در موزه زمان بود و این تماشاخانه بدون دانستن خانه بعدی خود از موزه زمان کوچ کرد. اما این پایان تماشاخانه پارین نیست. گروه هنری پارین از چندی قبل در حال جستجو و مذاکره برای انتخاب محل جدیدی است تا بتواند بیشتر از پیش به فعالیت های تئاتری خود ادامه دهد در حالی که امیدوار است نهال کاشته اش در موزه زمان بدون نگرانی از آفت های اقتصادی به درختی تناور بدل شود.