«حسن شيخ حائري» عضو انجمن منتقدان و نويسندگان سينماي ايران در مورد فيلم «طهران، تهران» ساخته داريوش مهرجويي و مهدي كرم‌پور، اظهار داشت: حلقه مفقوده «طهران، تهران» كاملا آشكار است. فقدان حلقه وسط اپيزود اول و سوم «طهران، تهران» كاملا آشكار و محسوس است.
وي در ادامه افزود: اپيزود اول «طهران، تهران»، بيش‌تر فضايي هستند همراه با قصه دارد كه البته از «داريوش مهرجويي» انتظار مي‌رفت تا نگاهي نو و جديد به تهران را تجربه كند و اين در حالي است كه در همين نگاه فعلي مهم، بسياري از مكان‌هاي مهم شهر تهران نديده گرفته شده است.
اين منتقد در ادامه افزود: مي‌توان از كارگردان با تجربه‌اي چون «داريوش مهرجويي» انتظار داشت تا در فيلم‌هاي خود صرفا به بيان مشكل بسنده نكته بلكه نگاهي هم به راه حل‌ها داشته باشد.
با اين حال اپيزود اول بسيار خوب شروع مي‌شود، متعادل پيش مي‌رود و بسيار خوب پايان مي‌يابد و برخي از نماها مانند «ريسه» درون حياط كه تنها دو لامپ آن در كادر ديده مي‌شود كه يكي حباب دار و ديگري بدون حباب است، فوق‌العاده استثنايي است.
او گفت: اپيزود دوم هم يك فيلم كوتاه مستقل محسوب مي‌شود اما در واقع، حكايت «طهران، تهران»، حكايت كندن زمين، لوله گذاري و پر كردن زمين است. يعني در گذشت زنده‌ياد «سيف‌الله داد» نمي‌تواند دليل محكمي براي ساخته شدن اپيزود دوم باشد چرا كه گسست بين اپيزودهاي اول و سوم كاملا ديده مي‌شود.
وي در پايان گفت: البته تلاش «خسرو نقيبي» ، «وحيده محمدي‌فر» و «مهدي كرم‌پور» براي نوشتن فيلمنامه، قابل تقدير است و نگره‌هايي چون «جنگيدن و زندگي كردن و پهلوان بودن»، «نسخه پيچي والدين براي فرزندان»، «اعتقاد داشتن»، «شهربازي بودن طهران» يا «اهميت معماري و نه معمار» در فيلم خوب از آب در آمده است.