داریوش پیرنیاکان نوازنده تار و سه‌تار در گفتگو با خبرنگار موسیقی هنرنیوز گفت: من به زادگاه خود زیاد سفر می‌کنم، نوروز امسال نیز به آنجا سفر کردم. اگر یک روزی زندگی اجازه دهد برای زندگی به زادگاهم باز می‌گردم. من عاشق طبیعت هستم توهین به انسان‌ها نمی‌کنم اما زندگی در کنار حیوانات را بیشتر دوست می‌دارم.

وی افزود: اگر طبیعت واقعی در زندگی من نبود، شاید ساز نمی‌زدم، صدای موسیقی هم صدای طبیعت است و وقتی عناصر طبیعی با هم ترکیب و آمیخته می‌شوند انسان را به طرف

موسیقی جذب می‌کنند، در این شهر جز صدای آهن پاره چیزی به گوش نمی‌رسد.

عضو هیأت علمی دانشگاه تهران در خصوص آموزش موسیقی توضیح داد: انسان‌هایی که امروز به دنبال موسیقی حرکت می‌کنند، کاری مضاعف صورت می‌دهند چرا که با طبیعت در رابطه نیستند و احساسی از آن دریافت نمی‌کنند، به این خاطر می‌بینیم که خیلی از آنها از طبیعت موسیقی جدا شده و به دنبال سر و صدای موسیقی حرکت می‌کنند، این معضلی است که تمدن ماشینی به وجود آورده یعنی از اصل جدا شدن و در پی صداهای مصنوعی حرکت کردن.

و ادامه داد: برای دور شدن از این معضلات بهتر است جوانان ما کار موسیقی را به همراه کسانی ادامه دهند که به عمق و طبیعت موسیقی واقف باشند. صداهای مصنوعی فقط روبناست و از زیر بنا خبری نیست. فضای اصلی موسیقی، سر و صدای مصنوعی را بی اهمیت می‌کند و برای آنها فلسفه و فرهنگ موسیقی مهم می‌شود.

پیرنیاکان در رابطه با دلایل این معضلات خاطرنشان کرد: وقتی از طبیعت بریده می‌شویم موسیقی تبدیل به سر و صدا می‌شود و حاصل آن اغلب موسیقی‌هایی است که امروزه می‌شنویم. اما اگر دقیق بنگریم می‌بینیم که جوانان آشنا به فلسفه موسیقی به دنبال ساز آقای بهاری، کسایی و شهناز هستند که به آنها گوش کنند و چرا به ساز هم دوره های خود گوش نمی‌دهند، دلیل همان طبیعت موسیقی است.

وی افزود: طبل‌های تو خالی صدای زیادی دارد و در خود چیزی ندارد اما می‌بینم وقتی چیزی پر شود خاموش می‌ماند و صدایی شبیه به زمزمه پیدا می‌کند، مانند صدای طبیعت که از آثار معنوی خداوند پر است و در همه جا شنیده می‌شود و هیچ وقت باعث آزار نمی‌شود. اگر صدای رودخانه بشنوید یا به صدای باد گوش دهید لالایی خدا را درک می‌کنید اما صداهای دیگر مانع از خوابیدن شما می‌شود.
صدای طبیعتی که می‌شنوید درونی است و صداهای ناهنجاری که باعث آزار است یک صدای بیرونی محسوب می‌شود. صدای موسیقی این روزها در سراسر دنیا بیرونی شده و این باعث آزار است. البته آنقدر بیرونی شده که در حال بازگشت به درون است که این موج بازگشت در سراسر جهان به صورت محسوسی قابل درک است.
بنابراین من با بازگشت به زادگاهم به طبیعت باز می‌گردم و با بازگشت به طبیعت در اصل به خود باز می‌گردم.

این نوازنده تار و سه‌تار در رابطه با کارهایی که تا به حال انجام داده توضیح داد: من کارهای زیادی تولید کرده‌ام، فقط ۱۶ نوار با استاد شجریان داشتم، با آقای ناظری، نوربخش و بقیه هنرمندان نیز کار داشته‌ام.
دیروز در خانه موسیقی یکی از دوستان کاری را از آثار گذشته‌ ما گذاشتند که خاطرات خوشی را در ذهن من زنده کردند. اما در واقع انسان نمی‌تواند بگوید که کدامیک از کودکانش را بیشتر دوست می‌دارد.

لازم به ذکر است، داریوش پیرنیاکان نوازنده‌ی تار و سه‌تار و ردیف‌دان، ۲۳ فروردین سال ۱۳۳۴ در بخش گرگر از توابع آذربایجان شرقی چشم به جهان گشود. از ۱۲ سالگی آموزش موسیقی و نوازندگی تار را در شهر تبریز زیر نظر محمدعلی خان عذاری از شاگردان درویش‌خان آغاز کرد.

پیرنیاکان از سال ۱۳۵۳ در رشته‌ی موسیقی دانشگاه تهران مشغول به تحصیل شد و همزمان فراگیری دوره‌ی عالی ردیف موسیقی ایرانی را زیر نظر استاد علی‌اکبرخان شهنازی آغاز کرد. در دانشکده‌ی هنرهای زیبا با استاد داریوش صفوت آشنا شد و از طریق او به مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقی ایرانی راه یافت. در این مرکز بود که با استادانی چون یوسف فروتن، سعید هرمزی و محمود کریمی آشنا شد و از محضر این استادان بهره جست.

او بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه تهران همچنان تا پایان سال ۱۳۶۷ در مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقی به تدریس و کار با گروه‌های موسیقی این مرکز ادامه داد. این نوازنده‌ی تار همکاری مشترک خود را با محمدرضا شجریان از سال ۵۸ آغاز کرد. حاصل این همکاری مستمر، کنسرت‌های متعدد در کشورهای امریکا، کانادا، انگلیس، فرانسه، سوئیس، سوئد، نروژ و انتشار آلبوم‌های «یاد ایام»، «پیام نسیم»، «سرو چمان»، «رسوای دل»، «آسمان عشق»، «جان عشاق» و «آرام جان» بود.

از این هنرمند بیش از ۱۶ آلبوم موسیقی و چهار مجموعه‌ی تصویری به بازار آمده است که هفت آلبوم با آواز محمدرضا شجریان همراه است. علاوه بر این آلبوم‌ها، تکنوازی تار در ماهور، سه‌گاه، افشاری و چهارگاه، «شور دشت» با صدای صدیق تعریف، «سخن تازه» با صدای شهرام ناظری و‌»آسمان» با صدای حمیدرضا نوربخش، دیگر آلبوم‌هایی هستند که پیرنیاکان در آنها نواخته است.

او در سال ۱۳۸۰ گروه موسیقی «شهنازی» را تأسیس کرد. پیرنیاکان در همین سال مفتخر به دریافت نشان درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد شد.