ایرج رامین فر که به تازگی طراحی صحنه فیلم های «احتمال بارن اسیدی» به کارگردانی بهتاش صناعی‌ها و «در دنیای تو ساعت چند است؟» اثری از صفی یزدانیان را برعهده داشته و این دو فیلم برای شرکت در جشنواره سی و سوم فیلم فجر فرم پر کرده اند گفت: در انتخاب پروژه های سینمایی سخت‌گیر هستم و حضور در فیلم های خوب برای من یک نیاز است و تا زمانی که فیلمنامه های خوب و کارگردان های کاربلد نباشند، ترجیح می دهم در سینما حضور نداشته باشم.
وی افزود: در حال حاضر شرایط مناسب برای کار وجود ندارد به همین دلیل پس از دو فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» و «احتمال باران اسیدی» که از جمله آثار فیلم اولی بودند در هیچ پروژه دیگری فعالیت نکردم. البته پیشنهادهایی برای ساخت فیلم های خوب داشته ام ولی به دلیل مشکلات مالی که گریبانگیر سینمای ایران است هیچ یک از این آثار به مرحله اجرا نرسید.
رامین فر که در کارنامه کاری خود سابقه همکاری با بهرام بیضایی در فیلم های «شاید وقتی دیگر»، «مسافران» و «سگ کشی» را دارد در پاسخ به اینکه آیا در صورت ساخته شدن فیلمنامه «مقصد» با بیضایی همکاری می کند؟ گفت: مدت زیادی است که از بیضایی خبر ندارم و نمی دانم چه می کند. ضمن اینکه در جریان از سرگیری فعالیت های سینمایی این کارگردان نیز نبوده ام اما معتقدم هر پدیده ای یک دورانی دارد و با گذشت زمان افراد و دیدگاه ها تغییر و در نتیجه فاکتورهای انتخاب نیز تغییر می کند.
وی ادامه داد: ضمن اینکه در حال حاضر سینما دستخوش تغییرات بسیاری شده است. در گذشته می دانستم فیلم ها و سریال های خوب تلویزیونی با کیفیت بالا ساخته می شود اما در حال حاضر این قدرت تشخیص به نوعی از بین رفته است. یعنی گاهی با فیلمنامه های خوب مواجه می شویم که در نهایت به اثر ضعیفی تبدیل می‌شوند و گاهی هم ساختار و کارگردانی قابل دفاع است اما به وضوح فیلمنامه ها ضعیف هستند.
بازیگر فیلم «روز شیطان» به کارگردانی بهروز افخمی متذکر شد: در حال حاضر آسان ترین راه ساختن فیلم استفاده از سوژه های معمولی و ساده است که خیلی سریع هم ساخته می شود. درست مثل این است که کارخانه تولید فیلم بدون کمترین اندیشه در حال تولید است.
رامین فر در پایان بیان کرد: به نظر من سینمای ایران به دو بخش تقسیم شده است به این معنا که برخی از فیلم ها فقط برای فروش در گیشه و برخی دیگر برای نمایش در جشنواره ها ساخته می شوند و از بدنه سینما جدایند. چنین رویه ای در سینمای ایران باعث شده نیرو و ایده به هدر رود.
