این روز‌ها مجموعه تلویزیونی «دو دوست» به کارگردانی «کیم جئون هونگ» از شبکه تهران در حال پخش است. این سریال محصول کشور کره جنوبی براساس داستان «شاهزاده و گدای» نوشته «مارک تواین» و با تکیه بر فرهنگ کره‌ای‌ها در ۳۲ قسمت ۴۵ دقیقه‌ای ساخته شده و از ۱۰ دی ماه روزهای فرد ساعت ۱۹ روی آنتن شبکه تهران رفته است. در این سریال می‌بینم که در کلبه گدایان در یک شب نوزادی از یک مادر برده متولد می‌شود، همزمان با آن در خانه اربابی یک نوزاد دیگر متولد می‌شود اما مادرش به هنگام زایمان می‌میرد. زن برده به عنوان دایه به خانه ارباب فرستاده می‌شود اما زمانی که می‌بیند بچه خودش گرسنه مانده است، نوزاد را با همدستی برده دیگری که خواستگارش است عوض می‌کند و داستان بدین گونه ادامه پیدا می‌کند. این سریال داستان سال‌های پایانی حکومت چوسان را به تصویر می‌کشد؛ زمانی که اختلاف طبقاتی بین نجیب زادگان و برده‌ها در حال ازبین‌رفتن بود و در آن زمان شورش‌کردن مردم طبقات عادی، یک موضوع کاملا طبیعی قلمداد می‌شد. «چون دونگ» نجیب‌زاده با بازی چون «جونگ می‌ونگ» در یک خانواده فقیر بزرگ می‌شود و با آرزوی تبدیل جهان به مکانی بهتر برای زندگی، درست مثل رابین هود، شروع به دزدی از ثروتمندان و کمک به فقرا می‌کند. در نقطه مقابل او گویی «دونگ» با بازی «لی سانگ یون» در یک خانواده ثروتمند بزرگ شده و تبدیل به یک فرمانده پلیس می‌شود. نقطه عطف داستان زمانی است که سرنوشت آن‌ها به‌خاطر علاقه‌مندی به یک دختر «دونگ نیو» با بازی «هان جی‌های» به هم گره می‌خورد.
این سریال که داستان خود را بیشتر متمرکزبه نمایش زندگی فقرا و ثروتمندان قرار داده است وتلاش می‌کند برخلاف سریال‌هایی از این دست از فقط به نمایش یک قهرمان نپردازد و بلکه علاوه برآن در مشکلات و رنج‌های قشر متوسط مردم در یک جامعه سنتی را نیز نمایش دهد. در واقع سریال برده‌ها، فقرا، کفاش‌ها، قصاب‌ها، دزد‌ها، راهزن‌ها وندار‌ها را با وجود داشتن فقر و وضع بد زندگی به نمایش می‌گذرد و صبر واستقامت آن‌ها در پذیرش ناملایمات زندگی را به تصور می‌کشد، افرادی که با وجود فقر و بدبختی هنوز قلب مهربان و با گذشت هستند و به همدیگر با وجود اینکه از کلیه امکانات زندگی اجتماعی محروم هستند محبت می‌کنند.
در این سریال چون جونگ می‌ونگ، بازیگر نقش چون دونگ که سابقه ۱۱سال بازی در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های مختلف را در کارنامه خود دارد، نخستین تجربه‌اش را در یک فیلم درام تاریخی پشت سر می‌گذارد وتلاش می‌کند که بازی متفاوتی را به نمایش بگذارد. اما باید گفت عموما سریال‌هایی که تاکنون از کره روی انتن شبکه‌های مختلف تلویزیون ما رفته است. آثاری کلیشه‌ای و تکراری بوده‌اند مه بازی بازیگران آن‌ها نی زبه شکل غلوآمیزی تکراری بوده و کلیت این آثار نیز در ساختار، قصه، دکور و لباس، صحنه‌های جنگی، بازیگران، گریم، دیالوگ‌ها و... بسیار شبیه به همدیگر بوده‌اند و نکته جالب اینکه برخلاف عقیده صدا وسیما در سریال خودمان که عموما مجموعه‌های تلویزیونی و تله فیلم و حتی فیلم‌های سینمایی را از نمایش صحنه‌های خشونت، شکنجه، ضرب و شتم منع کرده‌اند، در سریال‌های کره‌ای به راحتی این گونه صحنه‌ها روی آنتن می‌روند و حذف نمی‌شوند. در واقع سریال‌های کره‌ای که در چند سال اخیر پخش آن از شبکه‌های مختلف تلویزیون ما تبدل به یک عادت شده در قصه و بازی‌ها به شدت تصنعی وسطحی هستند و مخاطب نیز به دلیل اینکه در آثار وطنی خلاقیت و نوآوری نمی‌بیند مجبور است که به دیدن این گونه آثار کره‌ای دل ببندد و به جای تاریخ و تمدن ملی کشورمان به تاریخ دزدیده شده خیالی کره دل و بازیگران چشم بادانی کره دلخوش باشد و با چشم‌های خود ببیند که چگونه کره‌ای‌ها تاریخ ایران را به نام خود نموده وبا آن مجموعه‌های تلویزیونی خود را ساخته و به اقصا نقاط جهان صادر می‌کنند و برخود می‌بالند که این گونه تاریخ خیالی دارند. ازسوی هر چند در سال‌های اخیر صدا و سیما کشورمان علاقه شدیدی به پخش سریال‌های کره‌ای پیدا کرده است و به نوعی تب سریال‌های کره‌ای در چند سال اخیر و با پخش سریال‌هایی چون: «جواهری در قصر»، «امپراطور دریا»، «افسانه جومونگ»، «تاجر پوسان»، «امپراطور باد‌ها»، «افسانه دونگ یی»؛» و «ایسان» به شدت بالا رفته و این سریال‌ها توانسته‌اند مخاطبین عام تلویزیون را جذب خود کنند و امروز جای ثابتی در تلویزیون ایران پیدا کنند و مردم کشورمان هم به یمن یک دهه پخش آثار کره‌ای توانسته‌اند با فرهنگ، آدب، تاریخ، رسوم و تمدن سلسله‌های خیالی کره آشنا شوند. اما باید گفت که سریال کره‌ای «دو دوست» مورد توجه منتقدان قرار گرفته و جوایز زیادی از قبیل بهترین بازیگر زن و بهترین بازیگر مرد و کارگردانی را از دیدگاه منتقدین در جشنواره فیلم شبکه MBC از آن خود کرده، اما بازهم شاهد همان فضا‌ها، بازی‌ها و داستان گویی سریال‌های قبلی کره‌ای هستیم. با این تفاوت که کمی داستان و نام شخصیت‌های آن تغییر پیدا کرده است. انگار تلویزیون دوست دارد سطح سلیقه مخاطب را به شدت پایین بیاورد و این گونه سریال‌ها بیشتر باعث پایین امدن سطح سلیقه و نگاه مخاطب می‌شود و به جز پایین آوردن سطح شعور و نگاه مخاطب تلویزیون وطنی هیچ گونه کارکردی ندارند.
